Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιον Ένδοξον Νεομάρτυρα Ιωάννην τον εκ Κονίτσης καταγόμενον και εν Βραχωριω της Αιτωλίας Αθλήσαντα.
Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΗΣ 1995
Ευλογήσαντος του Ιερέως το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος ως συνήθως, και τα εξής:
Ήχος δ’, Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως Νεομάρτυς αληθής του Σωτήρος, και κοινωνός της υπέρ νουν ευφροσύνης, υπέρ ημών ικέτευε εκάστοτε, πάσης ημάς ρύεσθαι, προσβολής και ανάγκης, και παντοίων θλίψεων, Ιωάννη θεόφρον, και των πταισμάτων άφεσιν λαβείν, τους τη σεπτή σου πρεσβεία προστρέχοντας.
Δόξα, το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι˙ ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων, τίς δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου˙ σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ν’ ψαλμός και ο Κανών, ου η ακροστιχίς:
«Χάριν πιστοίς Ιωάννη αίτει. Γερασίμου».
Ωδή α’, ήχος πλ. δ’, Υγράν διοδεύσας.
Χαράν ημίν αίτει την αληθή, και λύσιν πταισμάτων, και της λύπης απαλλαγήν, τοις πίστει παμμάκαρ Ιωάννη, τη προς Χριστόν ικεσία σου σπεύδουσιν.
Αθλήσας νομίμως υπέρ Χριστού, πάσης ανομίας, και κινδύνων παντοδαπών, απήμονας τήρει Νεομάρτυς, τους τη θερμή σου πρεσβεία προστρέχοντας.
Ραντίσματι Μάρτυς των ιερών, αιμάτων σου σβέσον, παθημάτων πυρκαϊάν, ημών Ιωάννη Αθλοφόρε, τον Ζωοδότην ημίν ιλεούμενος.
Θεοτοκίον.
Ιλύος με λύτρωσαι των παθών, η της απαθείας ημίν τέξασα την πηγήν, και κάθαρον Κόρη την ψυχήν μου, των οικτιρμών του Υιού σου τοις νάμασι.
Ωδή γ’, Ουρανίας αψίδος.
Νέος ώφθης οπλίτης, πλάνης λιπών σύνδεσμον, του Παμβασιλέως της δόξης, αθλήσας άριστα˙ όθεν με σύνδησον, τούτου τη θεία αγάπη, Ιωάννη ένδοξε, ταις ικεσίαις σου.
Πλήρης ων Ιωάννη, της θεϊκής χάριτος, οία Νεομάρτυς Κυρίου, πλήρωσον δέομαι, φωτός του κρείττονος, την σκοτισθείσαν ψυχήν μου, και πόρρω απέλασον, σκότους τον άρχοντα.
Ιλασμόν των πταισμάτων, και των παθών ίασιν, αίτει Ιωάννη τρισμάκαρ, τοις καταφεύγουσι, τη αντιλήψει σου, και τον Σωτήρα δυσώπει, της μελλούσης κρίσεως, ημάς λυτρώσασθαι.
Θεοτοκίον.
Σαρκωθείς απορρήτως, ο του παντός αίτιος, εκ των σων αχράντων αιμάτων Θεοχαρίτωτε, πύλην σε έδειξε, προς ασφαλή σωτηρίαν, άγουσαν Πανάμωμε, τους σε δοξάζοντας.
Διάσωσον ταις προς Θεόν ικεσίαις σου Ιωάννη, τους τη σκέπη των πρεσβειών σου προστρέχοντας, δυσχερειών των εν βίω και πάσης βλάβης.
Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’, Πρεσβεία θερμή.
Χριστώ τω Θεώ, ώ Ιωάννη πρέσβευε, διδόναι ημίν, πταισμάτων την συγχώρησιν, και παθών εκλύτρωσιν, και ειρήνης ατρέπτου τας χάριτας, και της μελλούσης ζωής μετασχείν, τους μέλποντας Μάρτυς την σην άθλησιν.
Ωδή δ’, Εισακήκοα Κύριε.
Του εχθρού τα βουλεύματα, τα μανιωδώς αεί τεκταινόμενα, καθ’ ημών Μάρτυς κατάργησον, ταις προς τον Σωτήρα ικεσίαις σου.
Οι τη θεία Εικόνι σου, πίστει προσιόντες χάριν λαμβάνουσιν, Ιωάννη μεγαλύνοντες, τον σε εν τοις άθλοις ενισχύσαντα.
Ίνα θείας χρηστότητος, θείων διαδόσεων μετασχοίημεν, Ιωάννη καθικέτευε, του ελέους άβυσσον τον Κύριον.
Θεοτοκίον.
Σωτηρίας αξίωσον, τους τη ση προστρέχοντας αγαθότητι, Θεοτόκε Αειπάρθενε, η Χριστόν τεκούσα κόσμον σώζοντα.
Ωδή ε’, Φώτισον ημάς.
Ίθυνον ημών, την ζωήν ταις ικεσίαις σου, προς λιμένα εντολών των του Χριστού, Ιωάννη ταραχώδους εκ συγχύσεως.
Ως θείον βλαστόν, μακαρίζει σε η Κόνιτσα˙ ην θερμαίς σου μεσιτείαις προς Χριστόν, Ιωάννη πάσης θλίψεως απάλλαττε.
Άνωθεν αεί, Βραχωρίου πόλει πάρεχε, ευλογίαν και ειρήνην ευσταθή, Ιωάννη ήν ηγίασας τοις άθλοις σου.
Θεοτοκίον.
Νόμω του Θεού, της σαρκός μου καθυπόταξον, τας κινήσεις Θεοτόκε δυσωπώ, και ειρήνευσον ψυχής μου την κατάστασιν.
Ωδή στ’, Την δέησιν.
Νεκρώσας, τον ευρετήν της κακίας, προσελθών από ψυχής τω Σωτήρι, και υπέρ τούτου αθλήσας ανδρείως, την νεκρωθείσαν ψυχήν μου τοις πάθεσι, προς μετανοίας τας οδούς, Ιωάννη εξέγειρον δέομαι.
Η πόλις του Βραχωρίου τιμά σε, ως προστάτην και αγλάϊσμα θείον, πλέον δε ταύτης η Κόνιτσα χαίρει, η ση πατρίς Ιωάννη μακάριε, αις ευλογίαν εκ Θεού, και ειρήνην εξαίτει και έλεος.
Αιμάτων, τοις σταλαγμοίς κατασβέσας, Ιωάννη της κακίας την φλόγα, τον της ψυχής μου πυρσόν αμελεία, ήδη σβεσθέντα υπάναψον δέομαι, έργων αγίω τω φωτί, ίνα σκότους ρυσθώ παραβάσεων.
Θεοτοκίον.
Ιάτρευσον, της ψυχής μου το άλγος, και την κάκωσιν του σώματος Κόρη, η τον Σωτήρα του κόσμου τεκούσα, τον της αρχαίαν πληγήν ιασάμενον, και δίδου μοι ευθυπορείν, προς οδούς τας ευθείας και σώσόν με.
Διάσωσον ταις προς Θεόν ικεσίαις σου Ιωάννη, τους τη σκέπη των πρεσβειών σου προστρέχοντας, δυσχερειών των εν βίω και πάσης βλάβης.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β’, Τοις των αιμάτων σου ρείθροις.
Μαρτυρική παρρησία προς Κύριον, ως Νεομάρτυς Χριστού αξιάγαστος, κινδύνων παντοίων και θλίψεων, και οδυνών ανωτέρους διάσωζε τους σε Ιωάννη γεραίροντας.
Προκείμενον.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνσήσεται.
Στίχ: Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.
Ευαγγέλιον κατά Λουκάν.
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς˙ Προσέχετε από των ανθρώπων˙ επιβαλούσι γαρ εφ’ υμάς τας χείρας αυτών και διώξουσι, παραδιδόντες εις συναγωγάς και φυλακάς, αγομένους επί βασιλείς και ηγεμόνας, ένεκεν του ονόματός μου. Αποβήσεται δε υμίν εις μαρτύριον. Θέσθε ουν εις τας καρδίας υμών, μη προμελετάν απολογηθήναι˙ εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, η ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν. παραδοθήσεσθε δε και υπό γονέων, και αδελφών, και συγγενών, και φίλων, και θανατώσουσιν εξ υμών˙ και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου˙ και θριξ εκ της κεφαλής υμών ου μη απόληται. Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών.
Δόξα. Ταις του Αθλοφόρου…
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου…
Στίχ: Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου…
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’, Όλην αποθέμενοι.
Πλάνης την σκοτόμαιναν, καταλιπών θείω πόθω, ανδρικώς ενήθλησας, υπέρ του Παντάνακτος θερμώ έρωτι, και ζωής κρείττονος, κατηξιωμένος, Νεομάρτυς αξιάγαστε, απαύστως πρέσβευε, πάσης συμφοράς και κακώσεως, και πάσης περιστάσεως, και επιβουλής του αλάστορος, ατρώτους τηρείσθαι, τους μέλποντας την άθλησιν την σην, δι’ ής Χριστόν εμεγάλυνας, τον σε θαυμαστώσαντα.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…
Ωδή ζ’, Οι εκ της Ιουδαίας.
Τω της νίκης στεφάνω, ως νικήσας τον όφιν Μάρτυς τετίμησαι˙ διο καμέ νικήσαι, την πλάνην του Βελίαρ, Ιωάννη ενίσχυσον, και εναρέτως Χριστώ λατρεύσαι μέχρι τέλους.
Εντολών του Σωτήρος, γεωργείν Ιωάννη χάριν την άφθονον αμέμπτω πολιτεία, ενίσχυσον λιταίς σου, τους εν πίστει προσπίπτοντας, τη θήκη τη ιερά, των θείων σου λειψάνων.
Ίδε Μάρτυς υψόθεν, τους τη θεία Εικόνι και τοις λειψάνοις σου, προσπίπτοντας και πλήρου, αυτών εν συμπαθεία τας αιτήσεις μακάριε, ως παρρησίαν πολλήν, προς τον Σωτήρα έχων.
Θεοτοκίον.
Γνους τον δόλον του πλάνου, εξ αυτού Θεοτόκε ουκ απεπήδησα άλλ’ άφρονι καρδία αυτώ κατεδουλώθην, συ ουν Κόρη με λύτρωσαι, της τυραννίδος αυτού, της ολεθριωτάτης.
Ωδή η’, Τον Βασιλέα.
Εύρατο χάριν, Προυσιωτίσσης η Μάνδρα, των λειψάνων σου παμμάκαρ τη ευρέσει, εξ ών ημίν χάρις, αγιασμού βλυστάνει.
Ρουν αμαρτίας, στήσον ταις σαις ικεσίαις, κατακλύζοντα αθλίως την ψυχήν μου, και χαρίτων όμβροις, κατάρδευσόν με Μάρτυς.
Άθλων αγίων, λαβών τα έπαθλα Μάρτυς, πάσης θλίψεως και πάσης καχεξίας, ασινείς συντήρει, τους σε ανευφημούντας.
Θεοτοκίον.
Συ εί Παρθένε, αμαρτωλών σωτηρία, και προσφύγιον των σε υμνολογούντων˙ όθεν καμέ σκέπε, της του εχθρού απάτης.
Ωδή θ’, Κυρίως Θεοτόκον.
Ισχύϊ ουρανίω, καθελών τον όφιν, εκ της αυτού κακουργίας απάλλαξον, ω Ιωάννη τους πόθω σε μακαρίζοντας.
Μονάς τας ουρανίους, νυν περιπολεύων, τους επί γης σε τιμώντας διάσωζε, επηρειών ολεθρίων Μάρτυς του όφεως.
Οδούς τας σωτηρίους, νυν ημάς βαδίζειν, ώ Ιωάννη υψόθεν ενίσχυσον, ως αν εισέλθωμεν πόλιν εις την ουράνιον.
Θεοτοκίον.
Υψίστου χαίρε Μήτερ, Κεχαριτωμένη, χαίρε Παρθένε ημών καταφύγιον, και σωτηρία του κόσμου και τείχος άσειστον.
Το Άξιον εστί, και τα Μεγαλυνάρια.
Πλάνης διαρρήξας πάντα δεσμόν, τω Χριστώ προσήλθες, Ιωάννη από ψυχής, και αυτού το πάθος, αθλητικώς ζηλώσας, της άνω βασιλείας, ώφθης συμμέτοχος.
Άνθος ευωδέστατον και τερπνόν, εκ ρίζης βλαστήσας, ακανθώδους και δυσσεβούς, την της ευσεβείας, οσμήν έπνευσας πάσιν, αθλήσας Ιωάννη, στερρώ φρονήματι.
Αβρύνεται Κόνιτσα ευσεβώς, βλαστόν κεκτημένη, Ιωάννη σε θαυμαστόν, η απαύστως δίδου, ταις προς Χριστόν λιταίς σου, των οικτιρμών των θείων, θεία δωρήματα.
Εν τω Βραχωρίω περιφανώς, υπέρ της αγάπης μαρτυρήσας, της του Χριστού, δίδου Βραχωρίταις, των θείων πρεσβειών σου, παμμάκαρ Ιωάννη, χάριν την άφθονον.
Χαίροις των Μαρτύρων ο κοινωνός, και της δυσσεβείας, καθαιρέτης ο ισχυρός˙ χαίροις ο αρτίως, ημίν αποκαλύψας, τα λείμανά σου Μάρτυς, νεύσει τη κρείττονι.
Έχων παρρησίαν προς τον Χριστόν, ως αυτού οπλίτης, Ιωάννη νεοφανής, πρέσβευε απαύστως, παθών και πικρών νόσων, λυτρούσθαι τους τιμώντας, την θείαν μνήμην σου.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον, τα συνήθη Τροπάρια, Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β’, Ότε εκ του ξύλου.
Κλήσιν χαριτώνυμον πλουτών, Μάρτυς του Χριστού Ιωάννη αξιοθαύμαστε, χάριν ημίν αίτησαι, και θείον έλεος, και παθών απολύτρωσιν, παρά του Σωτήρος, και σωμάτων ίασιν, και θεραπείαν ψυχών, πάσι τοις προσπίπτουσι πόθω, και από ψυχής αιτουμένοις, την σην προστασίαν και αντίληψιν.
Δέσποινα πρόσδεξαι…
Την πάσαν ελπίδα μου…
Δίστιχον.
Ιωάννη αίτησαι θείαν μοι χάριν
Γερασίμω σπεύδοντι τη ση πρεσβεία.
Πηγή από: http://xristianos.gr/
Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΗΣ 1995
Ευλογήσαντος του Ιερέως το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος ως συνήθως, και τα εξής:
Ήχος δ’, Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως Νεομάρτυς αληθής του Σωτήρος, και κοινωνός της υπέρ νουν ευφροσύνης, υπέρ ημών ικέτευε εκάστοτε, πάσης ημάς ρύεσθαι, προσβολής και ανάγκης, και παντοίων θλίψεων, Ιωάννη θεόφρον, και των πταισμάτων άφεσιν λαβείν, τους τη σεπτή σου πρεσβεία προστρέχοντας.
Δόξα, το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι˙ ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων, τίς δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου˙ σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ν’ ψαλμός και ο Κανών, ου η ακροστιχίς:
«Χάριν πιστοίς Ιωάννη αίτει. Γερασίμου».
Ωδή α’, ήχος πλ. δ’, Υγράν διοδεύσας.
Χαράν ημίν αίτει την αληθή, και λύσιν πταισμάτων, και της λύπης απαλλαγήν, τοις πίστει παμμάκαρ Ιωάννη, τη προς Χριστόν ικεσία σου σπεύδουσιν.
Αθλήσας νομίμως υπέρ Χριστού, πάσης ανομίας, και κινδύνων παντοδαπών, απήμονας τήρει Νεομάρτυς, τους τη θερμή σου πρεσβεία προστρέχοντας.
Ραντίσματι Μάρτυς των ιερών, αιμάτων σου σβέσον, παθημάτων πυρκαϊάν, ημών Ιωάννη Αθλοφόρε, τον Ζωοδότην ημίν ιλεούμενος.
Θεοτοκίον.
Ιλύος με λύτρωσαι των παθών, η της απαθείας ημίν τέξασα την πηγήν, και κάθαρον Κόρη την ψυχήν μου, των οικτιρμών του Υιού σου τοις νάμασι.
Ωδή γ’, Ουρανίας αψίδος.
Νέος ώφθης οπλίτης, πλάνης λιπών σύνδεσμον, του Παμβασιλέως της δόξης, αθλήσας άριστα˙ όθεν με σύνδησον, τούτου τη θεία αγάπη, Ιωάννη ένδοξε, ταις ικεσίαις σου.
Πλήρης ων Ιωάννη, της θεϊκής χάριτος, οία Νεομάρτυς Κυρίου, πλήρωσον δέομαι, φωτός του κρείττονος, την σκοτισθείσαν ψυχήν μου, και πόρρω απέλασον, σκότους τον άρχοντα.
Ιλασμόν των πταισμάτων, και των παθών ίασιν, αίτει Ιωάννη τρισμάκαρ, τοις καταφεύγουσι, τη αντιλήψει σου, και τον Σωτήρα δυσώπει, της μελλούσης κρίσεως, ημάς λυτρώσασθαι.
Θεοτοκίον.
Σαρκωθείς απορρήτως, ο του παντός αίτιος, εκ των σων αχράντων αιμάτων Θεοχαρίτωτε, πύλην σε έδειξε, προς ασφαλή σωτηρίαν, άγουσαν Πανάμωμε, τους σε δοξάζοντας.
Διάσωσον ταις προς Θεόν ικεσίαις σου Ιωάννη, τους τη σκέπη των πρεσβειών σου προστρέχοντας, δυσχερειών των εν βίω και πάσης βλάβης.
Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’, Πρεσβεία θερμή.
Χριστώ τω Θεώ, ώ Ιωάννη πρέσβευε, διδόναι ημίν, πταισμάτων την συγχώρησιν, και παθών εκλύτρωσιν, και ειρήνης ατρέπτου τας χάριτας, και της μελλούσης ζωής μετασχείν, τους μέλποντας Μάρτυς την σην άθλησιν.
Ωδή δ’, Εισακήκοα Κύριε.
Του εχθρού τα βουλεύματα, τα μανιωδώς αεί τεκταινόμενα, καθ’ ημών Μάρτυς κατάργησον, ταις προς τον Σωτήρα ικεσίαις σου.
Οι τη θεία Εικόνι σου, πίστει προσιόντες χάριν λαμβάνουσιν, Ιωάννη μεγαλύνοντες, τον σε εν τοις άθλοις ενισχύσαντα.
Ίνα θείας χρηστότητος, θείων διαδόσεων μετασχοίημεν, Ιωάννη καθικέτευε, του ελέους άβυσσον τον Κύριον.
Θεοτοκίον.
Σωτηρίας αξίωσον, τους τη ση προστρέχοντας αγαθότητι, Θεοτόκε Αειπάρθενε, η Χριστόν τεκούσα κόσμον σώζοντα.
Ωδή ε’, Φώτισον ημάς.
Ίθυνον ημών, την ζωήν ταις ικεσίαις σου, προς λιμένα εντολών των του Χριστού, Ιωάννη ταραχώδους εκ συγχύσεως.
Ως θείον βλαστόν, μακαρίζει σε η Κόνιτσα˙ ην θερμαίς σου μεσιτείαις προς Χριστόν, Ιωάννη πάσης θλίψεως απάλλαττε.
Άνωθεν αεί, Βραχωρίου πόλει πάρεχε, ευλογίαν και ειρήνην ευσταθή, Ιωάννη ήν ηγίασας τοις άθλοις σου.
Θεοτοκίον.
Νόμω του Θεού, της σαρκός μου καθυπόταξον, τας κινήσεις Θεοτόκε δυσωπώ, και ειρήνευσον ψυχής μου την κατάστασιν.
Ωδή στ’, Την δέησιν.
Νεκρώσας, τον ευρετήν της κακίας, προσελθών από ψυχής τω Σωτήρι, και υπέρ τούτου αθλήσας ανδρείως, την νεκρωθείσαν ψυχήν μου τοις πάθεσι, προς μετανοίας τας οδούς, Ιωάννη εξέγειρον δέομαι.
Η πόλις του Βραχωρίου τιμά σε, ως προστάτην και αγλάϊσμα θείον, πλέον δε ταύτης η Κόνιτσα χαίρει, η ση πατρίς Ιωάννη μακάριε, αις ευλογίαν εκ Θεού, και ειρήνην εξαίτει και έλεος.
Αιμάτων, τοις σταλαγμοίς κατασβέσας, Ιωάννη της κακίας την φλόγα, τον της ψυχής μου πυρσόν αμελεία, ήδη σβεσθέντα υπάναψον δέομαι, έργων αγίω τω φωτί, ίνα σκότους ρυσθώ παραβάσεων.
Θεοτοκίον.
Ιάτρευσον, της ψυχής μου το άλγος, και την κάκωσιν του σώματος Κόρη, η τον Σωτήρα του κόσμου τεκούσα, τον της αρχαίαν πληγήν ιασάμενον, και δίδου μοι ευθυπορείν, προς οδούς τας ευθείας και σώσόν με.
Διάσωσον ταις προς Θεόν ικεσίαις σου Ιωάννη, τους τη σκέπη των πρεσβειών σου προστρέχοντας, δυσχερειών των εν βίω και πάσης βλάβης.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β’, Τοις των αιμάτων σου ρείθροις.
Μαρτυρική παρρησία προς Κύριον, ως Νεομάρτυς Χριστού αξιάγαστος, κινδύνων παντοίων και θλίψεων, και οδυνών ανωτέρους διάσωζε τους σε Ιωάννη γεραίροντας.
Προκείμενον.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνσήσεται.
Στίχ: Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.
Ευαγγέλιον κατά Λουκάν.
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς˙ Προσέχετε από των ανθρώπων˙ επιβαλούσι γαρ εφ’ υμάς τας χείρας αυτών και διώξουσι, παραδιδόντες εις συναγωγάς και φυλακάς, αγομένους επί βασιλείς και ηγεμόνας, ένεκεν του ονόματός μου. Αποβήσεται δε υμίν εις μαρτύριον. Θέσθε ουν εις τας καρδίας υμών, μη προμελετάν απολογηθήναι˙ εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, η ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν. παραδοθήσεσθε δε και υπό γονέων, και αδελφών, και συγγενών, και φίλων, και θανατώσουσιν εξ υμών˙ και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου˙ και θριξ εκ της κεφαλής υμών ου μη απόληται. Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών.
Δόξα. Ταις του Αθλοφόρου…
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου…
Στίχ: Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου…
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’, Όλην αποθέμενοι.
Πλάνης την σκοτόμαιναν, καταλιπών θείω πόθω, ανδρικώς ενήθλησας, υπέρ του Παντάνακτος θερμώ έρωτι, και ζωής κρείττονος, κατηξιωμένος, Νεομάρτυς αξιάγαστε, απαύστως πρέσβευε, πάσης συμφοράς και κακώσεως, και πάσης περιστάσεως, και επιβουλής του αλάστορος, ατρώτους τηρείσθαι, τους μέλποντας την άθλησιν την σην, δι’ ής Χριστόν εμεγάλυνας, τον σε θαυμαστώσαντα.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…
Ωδή ζ’, Οι εκ της Ιουδαίας.
Τω της νίκης στεφάνω, ως νικήσας τον όφιν Μάρτυς τετίμησαι˙ διο καμέ νικήσαι, την πλάνην του Βελίαρ, Ιωάννη ενίσχυσον, και εναρέτως Χριστώ λατρεύσαι μέχρι τέλους.
Εντολών του Σωτήρος, γεωργείν Ιωάννη χάριν την άφθονον αμέμπτω πολιτεία, ενίσχυσον λιταίς σου, τους εν πίστει προσπίπτοντας, τη θήκη τη ιερά, των θείων σου λειψάνων.
Ίδε Μάρτυς υψόθεν, τους τη θεία Εικόνι και τοις λειψάνοις σου, προσπίπτοντας και πλήρου, αυτών εν συμπαθεία τας αιτήσεις μακάριε, ως παρρησίαν πολλήν, προς τον Σωτήρα έχων.
Θεοτοκίον.
Γνους τον δόλον του πλάνου, εξ αυτού Θεοτόκε ουκ απεπήδησα άλλ’ άφρονι καρδία αυτώ κατεδουλώθην, συ ουν Κόρη με λύτρωσαι, της τυραννίδος αυτού, της ολεθριωτάτης.
Ωδή η’, Τον Βασιλέα.
Εύρατο χάριν, Προυσιωτίσσης η Μάνδρα, των λειψάνων σου παμμάκαρ τη ευρέσει, εξ ών ημίν χάρις, αγιασμού βλυστάνει.
Ρουν αμαρτίας, στήσον ταις σαις ικεσίαις, κατακλύζοντα αθλίως την ψυχήν μου, και χαρίτων όμβροις, κατάρδευσόν με Μάρτυς.
Άθλων αγίων, λαβών τα έπαθλα Μάρτυς, πάσης θλίψεως και πάσης καχεξίας, ασινείς συντήρει, τους σε ανευφημούντας.
Θεοτοκίον.
Συ εί Παρθένε, αμαρτωλών σωτηρία, και προσφύγιον των σε υμνολογούντων˙ όθεν καμέ σκέπε, της του εχθρού απάτης.
Ωδή θ’, Κυρίως Θεοτόκον.
Ισχύϊ ουρανίω, καθελών τον όφιν, εκ της αυτού κακουργίας απάλλαξον, ω Ιωάννη τους πόθω σε μακαρίζοντας.
Μονάς τας ουρανίους, νυν περιπολεύων, τους επί γης σε τιμώντας διάσωζε, επηρειών ολεθρίων Μάρτυς του όφεως.
Οδούς τας σωτηρίους, νυν ημάς βαδίζειν, ώ Ιωάννη υψόθεν ενίσχυσον, ως αν εισέλθωμεν πόλιν εις την ουράνιον.
Θεοτοκίον.
Υψίστου χαίρε Μήτερ, Κεχαριτωμένη, χαίρε Παρθένε ημών καταφύγιον, και σωτηρία του κόσμου και τείχος άσειστον.
Το Άξιον εστί, και τα Μεγαλυνάρια.
Πλάνης διαρρήξας πάντα δεσμόν, τω Χριστώ προσήλθες, Ιωάννη από ψυχής, και αυτού το πάθος, αθλητικώς ζηλώσας, της άνω βασιλείας, ώφθης συμμέτοχος.
Άνθος ευωδέστατον και τερπνόν, εκ ρίζης βλαστήσας, ακανθώδους και δυσσεβούς, την της ευσεβείας, οσμήν έπνευσας πάσιν, αθλήσας Ιωάννη, στερρώ φρονήματι.
Αβρύνεται Κόνιτσα ευσεβώς, βλαστόν κεκτημένη, Ιωάννη σε θαυμαστόν, η απαύστως δίδου, ταις προς Χριστόν λιταίς σου, των οικτιρμών των θείων, θεία δωρήματα.
Εν τω Βραχωρίω περιφανώς, υπέρ της αγάπης μαρτυρήσας, της του Χριστού, δίδου Βραχωρίταις, των θείων πρεσβειών σου, παμμάκαρ Ιωάννη, χάριν την άφθονον.
Χαίροις των Μαρτύρων ο κοινωνός, και της δυσσεβείας, καθαιρέτης ο ισχυρός˙ χαίροις ο αρτίως, ημίν αποκαλύψας, τα λείμανά σου Μάρτυς, νεύσει τη κρείττονι.
Έχων παρρησίαν προς τον Χριστόν, ως αυτού οπλίτης, Ιωάννη νεοφανής, πρέσβευε απαύστως, παθών και πικρών νόσων, λυτρούσθαι τους τιμώντας, την θείαν μνήμην σου.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον, τα συνήθη Τροπάρια, Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β’, Ότε εκ του ξύλου.
Κλήσιν χαριτώνυμον πλουτών, Μάρτυς του Χριστού Ιωάννη αξιοθαύμαστε, χάριν ημίν αίτησαι, και θείον έλεος, και παθών απολύτρωσιν, παρά του Σωτήρος, και σωμάτων ίασιν, και θεραπείαν ψυχών, πάσι τοις προσπίπτουσι πόθω, και από ψυχής αιτουμένοις, την σην προστασίαν και αντίληψιν.
Δέσποινα πρόσδεξαι…
Την πάσαν ελπίδα μου…
Δίστιχον.
Ιωάννη αίτησαι θείαν μοι χάριν
Γερασίμω σπεύδοντι τη ση πρεσβεία.
Πηγή από: http://xristianos.gr/
