Μια φορά ένα παιδί δευτέρας γυμνασίου ήρθε στο καλύβι καί χτύπησε το σιδεράκι στην πόρτα. Είχα ένα τσουβάλι γράμματα να διαβάσω, αλλά είπα, ας βγω να δω τι θέλει.
- Τι είναι, παλληκάρι; του λέω.
- Αυτό είναι το καλύβι του πατρός Πα'ι'σίου; μέ ρωταει. θέλω τον πάτερ Πα'ί'σιο.
- Αυτό είναι, αλλά αυτός δεν είναι εδώ· πήγε να αγοράσει τσιγάρα, του λέω.
- Φαίνεται κάποιον πήγε να εξυπηρετήση, μου λέει με καλό λογισμό.
- Για τον εαυτό του πήγε να τα αγοράση, του λέω. Του είχαν τελειώσει και έκανε σαν τρελλός για τα τσιγάρα. Εμένα με άφησε εδώ μόνον μου και ούτε ξέρω πότε θα γυρίση. Αν δω ότι αργεί, θα σηκωθώ να φύγω.
Βούρκωσαν τα μάτια του και με καλό πάλι λογισμό είπε:
- Τον κουράζουμε τον Γέροντα.
- Τι τον θέλεις; τον ρωτάω.
- Την ευχή του θέλω να πάρω, μου λέει.
- Τι ευχή να πάρης, μωρέ! Αυτός είναι πλανεμένος, «δεν έχει χα'ί'ρι», εγώ τον ξέρω καλά. Μην περιμένεις άδικα, γιατί, κι' όταν γυρίση, θα είναι νευριασμένος, ίσως είναι και μεθυσμένος, επειδή πίνει κιόλας.
Αλλά εκείνο έβαζε συνέχεια καλό λογισμό.
Το θαύμασα! Πρώτη φορά είδα τέτοιο πράγμα!
Γέροντος Πα'ι'σίου Αγειορείτου, Λόγοι Γ΄
