Προεπισκόπηση

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

15Στη παρούσα δημοσίευση ο αναγνώστης θα πληροφορηθεί ένα όραμα που έλαβε χώρα την 25η Μαρτίου του 1831 στον άγιο του Θεού, Σεραφείμ. Το όραμα διηγείται μια ηλικιωμένη Μοναχή (Μητέρα Ευπραξία), η οποία κοιμήθηκε το 1865, και με θρησκευτική ευλάβεια κατέγραψε το θαυμάσιο αυτό γεγονός. Ας αφουγκραστούμε τα θαυμάσια του Θεού και τις ενέργειες Του στις εικόνες Του.

«Εκείνην την στιγμή έγινε ένας θόρυβος σαν το θρόισμα του δάσους μέσα στην δυνατή θύελλα. Όταν καταλάγιασε, ακούσαμε μια υμνωδία που έμοιαζε με εκκλησιαστική ψαλμωδία. Έπειτα η πόρτα του κελλιού άνοιξε από μόνη της, έγινε φως, πιο λαμπρό από το φώς της ημέρας, και το κελλί γέμισε με μία ευωδία όμοια με εκείνην του θυμιάματος που έχει το άρωμα του τριαντάφυλλου, μόνο που αυτή ήταν καλύτερη.

   Ο Γέροντας ήταν γονατισμένος με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Εγώ ήμουν τρομοκρατημένη. Ο Γέροντας σηκώθηκε και είπε: "Μήν φοβάσαι, παιδί μου. Δεν είναι δυστυχία, είναι έλεος που αποστέλλεται σε εμάς από τον Θεό. Νά, η Υπερένδοξη, η Πάναγνη Δέσποινα, η Παναγία Μητέρα του Θεού έρχεται σε εμάς"!

Δύο άγγελοι προπορεύονταν κρατώντας, ο ένας στο δεξί του χέρι και ο άλλος στο αριστερό, κλώνους οι οποίοι μόλις είχαν ανθίσει. Τα μαλλιά τους έμοιαζαν με χρυσές ίνες λιναριού και ήταν απλωμένα στους ώμους τους. Αυτοί προπορεύονταν. Τους ακολουθούσαν ο Αγ. Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Αγ. Ιωάννης ο Θεολόγος. Τα ενδύματα τους ήταν λευκά, λάμποντας από αγνότητα. Μετά από αυτούς ερχόταν η Θεομήτωρ την οποία ακολουθούσαν δώδεκα παρθένες.

Η εικόνα της Παναγίας''Πάντων των θλιβομένων η Χαρά''

alt
 
   Η Βασίλισσα του Ουρανού φορούσε έναν μανδύα όμοιο με εκείνον που είναι ζωγραφισμένος στην εικόνα της Παναγίας "Πάντων θλιβομένων η Χαρά". Λαμποκοπούσε, αν και δεν μπορώ να πω τι χρώμα ήταν· ήταν ανέκραστης ωραιότητας, στερεωμένος κάτω από τον λαιμό Της με μια μεγάλη στρογγυλή πόρπη ή αγκράφα διακοσμημένη με σταυρούς που είχαν ποικίλα σχέδια, αλλά με τί, δεν γνωρίζω. Μόνον θυμάμαι ότι έλαμπε με μια ασυνήθιστη λαμπρότητα. 

Το φόρεμα Της, το οποίο καλυπτόταν από το μανδύα Της, ήταν πράσινο και περιζωσμένο ψηλά με μια ζώνη. Επάνω από τον μανδύα υπήρχε ένα είδος επιτραχήλιου και στους καρπούς Της είχε επιμάνικα τα οποία, όπως και το επιτραχήλιο, καλύπτονταν από σταυρούς. Φαινόταν υψηλότερη από όλες τις παρθένες. Στο κεφάλι φορούσε ένα υψηλό στέμμα, πλούσια διακοσμημένο με σταυρούς· ήταν πανέμορφο, θαυμάσιο και έλαμπε με τέτοιο φώς, που τα μάτια μου δεν μπορούσαν να το κοιτάξουν· ούτε μπορούσα να κοιτάξω την πόρπη ή την αγκράφα ούτε και το πρόσωπο της Ίδιας της Ουράνιας Βασίλισσας. Τα μαλλιά Της απλώνονταν χαλαρά επάνω στους ώμους Της και ήταν μακρύτερα και ομορφότερα από τα μαλλιά των Αγγέλων.

    Οι παρθένες έρχονταν μετά από αυτήν κατά ζεύγη. Φορούσαν στέμματα και ενδύματα διαφόρων χρωμάτων. Ήταν διαφόρων αναστημάτων, και τα πρόσωπα τους ήταν και αυτά διαφορετικά καθώς και τα μαλλιά τους τα οποία απλώνονταν στους ώμους τους. Όλες είχαν μεγάλη ομορφιά, αλλά ορισμένες ήταν περισσότερο όμορφες από τις άλλες. Στέκονταν όλες ολόγυρα μας. Η Βασίλισσα του Ουρανού βρισκόνταν στο μέσον.

      Το κελλί έγινε ευρύχωρο και το επάνω μέρος του γέμισε με φλόγες που έμοιαζαν με αναμμένες λαμπάδες. Ήταν φωτεινότερο από το φώς του μεσημεριού, αλλά ήταν ένα ιδιαίτερο φώς που δεν έμοιαζε καθόλου με το φώς της ημέρας· ήταν φωτεινότερο και πιο λευκό από το ηλιακό φώς. Τρομοκρατήθηκα και έπεσα κάτω. Η βασίλισσα του Ουρανού ήρθε προς το μέρος μου και, αγγίζοντας με με το δεξί Της χέρι, μου είπε: "Σήκω επάνω, κόρη, και μην μας φοβάσαι.
Ακριβώς τέτοιες παρθένες, όπως είστε εσείς, έχουν έρθει εδώ μαζί μου".

     Δεν κατάλαβα πως σηκώθηκα. Η Βασίλισσα του Ουρανού επανέλαβε με χάρη:
"Μην φοβάσαι. Ήρθαμε να σας επισκεφθούμε". Ο π.Σεραφείμ δεν ήταν πια γονατισμένος, αλλά στεκόταν όρθιος μπροστά στην Παναγία Μητέρα του Θεού και εκείνη του μιλούσε τόσο καταδεκτικά, σαν να ήταν κάποιος από την οικογένεια Της.

    Πλημμυρισμένη με μεγάλη χαρά ρώτησα τον π.Σεραφείμ που βρισκόμασταν. Σκεφτόμουν ότι δεν ήμουν πια στη ζωή. Τότε, όταν τον ρώτησα:
"Ποιές είναι αυτές;" η Παναγία Μητέρα του Θεού μου είπε να πλησιάσω τις παρθένες και να τις ρωτήσω η ίδια. Εκείνες στέκονταν στη σειρά και από τις δύο πλευρές, όπως είχαν έρθει: στην πρώτη σειρά, οι μεγαλομάρτυρες Βαρβάρα και Αικατερίνα· στην δεύτερη σειρά, η πρωτομάρτυς Αγία Θέκλα και η μεγαλομάρτυς Μαρίνα· στην τρίτη σειρά, η μεγαλομάρτυς και βασίλισσα Αγία Ειρήνη και η Αγία Ευπραξία· στην τέταρτη σειρά, οι μεγαλομάρτυρες Αγία Πελαγία και Αγία Δωροθέα· στην πέμπτη σειρά, η Αγία Μακρίνα και η μάρτυς Ιουστίνα· στην έκτη, η μεγαλομάρτυς Αγία Ιουλιανή και η Αγία Ανυσία.

  Πλησίασα την καθεμία από αυτές και εκείνες μου είπαν η καθεμία το όνομα της και τους αγώνες του μαρτυρίου τους και την ζωή της εν ονόματι του Χριστού, όμοια με αυτά που έχουν γραφεί για αυτές στους βίους των Αγίων.
Όλες τους είπαν:" Ο Θεός δεν μας έδωσε αυτήν την δόξα χωρίς λόγο, αλλά για το μαρτύριο μας και διότι μας διέσυραν. Και εσύ θα υποφέρεις".
Πολλά από αυτά που είπε η Παναγία Μητέρα του Θεού στον π.Σεραφείμ, εκείνη η οποία συμμετείχε στο όραμα του δεν μπόρεσε
να τα ακούσει, αλλά άκουσε αυτό μόνον: "Μήν αφήσεις τις παρθένες μου"
(Τις αδελφές του Ντιβέεβο).

    Ο π.Σεραφείμ απάντησε:" Ω Δέσποινα! Τις συγκεντρώνω, αλλά δεν μπορώ να τις κατευθύνω μόνος μου".
   Σε αυτό η Βασίλισσα του Ουρανού απάντησε: "Θα σε βοηθώ εγώ σε όλα,
αγαπήμενε Μου. Επίβαλε σε αυτές την υπακοή. Αν την τηρήσουν, θα είναι μαζί σου και κοντά μου· αλλά, εάν χάσουν την σοφία τους, θα στερηθούν τον κλήρο αυτών των παρθένων που είναι κοντά σε εμένα. Δεν θα υπάρξει κανένας τόπος και κανένας στέφανος τέτοιου είδους για αυτές. Όποιος τις προσβάλλει, θα πληγεί από εμένα· όποιος τις υπηρετεί χάριν του Κυρίου θα μνημονεύεται ενώπιον του Θεού".

   Έπειτα, στρεφόμενη προς εμένα, είπε: "Κοίταξε αυτές τις παρθένες μου και τα στέμματα τους. Μερικές από αυτές άφησαν επίγεια βασιλεία και πλούτη, επιθυμώνταν την αιώνια και Ουράνια Βασιλεία. Αγάπησαν την εκούσια πτωχεία, αγάπησαν τον Κύριο μόνο, και βλέπεις ποίας δόξας και τιμής έχουν αξιωθεί.
Όπως ήταν πριν, έτσι είναι και τώρα. Μόνον που οι προηγούμενες Μάρτυρες υπέφεραν ανοιχτά και οι παρούσες υποφέρουν μυστικά, δια μέσου των θλίψεων της καρδιάς, αλλά το βραβείο τους θα είναι το ίδιο".

     Το όραμα έληξε με την Παναγία Μητέρα του Θεού να λέει στον π.Σεραφείμ: "Σύντομα, αγαπημένε Μου, θα είσαι μαζί μας", και τον ευλόγησε.
Όλοι οι άγιοι τον αποχαιρέτησαν. Ο Αγ. Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Αγ. Ιωάννης ο Θεολόγος τον ευλόγησαν, ενώ οι παρθένες και αυτός φίλησαν ο ένας το χέρι του άλλου. Εμένα μου είπαν: "Αξιώθηκες να έχεις αυτό το όραμα δια μέσου των προσευχών του π.Σεραφείμ, του Μάρκου, του Ναζαρίου και του Παχωμίου".
Και έπειτα στην στιγμή τα πάντα εξαφανίστηκαν. Το όραμα αυτό κράτησε πάνω
από μία ώρα...»

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ - πνευματική βιογραφία, εκδόσεις «Άθως» 
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ο ΠΡΑΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

15Τίποτε δεν αναπαύει τόσο πολύ τήν ψυχή όσο η πραότητα.

Ούτε να εξαγριωνόμαστε για τις εναντίον μας ύβρεις, και αν ακόμη είναι κατώτεροι αυτοί που διαπληκτίζονται με μας, αλλά με την επιείκεια και την πραότητα να καταστέλλουμε το θυμό.

Γιατί τίποτε δεν υπάρχει πιο ισχυρό και τίποτε πιο δυνατό από την πραότητα. Αυτή εξασφαλίζει διαρκή γαλήνη στην ψυχή μας και την προετοιμάζει, σαν να πρόκειται να προσορμισθεί στο λιμάνι, και γίνεται αιτία για κάθε ανάπαυσή μας.

Γι' αυτό και ο Χριστός διδάσκοντας εκείνη τη θεία διδασκαλία, έλεγε: «Μάθετε από μένα, ότι είμαι πράος και ταπεινός κατά την καρδιά, και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας». Γιατί τίποτε δεν αναπαύει τόσο πολύ την ψυχή και δεν την κάνει να ησυχάζει, όσο η πραότητα και η ταπεινοφροσύνη. Αυτές οι αρετές θα μπορούσαν να γίνουν γι' αυτόν που τις έχει αποκτήσει, πολυτιμότερες από κάθε στέμμα και ωφελιμότερες από κάθε λαμπρότητα και δόξα. (Ματθ. 11,29).

Ο πράος λοιπόν άνθρωπος είναι αγαπητός σ' όσους τον βλέπουν, αγαπητός και σ' εκείνους που τον γνωρίζουν μόνον εξ ακοής. Και δεν υπάρχει κανείς που, όταν ακούσει να επαινείται ένας ήμερος άνθρωπος,δεν θα επιθυμούσε να τον δει και να τον χαιρετίσει και να τον έχει συνεχώς μπροστά στα μάτια του, γιατί θεωρεί κέρδος τη φιλία ενός τέτοιου ανθρώπου.

Κι' αν ακόμη μερικοί διαπληκτισθούν μεταξύ τους για χρηματικές διαφορές, πηγαίνουν γρήγορα στον καλοκάγαθο και πράο, γιατί πιστεύουν, ότι κάθε διαφορά και φιλονικία θα βρει γρήγορα τη λύση της από την καλοσύνη εκείνου. Κι' αν συμβεί ο ένας να αισθάνεται έχθρα προς τον άλλο, η ημερότητα του δικαστή τους αναγκάζει να γίνουν πράοι, αυτοί που εύκολα ξεσπούν σε οργή και θυμό ...

Όπως η ακτίνα του ήλιου μόλις φανεί, διώχνει αμέσως το σκοτάδι, έτσι και ο καλοκάγαθος και πράος μεταβάλλει γρήγορα την ταραχή και τη διαμάχη σε ειρήνη και ησυχία.

Μην υπερηφανευόμαστε για κείνα που φοβίζουν τους ανθρώπους ... Ώστε λοιπόν συμπεραίνουμε, ότι έναν άνθρωπο ήμερο, πράο και καλόψυχο κανένας δεν θα ήταν δυνατόν να τον φοβηθεί, αλλά όλοι τον σεβόμαστε, τον τιμούμε και τον ντρεπόμαστε. Δεν βλέπετε, πώς ένας άνθρωπος που προκαλεί φόβο, είναι μισητός και ανεπιθύμητος από όλους;

Ας μη θεωρούμε λοιπόν σπουδαίο πράγμα, αν μας φοβούνται οι άνθρωποι. Ο πράος και καλοσυνάτος άνθρωπος είναι πατέρας των ορφανών, προστάτης των χηρών, κηδεμόνας της φτώχειας, βοηθός των αδικούμενων και σ' όλες τις περιπτώσεις επιβάλλει τη δύναμη της δικαιοσύνης. Ο πράος πατέρας είναι σεβαστός στο παιδί και το πράο παιδί σεβαστό στον πατέρα και ο δούλος στον κύριό του και τον κύριο τίποτε δεν τον κάνει τόσο συμπαθή στους υπηρέτες, όσο η πραότητα. Γιατί, όταν τον δουν να διακρίνεται για την επιείκειά του και να συμπεριφέρεται σε όλους με πραότητα, πολύ τον εκτιμούν και τον θαυμάζουν και τον θεωρούν πιο πολύ πατέρα παρά αφέντη.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου 
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ...

15Η «συνταγή» σωτηρίας του Γέροντα προς όλους τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, ήταν απλή και σαφής:

« -Αναζητήστε σανίδα σωτηρίας κοντά στο Θεό.

-Περιορίστε τις υλικές ανάγκες σας, γιατί δημιουργούν τεράστια βάρη και άγχη.

-Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

-Μη ζητάτε από τον Θεό πράγματα που στηρίζουν μόνο το σώμα σας, αλλά, κυρίως, ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για τη ψυχή σας.

-Αλλάξτε ζωή, ανακαλύψτε το νόημα της ζωής, κερδίστε τον χρόνο που χάσατε στη μέχρι τώρα πορεία σας στη γη.

-Μη εμπιστεύεστε το φρόνημα κοσμικών ανθρώπων.

-Θεραπευτείτε από αρρώστιες που κυριαρχούν στη ζωή ανθρώπων που δεν έμαθαν να νηστεύουν, να εγκρατεύονται, να προσεύχονται, να ελπίζουν.

-Μην απελπίζεστε. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και αγαπάει τον άνθρωπο.

-Κόψτε κάθε σχέση με το κακό, ζήστε ελεύθερα, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου.

-Αποδείξτε την πίστη σας και με έργα αγάπης προς τον πλησίον.

-Αποφασίστε, τί θέλετε πιό πολύ: τη συμπάθεια του κόσμου ή την επιστροφή κοντά στο Θεό;

-Σχεδόν όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το στόμα (από το πώς μιλάς) και, επίσης, από το πόσο εξαρτάσαι από τα πάθη σου.

-Να αγαπάς τη γυναίκα σου πιό πολύ απ’ τον εαυτό σου. Με έργα, όχι με λόγια. Και να μη της μιλάς ποτέ άσχημα, γιατί καμιά φορά η γλώσσα σκοτώνει και καταστρέφει την αγάπη. Επίσης, να προσέχετε, γιατί μερικοί γονείς χαϊδεύουν πολύ τα παιδιά τους και τους κάνουν όλα τα χατίρια. Και όταν χαϊδεύεις πολύ το παιδί, θα γίνει εγωιστής και θα πάρει στραβό δρόμο. Πολλοί γονείς φροντίζουν περισσότερο να δώσουν υλικά πράγματα στα παιδιά τους. Αυτό είναι λάθος. Το σώμα έχει πολλές υλικές επιθυμίες, αλλά σύντομη ζωή. Η ψυχή έχει συνέχεια, άλλη πορεία. Η ψυχή δεν καταλήγει στο χώμα, άλλα στο Θεό. Όλοι σήμερα ασχολούνται με το σώμα τους, όχι με τις ανάγκες της ψυχής τους.

-Ποιες είναι οι ανάγκες της ψυχής;

-Να, πώς να στο πω; Οι ανάγκες της ψυχής είναι διαφορετικές. Και οι χαρές της ψυχής είναι αλλιώτικες από τις χαρές του σώματος. Το σώμα εύκολα το βολεύεις, τη ψυχή όχι. Αν έχεις λεφτά και μπεις σε ένα μεγάλο μαγαζί, το σώμα βολεύτηκε. Αλλά τί μπορείς να βρεις σε ένα, πώς τα λένε αυτά τα μεγάλα μαγαζιά, ναι, σουπερ μάρκετ, για τη ψυχή σου; Η ψυχή χρειάζεται άλλα πράγματα. Η ψυχή έχει ανάγκη από ειρήνη, ησυχία, επικοινωνία με το Θεό. Για να συντηρηθεί το σώμα, χρειάζονται αργύρια και επιούσιος άρτος. Η ψυχή για να συντηρηθεί χρειάζεται θεία τάλαντα, τον επουράνιο Άρτο».

Από το βιβλίο «Τέσσερις ώρες μα τον π. Παΐσιο» 
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

15Στα χρόνια μας δεν γίνεται διωγμός των χριστιανών, όπως σε παλαιότερες εποχές, από ειδωλολάτρες αυτοκράτορες ή άλλους άπιστους ανθρώπους, και εύχομαι να μη γίνει ποτέ.

Διεξάγεται όμως, ένα πνευματικός πόλεμος ανάμεσα στους πιστούς και τους δαίμονες.

Τώρα, όπως λέει ο απόστολος,  «δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό» (Εφ.6:12).

Ο πόλεμος αυτός είναι αδιάκοπος και ιδιόμορφος, καθώς γίνεται με τα πάθη και τις επιθυμίες  –τη φιληδονία, τη φιλαργυρία, την οργή, το φθόνο, την κακία σε κάθε μορφή της-,  γι’ αυτό απαιτεί ειδικό οπλισμό:

«Σταθείτε σε θέση μάχης», συνεχίζει ο απόστολος, «αφού ζωστείτε στη μέση σας σαν ζώνη την αλήθεια, αφού φορέσετε σαν θώρακα τη δικαιοσύνη, αφού στα πόδια σας βάλετε σαν υποδήματα την ετοιμότητα για την τήρηση του Ευαγγελίου της ειρήνης, αφού κρατήσετε σαν ασπίδα την πίστη, αφού δεχθείτε σαν περικεφαλαία την ελπίδα της σωτηρίας και αφού πάρετε στο χέρι τη μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή το λόγο του Θεού» (πρβλ. Εφ. 6:14-17).

Να ποια είναι η θεϊκή πανοπλία του χριστιανού, η πανοπλία με την οποία αντιμετωπίζει τον πόλεμο του διαβόλου, αντιμάχεται τους δαίμονες, νικάει τα πάθη, κατακτά τις αρετές, μπαίνει νικητής και τροπαιοφόρος στη Βασιλεία των Ουρανών.

Σ’ αυτή τη Βασιλεία ας αποβλέπουμε, αδελφοί μου, θυσιάζοντας για χάρη της τα πάντα, ακόμα και τη ζωή μας αν χρειαστεί. Γι’ αυτή τη Βασιλεία ας πετάξουμε από πάνω μας την αμαρτία.

Η αμαρτία είναι σκοτάδι, είναι ζόφος, είναι θάνατος.
Όταν μας τυλίγει δεν βλέπουμε μπροστά μας.
Έτσι, μολονότι βαδίζουμε σ’ έναν φαρδύ και ευρύχωρο δρόμο, το δρόμο της φιλαυτίας και των απολαύσεων,τελικά γκρεμιζόμαστε στο βάραθρο της ψυχικής απώλειας.

Η αρετή, απεναντίας, είναι φως, είναι λαμπρότητα, είναι ζωή.
Όταν την αποκτούμε, οδηγεί τα βήματά μας με ασφάλεια.
Έτσι, μολονότι βαδίζουμε σ’ έναν στενό και κακοτράχαλο δρόμο, το δρόμο της ταπεινοφροσύνης και των στερήσεων, τελικά φτάνουμε στον παράδεισο της αιώνιας τρυφής.

Από το βιβλίο: "Θέματα Ζωής" - εκδ.: Ιερά Μονή Παρακλήτου - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου 
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

15Του Οσίου Νικοδήμου, του Αγιορείτου
Η Θεία Λειτουργία είναι η καρδιά της εκκλησιαστικής ζωής και ταυτόχρονα η κορυγαία πράξη του κόσμου, το ύψιστο έργο που πραγματοποιείται επάνω στη γη. Η Θεία Λειτουργία είναι το θαύμα των θαυμάτων, το συγκλονιστικότερο όλων των γεγονότων, διότι ενώνει τη γη με τον ουρανό, κατεβάζει τον ουρανό στη γη, ή διαφορετικά, ανεβάζει τη γη στον ουρανό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο στον κόσμο από την τέλεση της θείας Λειτουργίας και γι’ αυτό το λόγο οι ιερείς κατέχουν το ανώτερο από όλα τα αξιώματα της γης.

Ποιο είναι το κέντρο της θείας Λειτουργίας; Είναι η μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Απίστευτα δε γεγονότα συνοδεύουν αυτό το ασύλληπτο θαύμα. Ας αφήσουμε τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη να μας το περιγράψει:

«Στη φοβερή εκείνη ώρα ιερουργείται και θυσιάζεται μυστικά αυτός ο ίδιος Υιός του Θεού, και ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλεται και μετουσιώνεται σε αυτό το θεοϋπόστατο σώμα και αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την παντοδύναμη χάρη και ενέργεια του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος και τότε, όλοι μεν οι χοροί των Αγγέλων, τα πολυόμματα Χερουβείμ και τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, και όλοι οι χοροί των Αγίων, Προπατόρων, Πατέρων, Προφητών, Αποστόλων, Μαρτύρων, Ιεραρχών, Οσίων και Δικαίων παραστέκονται με φόβο πολύ».
(Χρηστοήθεια, Λόγος ιβ΄ Μέρος Β΄)

Άγγελοι και Άγιοι και οι πιστοί Χριστιανοί μετέχουν από κοινού στο υπερθαύμαστο Μυστήριο. Ο ουρανός και η γη γίνονται ένα, και με μυστηριώδη τρόπο ενώνονται σε μια έκρηξη θαυμασμού και λατρευτικής δοξολογίας μπροστά στην άπειρη συγκατάβαση του απείρου Θεού. Έτσι τα πάντα, ορατά και αόρατα, επίγεια και ουράνια συλλειτουργούν στο μέγιστο των Μυστηρίων, είτε αυτό γίνεται σε κάποιο μεγαλοπρεπή ναό, είτε σε εγκαταλελειμμένο εκκλησάκι κάποιας απόμερης περιοχής. Τα πάντα…

Εμείς όμως πού βρισκόμαστε;

Ας ακούσουμε πάλι τον Άγιο μας:
«Πού είστε λοιπόν τώρα εσείς οι Χριστιανοί, που όταν βρίσκεστε στην εκκλησία, δε στοχάζεσθε πως βρίσκεστε στον ουρανό, αλλά νομίζετε πως βρίσκεστε στο παζάρι, ή στο θέατρο, ή στο χάνι και γι’ αυτό συνομιλείτε μεταξύ σας όλο τον καιρό της ακολουθίας για κοσμικά και μάταια πράγματα;… πού είστε εσείς, που δεν κλίνετε κάτω τους οφθαλμούς σας όταν προσεύχεσθε στην εκκλησία, αλλά χάσκοντες βλέπετε εδώ κι εκεί, πάνω και κάτω και έχετε το νου και τους λογισμούς σας σκορπισμένους στα κοσμικά και γήινα πράγματα; … Τι κάνεις, άνθρωπε; … Όλη η αγία Τριάδα συντρέχει στην τελεσιουργία των εν τη εκκλησία γινομένων φοβερών Μυστηρίων κι εσύ δε φρίττεις, ούτε τρομάζεις, αλλά στέκεις χωρίς ευλάβεια; 

Στον ουρανό στέκεις, κι εσύ τα γήινα συλλογίζεσαι; Με τους Αγγέλους και Αρχαγγέλους δοξολογείς, κι εσύ συνομιλείς περί των προσκαίρων; … Με το σώμα είσαι στην εκκλησία και με το νου στο παζάρι και στα έξω;»

Τα λόγια του αγίου είναι ελεγκτικά, αλλά δεν είναι υπερβολικά. Θεραπευτικά είναι. Ο άγιος θέλει να μας βοηθήσει να συναισθανθούμε πού βρισκόμαστε και τι στην πραγματικότητα γίνεται την ώρα της θείας Λατρείας. Ότι δηλαδή μετέχουμε στο θεϊκό τραπέζι. Γινόμαστε κοινωνοί της θείας ζωής. Η θεία Χάρη, που μας ενώνει με το Δημιουργό μας, μας προσφέρεται εκεί πλούσια και δωρεάν. Ο ίδιος ο Θεός καταδέχεται και συγκαταβαίνει να έρχεται μέσα μας, να κάνει κατοικία του την καρδιά μας. Κάνει την καρδιά μας ουρανό. Επομένως την ώρα εκείνη δε βρισκόμαστε πάνω στη γη. Στον ουρανό βρισκόμαστε και μαζί με τους Αγγέλους λατρεύουμε τον εν Τριάδι Θεό μας. Η Θεία Λειτουργία την οποία τελούμε στο ναό μας στην πραγματικότητα είναι συλλειτουργία με τον ουράνιο κόσμο, αγγελική συλλειτουργία!

Μετά από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι με ανάλογο τρόπο οφείλουμε να μετέχουμε: με φόβο και τρόμο, με προσοχή και αφοσίωση, με συστολή και κατάνυξη. Συνεπαρμένοι!

Τότε θα είμαστε και αληθινά λειτουργημένοι: πλημμυρισμένοι από τη θεουργική Χάρη της Αγίας Τριάδας, αγαπημένοι του Θεού. Ευλογημένοι! 
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

15Ποιός είναι ο εσωτερικός άνθρωπος;
Στο 4ο κεφάλαιο της Β’ προς Κορινθίους επιστολής του μεγάλου αποστόλου Παύλου διαβάζουμε πολύ βαθειά και σημαντικά λόγια, τα οποία θα ήθελα να σας εξηγήσω. «Αλλ’ ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β’ Κορ. 4, 16).

Ποιός είναι ο εξωτερικός άνθρωπος; Είναι εκείνος ο κοινός, ο γνωστός σε όλους άνθρωπος, που αποτελείται από σάρκα και αίμα, από το νευρικό του σύστημα και τα οστά του. Ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται την εξωτερική υλική φύση διά των πέντε του αισθήσεων, διά της οράσεως, της ακοής, της οσφρήσεως, της αφής και της γεύσεως. Η πνευματική του ζωή περιορίζεται στην αντίληψη διά των πέντε αισθήσεων της υλικής κτίσεως και την επεξεργασία τους με το νου και την καρδιά. Το ενδιαφέρον του περί τα πνευματικά πολύ σπάνια υπερβαίνει τα γήινα ενδιαφέροντα.

Αλλά ήδη από τα αρχαία χρόνια πάντοτε υπήρχαν βαθυστόχαστοι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν κατανοήσει ότι η ζωή της ψυχής και του πνεύματός μας δεν καθορίζεται μόνο από τις επιδράσεις του υλικού κόσμου. Αυτοί κατάλαβαν ότι ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει πνευματικός κόσμος. Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλωτίνος παρομοίαζε αυτή την διπλή ζωή της ψυχής και του πνεύματος του ανθρώπου με την ζωή των αμφιβίων ζώων που μπορούν να ζουν και μέσα στο νερό και στην ξηρά. Το ίδιο και η ανθρώπινη ψυχή ζει όχι μόνο με τις γήινες σκέψεις και τις αντιλήψεις των πέντε αισθήσεων αλλά έχει και κάποια ακατανόητη και άγνωστη σε μας έκτη αίσθηση που αποτελεί το μέσο πρόσληψης των μυστικών νουθεσιών του Αγίου Πνεύματος και αντιλήψεως του αγγέλου φύλακά της. Δι’ αυτής μπορούμε να έχουμε μία βαθειά και ζωντανή κοινωνία με τον Θεό, τους Αγγέλους, την Παναγία και τους Αγίους στις προσευχές μας.

Σ’ αυτή την πνευματική αντιμετώπιση του κόσμου συγκαταλέγονται και τα ανεξήγητα προαισθήματα, οι προβλέψεις, οι προρρήσεις, ακόμα και τα προφητικά όνειρα. Όλοι σας να διαβάσετε από τη Βίβλο το βιβλίο της Εσθήρ, το οποίο αρχίζει με μία καταπληκτική διήγηση του προφητικού ονείρου του Μαρδοχαίου για τον αγώνα του με τον Αμάν. Το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε αργότερα σε όλες του τις λεπτομέρειες.

Ο ιδρυτής του λουθηρανισμού ο Λούθηρος βρήκε κάποτε σε μία βιβλιοθήκη μία παλαιά θεολογική πραγματεία στην οποία διάβασε μία ιδέα που του έκανε μεγάλη εντύπωση. Ο συγγραφέας του έργου αυτού έλεγε ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει δύο μάτια. Το ένα είναι στραμμένο προς τη κοινή ζωή των ανθρώπων, ενώ το άλλο έχει την ικανότητα να θεωρεί την ζωή του άλλου κόσμου, και ουσιαστικά μόνο γι’ αυτό προορίζεται. Αλλά αυτά τα μάτια μπορούν να λειτουργήσουν μόνο ξεχωριστά το ένα από το άλλο και η πνευματική ζωή γίνεται ορατή μόνο τότε, όταν το ένα από τα δύο μάτια, το οποίο βλέπει μόνο τα υλικά, είναι κλειστό.

Πολύ πετυχημένη και ωραία έκφραση της ίδιας απόψεως την συναντάμε στο χριστιανό φιλόσοφο Ντε Πρελ. Αυτός λέει ότι τα άστρα λάμπουν στον ουρανό και την ημέρα αλλά εμείς δεν τα βλέπουμε επειδή τα επισκιάζει το φως του ηλίου. Τα άστρα αρχίζουν να φαίνονται μόνο τότε, όταν δύει ο ήλιος και πέφτει η νύχτα. Το ίδιο και η ψυχή, όταν την ξεκουφαίνει ο δυνατός θόρυβος των βιοτικών μερίμνων αυτή δεν ακούει τις λεπτές και τρυφερές φωνές του άνω κόσμου.

Ο εσωτερικός μας άνθρωπος, λοιπόν, είναι το πνεύμα μας, το οποίο είναι στραμμένο προς τα πάνω, προς τους ουρανούς, και είναι ελεύθερο από τα γήινα ενδιαφέροντα και επιθυμίες. Η ζωή του πνευματικού ανθρώπου διαφέρει ριζικά από τη ζωή του ψυχικού ανθρώπου στο ότι ο ψυχικός, όσο πιο πολύ ζει, τόσο περισσότερο μαραίνεται και γερνά. Στο σώμα του, αρχίζοντας από την ηλικία των σαράντα ετών ή και νωρίτερα, αρχίζει μία εκφυλιστική διεργασία: αδυνατούν οι μυς, παρουσιάζονται δυσκολίες στο βάδισμα, η όραση και η ακοή εξασθενούν, η μνήμη χάνεται και τα δόντια πέφτουν.

Ο εσωτερικός μας άνθρωπος, αντίθετα, μέρα με τη μέρα, ανακαινίζεται κατά τη διάρκεια όλης της ενσυνείδητης μας ζωής, αν το πνεύμα του δεν σέρνεται μέσα στις λάσπες της γήινης ζωής και πάντα θυμάται το λόγο του αποστόλου Παύλου: «Άνω σχώμεν τας καρδίας». Αν το μάτι μας εκείνο, που βλέπει μόνο τα γήινα, όλο και περισσότερο εξασθενίζει και τελικά νεκρώνεται, ενώ το άλλο μας μάτι, αυτό που είναι προορισμένο να θεωρεί τον πνευματικό κόσμο, αρχίζει να βλέπει πιο καθαρά. Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο ο εσωτερικός μας άνθρωπος μέρα με τη μέρα ανακαινίζεται και πλησιάζει προς τον Θεό…

Μέχρι τώρα όταν έκανα λόγο για τις επιδράσεις του άλλου κόσμου στον εσωτερικό άνθρωπο εννοούσα μόνο τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος και των φωτεινών επουρανίων δυνάμεων. Όμως είναι άκρως σημαντικό για μας να θυμόμαστε και το ότι οι σκοτεινές δυνάμεις του άδη, ο διάβολος και οι άγγελοι αυτού, ασκούν και αυτοί πάνω μας άλλου είδους αόρατες επιδράσεις. Με όλες τις δυνάμεις τους αυτοί προσπαθούν να προβάλουν εμπόδια στο έργο της ανακαίνισης του εσωτερικού μας ανθρώπου και να μην τον αφήσουν τελικά να πορευθεί το δρόμο που οδηγεί στο Θεό.

Πιστεύω ότι τώρα, αδελφοί μου και αδελφές, σας είναι κατανοητό όλο το βάθος αυτού του λόγου του αποστόλου Παύλου: «Αλλ’ ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β’ Κορ. 4, 16). Νομίζω ότι και από μόνοι σας μπορείτε να βγάλετε το σωστό συμπέρασμα απ’ όλα αυτά που σας είπα και να καταλάβετε ότι ο σκοπός της ζωής μας είναι η ανακαίνιση της ψυχής μας με την μεγάλη υπομονή στην τεθλιμμένη και την ακανθώδη αυτή οδό, που οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών. Είναι επίσης και η ακούραστη πάλη με τον διάβολο και τους κακούς αγγέλους του, που προσπαθούν να μας αποπλανήσουν για να εκτραπούμε από την σωτήρια αυτή οδό.

Η θεία βοήθεια της Αγίας Τριάδος να μας δυναμώσει σ’ αυτή τη δύσκολη πορεία μας. Αμήν.

Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, «Λόγοι και ομιλίες», τ. Α΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, 
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ - ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

15Του Αγίου Εφραίμ του Σύρου
Κατά τον καιρόν δε εκείνον, όταν έλθη ο Δράκων, δεν υπάρχει άνεσις επί της γής, αλλά θλίψις μεγάλη, ταραχή και σύγχυσις, θάνατοι και πείνα εις πάντα τα πέρατα, διότι θα γίνουν κατά τόπους λιμοί, σεισμοί και θάνατοι διάφοροι επί της γής. Γενναία θα είναι η ψυχή, η οποία θα δυνηθή να κρατήση εαυτήν απηλλαγμένην από τα σκάνδαλα αυτά.

Διότι εάν ευρεθή άνθρωπος ν' αδιαφορή ολίγον, εύκολα πολιορκείται και γίνεται αιχμάλωτος του Δράκοντος του πονηρού και δολίου, και ο τιούτος ευρίσκεται ασυγχώρητος εις την κρισιν, διότι επίστευσεν εις τον Τύραννον εκουσίως. Πολλών προσευχών και δακρύων έχομεν ανάγκην, αγαπητοί, δια να ευρεθώμεν ακλόνητοι εις τους πειρασμούς, διότι πολλά είναι τα φαντάσματα, τα οποία γίνονται από το θηρίον. Επειδή είναι Θεόμαχον θέλει όλοι ν' απωλεσθούν. Τοιούτον τρόπον μεταχειρίζεται ο Τύραννος, ώστε όλοι να βαστάζουν την σφραγίδα του Θηρίου, όταν θα έλθη να απατήση τα σύμπαντα.

Προσέχετε, αδελφοί μου, την υπερβολήν του Θηρίου, διότι μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα πονηρίας. Άρχεται από την γαστέρα, ίνα όταν τις μη έχων φαγητά, αναγκασθή να λάβη την σφραγίδα εκείνου, όχι ως έτυχεν εις πάν μέρος του σώματος, αλλ' εις την δεξιά χείρα και εις το μέτωπον, δια να μη έχη εξουσίαν ο άνθρωπος να κάμη με αυτήν το σημείον του σταυρού, μήτε πάλιν εις το μέτωπον να σημειώση το άγιον όνομα του Κυρίου.

Διότι γνωριζει ο άθλιος, ότι όταν ο Σταυρός του Κυρίου σφραγισθή επί του ανθρώπου λύει πάσαν την δύναμιν του Εχθρού, και δι΄αυτό σφραγίζει την δεξιάν του ανθρώπου. Εάν κάποιος δεν σφραγίζεται με την σφραγίδα εκείνου, δεν γίνεται αιχμάλωτος εις τα φαντάσματα εκείνου, ούτε ο Κύριος απομακρύνεται απ΄ αυτού, αλλά τον φωτίζει και τον σύρει προς εαυτόν. Πρέπει να εννοήσωμεν, αδελφοί, μετά πάσης ακριβείας, ότι τά φαντάσματα του Εχθρού είναι αποτρόπαια. Ο δε Κύριος ημών έρχεται με γαλήνην διά να αποκρούση δι ημάς τα τεχνάσματα του Θηρίου...

Επειδή ο Σωτήρ, θέλων να σώση το ανθρώπινον γένος, ετέχθη εκ Παρθένου, και εν σχήματι ανθρώπου επάτησε τον εχθρόν με την αγίαν δύναμιν της Θεότητος Αυτού, ηθέλησε και αυτός να αναλάβη το σχήμα της αυτού παρουσίας διά να μας απατήση. Ο δε Κύριος ημών θα έλθη εις την γην εν νεφέλαις φωτειναίς, ως αστραπή φοβερά, ο δε Εχθρός δεν θα έλθη τοιουτοτρόπως, διότι είναι αποστάτης.Γεννάται μεν ακριβώς εκ κόρης μιαράς, αλλά δεν σαρκούται τοιουτοτρόπως.

Θα έλθη δε ο Παμμίαρος με το εξής σχήμα, ως κλέπτης, διά να απατήση τα σύμπαντα. Θα είναι ταπεινός, ήσυχος, θα μισή την αδικίαν, θα αποστρέφεται είδωλα, θα προτιμά την ευσέβειαν, αγαθός φιλόπτωχος, ευειδής καθ' υπερβολήν, ευκατάστατος, ιλαρός εις όλους, θα τιμά πολύ το γένος των Ιουδαίων, διότι αυτοί προσμένουν την έλευσιν εκείνου. Μεταξύ δε όλων αυτών, θα εκτελή σημεία και τέρατα, φόβητρα με πολλήν εξουσίαν, θα προσπαθή δολίως να αρέση εις όλους, διά να αγαπηθή ταχέως από πολλούς, θα εξαπατά τον κόσμον υπό το πρόσχημα της ευταξίας, έως ου βασιλεύση.

Όταν λοιπόν ίδουν λαοί πολλοί και δήμοι τοιαύτας αρετάς και δυνάμεις, ενούνται όλοι συγχρόνος με μίαν γνώμην και με χαράν μεγάλην κηρύσσουν αυτόν βασιλέα, λέγοντες μεταξύ των. Μήπως άρα ευρίσκεται άνθρωπος άλλος τόσον αγαθός και δίκαιος; Ανορθούται δε ευθέως η βασιλεία εκείνου, και θα πατάξη μεθ υμών τρείς βασιλείς μεγάλους. Επειτα υψούται η καρδία του και θα εμέση ο Δράκων την πικρότητά του. Ταράσσων δεν την οικουμένην κινεί τα πέρατα, θλίβει τα σύμπαντα και μιαίνει τας ψυχάς. 

Όχι πλέον ως ευλαβής, αλλά πολύ αυστηρός εις όλα, απότομος, οργίλος,θυμώδης, ακατάστατος, φοβερός, αηδής, μισητός, βδελυκτός, ανήμερος, αλάστωρ, αναιδής, και προσπαθών να εμβάλη εις τον βόθρον της ασεβείας όλον το ανθρώπινον γένος. Πληθύνει σημεία ψευδώς και όχι αληθώς, και ενώ παρίσταται πολύς λαός και ευφημεί αυτόν, βάλλει φωνήν ισχυράν, ώστε να σαλευθή ο τόπος, επί του οποίου ίστανται οι όχλοι, λέγων.Γνωρίσατε όλοι οι λαοι την δύναμίν μου και την εξουσίαν, μεταθέτει όρη και ανάγει νήσους από την θάλασσαν με πλάνην και φαντασίαν, και ενώ πλανά τον κόσμον και φαντάζει τα σύμπαντα, πολλοί θα δοξάζουν και θα πιστεύουν αυτόν ως Θεόν ισχυρόν...

Πολλοί δε των αγίων, όσοι τότε θα ευρεθούν εις την έλευσιν του μιαρού, χύνουν ποταμηδόν τα δάκρυα μετά στεναγμών προς τον Θεόν τον Άγιον, διά να λυτρωθούν από τον Δράκοντα, και φεύγουν μετά μεγάλης σπουδής εις τας ερήμους και κρύπτονται εις τα όρη και τα σπήλαια μετά φόβου, και πασπαλίζουν χώμα και στάκτην εις τας κεφαλάς , παρακαλούντες νύκτα και ημέραν μετά πολλής ταπεινώσεως. Και ο Άγιος Θεός θέλει χαρίσει αυτό εις αυτούς, δηλαδή οδηγεί αυτούς η χάρις εις ωρισμένους τόπους και σώζονται κρυπτόμενοι εις τας οπάς και τα σπήλαια μη βλέποντες τα σημέια και τα φόβητρα του Αντιχρίστου. 

Η έλευσις δε αυτού γίνεται γνωστή εις τους έχοντας τον νούν προσηλωμένον εις τα άνω, εις δε τους έχοντας τον νουν εις βιωτικά πράγματα και ποθούντας τα γήινα, δεν θα γίνη φανερόν αυτό. Διότι όποιος είναι δεδεμένος πάντοτε εις βιωτικά πράγματα, και αν ακούση απιστεί και βδελύσσεται τον λέγοντα. Οι δε άγιοι θέλουν ενδυναμωθή, διότι πάντοτε απέρριψαν την μέριμναν του βίου αυτού. 
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΕΚΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΙΩΝ

15ΛΟΓΟΣ 41': ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΕΚΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΙΝΟΣ ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΤΟΣ ΓΙΝΟΜΕΝΩΝ

Έστιν αμαρτία από ασθενείας γινομένη, εις ην ακουσίως ο άνθρωπος ανθέλκεται, και έστιν αμαρτία εκουσίως γινομένη και από αγνοίας, συμβαίνει δε πάλιν από της διαμονής και της εν τω κακω έξεως. Ούτοι δε πάντες οι τρόποι και τα είδη των αμαρτιών, ει και πάντες άξιοι μομφής εισίν, άλλ' ούν ευρίσκεται κατά σύγκρισιν την προς εκδίκησιν εις μεί­ζων του έτερου.

Και τινος μεν η μέμψις μεγίστη και μετά κόπου προσδέχεται τούτου η μετάνοια, τινός δε εγγύτερα εστίν η αμαρτία της συγχωρήσεως. Και ώσπερ ο Αδάμ και η Εύα και ο όφις, πάντες μεν έδέξαντο παρά Θεού της αμαρτίας την αμοιβήν, διαφορά δε πολλή την κατάραν εκληρώσαντο, ούτω και εν τοις υιοίς αυτών, εκάστω κατά την πρόθεσιν αυτού και τον πόθον τον εις την αμαρτίαν, ούτω και το σφοδρόν της κολάσεως. Εάν δε τις μη βουλόμενος μεν ακολουθήσαι τη αμαρτία, υπό δε της αμελείας της εις την αρετήν ανθέλκεται προς εκείνην, εκ του μη σχολάσαι ταύτη, ει και βαρύ εστίν αύτω συνείναι τη αμαρτία, άλλ' ούν η κόλασις αυτού επιβαρής. Εάν δε συμβή τινι επιμελουμένω της αρετής πειρασθήναι εν τινι πλημμελήματα όμως το έλεος εγγύς εστί του καθαρισμού αυτού αδιστάκτως.

Άλλη εστίν η αμαρτία η γινομένη, όταν ευρέθη ο άνθρωπος επιμελούμενος της αρετής και εμμένων τη εργασία και νυκτός μεν ου καθεύδει, φροντίζων μηδέν ζημιωθήναι, ων επι­μελείται, ημέρας δε, περιερχόμενος και βαστάζων το βάρος, και πάσα η φροντίς αυτού εν τη αρετή. Και εν όσω εστίν εν τούτοις και τοις τοιούτοις, ή δια τίνα άγνοιαν ή από των πραγμάτων των εναντιουμένων εν τη οδώ αυτού, ήτοι της αρετής και των κυμάτων των υψουμένων εν παντί καιρώ εν τοις μέλεσιν αυτού ή δια την έκκλισιν την ενδεχομένην είναι εν αυτώ εις το δοκιμάζεσθαι αυτού το αυτεξούσιον, κλίνει η πλάστιγξ του ζυγού αυτού μικρόν εις τα αριστερά, και ανθέλκεται υπό της ασθε­νείας του σώματος εις έν είδος της αμαρτίας, εν οίς λυπείται και αδημονεί και στενάζει μετά πόνου κατά της ψυχής αυτού, δια την ταλαιπωρίαν την επισυμβάσαν αυτώ υπό των εναντίων.

Ετέρα δε, όταν ευρέθη ό ανθρωπος χαύνος και αμελής εις την εργασίαν της αρετής και παντελώς την οδόν εγκαταλίπων και δραμών δουλικώς εις την υπακοήν πάσης ηδονής των αμαρτημάτων και ζήλον ένδεικνύμενος, μηχανάς ευρήσαι εις ολοκληρίαν αυτής, και ων έτοιμος, ώσπερ τις δούλος, εις το επιμελώς ποιήσαι το θέλημα του εχθρού αυτού και ετοιμάσαι τα μέλη αυτού όπλα τω διαβόλω εν πάση υπακοή αυτού, και μηδαμώς βουλόμενος προσέχειν τη μετανοία μήτε προσεγγίσαι τη αρετή μήτε ποιήσαι εκκοπήν και τέλος της ολέθριας οδού αυτού.

Καί άλλη μεν εστίν η εξ ολισθήσεων και εκπτώσεων των ενδεχομένων γενέσθαι εν τη οδώ της αρετής και εν τη τρίβω της δικαιοσύνης, κατά τα των Πατέρων λόγια τα φάσκοντα, ότι ευρίσκονται εν τη οδώ της αρετής και εν τη τρίβω της δικαιοσύνης εκπτώσεις και εναντιώσεις και αναγκασμοί, και τα αυτοίς όμοια.

Ετέρα δε εστίν η πτώσις της ψυχής και η ολόκληρος απώ­λεια και η τελεία εγκατάλειψις.

Και φανερός εστί τις εκ τούτων, όταν πέση, μη επιλάθηται της αγάπης του οικείου πατρός, άλλ', εάν συμβή αυτώ ποικίλοις εμπεσείν παραπτώμασιν, έσται μη αμελών του αγα­θού και του δρόμου αυτού στάσιν μη ποιών, αλλά και νικώμενος, πάλιν ανίσταται προς αγώνα τον κατά των εναντίων αυτού και της καταλυθείσης οικοδομής καθ' έκάστην ημέραν αρχήν θεμελίων εμβάλλει, το προφητικόν λόγιον κατά στόμα έχων, μέχρι της εξόδου αυτού από τούδε του κόσμου «μη επιχαρής μοι ο υπεναντίος μου, ότι πέπτωκα.Πάλιν γαρ εγώ αναστήσομαι. Και εάν εν τω σκότει καθήσω, ό Κύριος επιλάμψει μοι».

Καί μηδαμού του πολέμου παύσηται μέχρι του θανάτου και ου μη προδώ τη ήττη της ψυχής αυτού εν όσω εστίν αυτώ πνοή και εν αυτή τη ήττη αυτός. Αλλά και εάν καθ ημέ­ραν κλασθή αυτού το σκάφος και ναυαγήση τα αγώγιμα αυτού, ού μη παύσηται περιποιούμενος και φροντίζων, άμα δε και δα­νειζόμενος και εις έτερα πλοία αναβαίνων και επ' ελπίδι πλέων, έως αν ό Κύριος κατιδών αυτού τον αγώνα και σπλαγχνισθείς επί τη συντριβή αυτού, καταπέμψη έπ' αυτόν το έλεος αυτού και δω αυτώ κινήσεις ίσχυράς, εις το υπομείναι και απαντήσαι τοις καυστικοίς βέλεσι του εχθρού. Και αύτη εστίν η δεδομένη σοφία παρά Θεού. Και ούτος εστίν ο σοφός άρρω­στος, ο μη εκκόψας την ελπίδα αυτού.

Κρείσσον κατακριθήναι ημάς εν ενίοις των πραγμάτων και μη επί τη καταλείψει των πάντων. Και δια τούτο ό αββάς Μαρτινιανός παρεγγυά, μη ραθυμήσαι προς το πλήθος των αγώνων και προς το ποικίλον του πολέμου και συνεχές το εν τη οδώ της δικαιοσύνης, και μη στραφήναι εις τα οπίσω και παραδούναι τω εχθρώ την καθ ημών νίκην εν ενί των αι­σχρών τρόπων. Ώσπερ γαρ τις φιλότεκνος πατήρ ευτάκτως και στοιχηδόν διορίζων, ταύτα λέγει.

Παραίνεσις του οσίου Μαρτινιανού.

Τέκνα, ει έστε εν αληθεία, αγωνισταί προσέχοντες τη αρετή και εστίν υμίν επιμέλεια ψυχική, παραστήσαι θελήσατε τον νουν υμών τω Χριστώ καθαρόν και εργάζεσθε πράξιν την ούσαν αυτώ ευάρεστον. Δέον γαρ υμάς πάντως αναδέξασθαι υπέρ τούτου πάντα πόλεμον εγειρόμενον υπό των παθών της φύσεως και της ανθολκής του κόσμου τούτου και της διαμονής, της τε συνεχείας των κακιών των δαιμόνων, εν οίς ειώθασι προσαπανταν υμίν και πάσης τούτων ενέδρας. Και μη φοβηθήτε δια το συνεχές και επίμονον της σφοδρότητος του πολέμου και μη διστάσητε δια το διαρκές του αγωνίσματος και μη οκλάσητε, μήτε τρομάξητε από των στρατευμάτων των εχθρών, και μη εμπέσητε εις βόθυνον ανελπιστίας, ει συμβή υμίν ίσως ολισθήναι προς καιρόν και αμαρτήσαι. 

Άλλ' αν τι πάθητε εν τούτω τω μεγίστω πολέμφ και κατά πρόσωπον αν λάβητε και τραυματισθήτε, μηδαμώς εμπόδιση υμάς τούτο του αγαθού σκοπού υμών, μάλλον δε εν τη ηρετισμένη υμίν εργασία διαμεινατε και κτήσασθε τούτο το επιθυμητόν και επαινετόν, το φανήναι, λέγω δη, εν τω πολεμώ εδραίοι και αμετακίνητοι και τω αίματι των τραυματισμών υμών πεφοινιγμένοι, και μη παύσησθε παντελώς από της μετά των αντιδίκων υμών παλαίστρας». Αύται εισίν αι παραινέσεις του μεγάλου γέροντος.

Ώστε ου χρή υμάς χαυνούσθαι ή ραθυμήσαι, δι' ους τρόπους έφημεν. Ουαί δε τω μοναχώ εκείνω ψευδομένω εν τη υποσχέσει αυτού και προτείνοντι χείρα τω διαβάλω εν τω καταπατείν την συνείδησιν αυτού, του επαρθήναι αυτόν κατ' αυτού εν τινι μικρώ ή μεγάλω των της αμαρτίας τρόπων και μη δυναμένω πάλιν στήναι κατ' ενώπιον των εχθρών αυτού εν τω διερρωγότι μέρει της ψυχής αυτού.

Εν ποίω άρα προσώπω μέλλει υπαντήσαι τω κριτή, ηνίκα οι εταίροι αυτού καθηγνισμένοι προσυπαντήσουσιν αλλήλοις, εκείνοι, αφ' ων την όδον αυτού αφώρισε και την τρίβον της απωλείας εβάδισε και της παρρησίας εκπέπτωκεν, ήτις εστί τοις οσίοις προς τον Θεόν, και της προσευχής της ανιούσης από της καθαράς καρδίας και υψούμενης και διαπερώσης τάς αγγελικάς δυνάμεις και μη κωλυόμενης, έως αν τεύξηται της αιτήσεως αυτής και υποστρέψη μετά χαράς προς το εκπέμψαν αυτήν στόμα;

Και το δη φοβερώτερον πάντων, ότι, ώσπερ αυτός ενταύθα την οδόν αυτού άπ' αυτών αφώρισεν, ούτως αφορίσει αυτόν άπ' αυτών ο Χριστός εν τη ημέρα εκείνη, ηνίκα βαστάζει η φωτεινή νεφέλη επί νώτα αυτής τα διαστίλβοντα σώματα από της καθαρότητος και εισάξει εις τάς ουράνιους πύλας. Διά γαρ τούτο «ουκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει», διότι απ' εντεύθεν η πράξις αυτών κέκριται, «ουδέ αμαρτωλοί εν βουλή δικαίων» εν τη αναστάσει της κρίσεως.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου 
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΥΧΕΡΟ ΨΩΜΙ" ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

15Είχε φτιάξει ο γέροντας Παίσιος συνταγή για «τυχερό ψωμί»; Κάποιοι υποστηρίζουν πως όχι μόνο έφτιαξε αλλά και πως την έχουν.

Ποια είναι όμως η αλήθεια πίσω από το «τυχερό ψωμί» του αγιορείτη μοναχού;

Είναι σύνηθες φαινόμενο μερικοί θρησκόληπτοι που διακατέχονται από μια σειρά δεισιδαιμονιών, ανακατεμένες με πατερικές διδασκαλίες, να «νοθεύουν» μεγάλα ονόματα της Εκκλησίας. Ιδιαιτέρως τα ονόματα των σύγχρονων γερόντων. Ο πιο «ταλαιπωρημένος’ από τέτοιες «προσμίξεις» είναι ο Γέροντας Παίσιος.

Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Από την ιστορία της Εκκλησίας γνωρίζουμε ότι τέτοιοι είδους άνθρωποι μεταχειρίζονται ονόματα και πράγματα για να μεταδώσουν διδασκαλίες δικές τους ή πρακτικές που η Εκκλησία δεν χρησιμοποιεί και δεν αποδέχεται.

Το ανώνυμο γράμμα πολλές φορές δεν έχει αξία, όταν όμως τοποθετείται ένα όνομα, είναι ικανό να παραπλανήσει πολλούς. Συγκεκριμένα, για τον Γέροντα Παίσιο κυκλοφορεί ευρέως μια συνταγή για την παρασκευή άρτου με ορισμένες οδηγίες χρήσεως.

Το ονόμασαν «τυχερό ψωμί του Αγίου Παισίου» που φέρνει τύχη σε όποιον το κάνει. Είναι καλό για αυτόν και την οικογένεια του.

Εδώ και αρκετά χρόνια κάποιο επιτήδειοι, είτε κυκλοφορούν σε μοναστήρια, είτε διαφημίζοντας τον εαυτό τους ότι είναι πνευματικά παιδιά του τάδε Γέροντα ή πολλή περισσότερο έχουν αγιορείτη Γέροντα, όπως αναφέρουν σε απλούς χριστιανούς οι ίδιοι, αποστέλλουν ορισμένες συνταγές είτε σε φωτοτυπία, είτε σε email, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.

Λέει λοιπόν αυτή η συνταγή: Για την Παρασκευή του «τυχερού ψωμιού» ο χριστιανός πρέπει να ζυμώσει με αλεύρι μιας συγκεκριμένης μάρκας και να το χωρίσει σε τέσσερα μέρη. Ένα μέρος πρέπει να το ψήσει και τα υπόλοιπα τρία να τα δώσει σε άλλους τρεις χριστιανούς, οι οποίοι πρέπει και αυτοί με την σειρά τους να κάνουν το ίδιο. Την πρώτη μέρα προσθέτεις μαγιά, την δεύτερη ζάχαρη…..κ.τ.λ.

Λέγεται επίσης, ότι η συνταγή προέρχεται από το Άγιο Όρος ή από τα Ιεροσόλυμα σε διάφορες παραλλαγές.Με την πρώτη ματιά φυσικά και φαίνεται αστείο. Δεν είναι όμως. Αντίθετα, είναι πολύ σοβαρό.

Πολλοί απλοί άνθρωποι μπαίνουν σε τέτοιες διαδικασίες χωρίς να γνωρίζουν τίποτα άλλο παρά μόνο πως πρόκειται για μια «διδασκαλία» του γνωστού αγιορείτη γέροντα. Στην πραγματικότητα όλο αυτό, είναι πλαστό, είναι κάλπικο.

Μια συμβουλή του Γέροντα Παισίου, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, ήταν η εξής απλή: το «τηλέφωνο μου είναι το κομβοσχοινι» θέλοντας να τονίσει πως η επικοινωνία με τον Θεό γίνεται μέσω της προσευχής. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε ως χριστιανοί επισημαίνουν οι κληρικοί.

Όπως λέει συχνά η Εκκλησία για αυτές τις περιπτώσεις, όταν δεν ήμαστε σίγουροι για κάτι, καλό είναι να επικοινωνούμε με τον εφημέριο της ενορίας μας. 
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΤΗΡ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ

.Τα φάρμακα δεν τα απέρριπτε o γέροντας Πορφύριος, αλλά και δεν απέδιδε σ’ αυτά απόλυτη αξία ως προς τον θεραπευτικό τους ρόλο. 

Με ρώτησε μια μέρα: «Τι είναι φάρμακο;» Του απάντησα: Χημικό παρασκεύασμα ,που το παίρνουμε, για να θεραπευθούμε από τις αρρώστιες. Δεν ικανοποιήθηκε από την απάντησή μου και επανήλθε: «Πες μου τι σημαίνει φάρμακο.


Δεν σου λέει τίποτα η ίδια η λέξη;». Βρέθηκα σε αμηχανία και σιωπούσα ,κοιτάζοντάς τον . Και ο Γέροντας συνέχισε: «Φάρμακο ,μωρέ, σημαίνει φαρμάκι. Μη νομίζεις ότι τα φάρμακα κάνουν μόνο καλό στον οργανισμό του ανθρώπου. Κάνουν και κακό. Γιατί παίρνουμε τα φάρμακα; Επειδή αρρωσταίνουμε. Και γιατί αρρωσταίνουμε; Επειδή στενοχωριόμαστε. Και γιατί στενοχωριόμαστε; Επειδή αμαρτάνουμε. Αν όμως αφήσουμε τον Χριστό να κατοικήσει σ’; ολόκληρη την ψυχή μας, τότε φεύγει η αμαρτία ,φεύγει η στενοχώρια, φεύγει η αρρώστια και πετάμε και τα φάρμακα».

Η ανάλυση αυτή του Γέροντα μου φάνηκε απολαυστική στην απλότητά της. Ο Γέροντας, σαν πνευματικό γεωτρύπανο, προχωρούσε από την επιφάνεια στο έσχατο βάθος, για την διαδοχική αιτιολόγηση σοβαροτάτων γεγονότων: της λήψης φαρμάκων, της αρρώστιας, της στενοχώριας, της αμαρτίας, της απουσίας του Χριστού από την ψυχή μας. Με την ανάλυση αυτή καταλάβαινα καλύτερα και την διαπίστωση του Αποστόλου Παύλου, για όσους άφησαν τον Χριστό να κατοικήσει σ’; ολόκληρη την ψυχή τους: «Εν παντί θλιβόμενοι, αλλ’; ου στενοχωρούμενοι».

Σε μια άλλη συνάντησή μας, μου είπε: «Όταν αρρωσταίνουμε , για να μην κάνουμε λάθη, πρέπει ακολουθούμε και τις οδηγίες της ιατρικής και της λογικής. Πάνω απ’; όλα όμως ν’; ακολουθούμε το θέλημα του Θεού και να έχουμε εμπιστοσύνη στην αγάπη Του». Ο Γέροντας ήξερε πάντα να εναρμονίζει και να εξισορροπεί τον υψηλό πνευματικό προορισμό του ανθρώπου με τις υλικές ανάγκες του. [ Γ 182π.] 
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΟΥΝ

1Μακριά από τη Ζήλια έλεγε ο γέροντας Πορφύριος. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο. Από φθόνο, μια Μοναχή προς άλλη, την φαντάστηκε να ασχημονεί με τον πνευματικό, και το έλεγε σαν πραγματικότητα.

Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.

Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα. 

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.

Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους. Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σ’ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:

«Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ.

Η αγάπη δεν ζητιέται.

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς

μονάχη της γεννιέται».


Πάρ’ το πνευματικά. Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.

Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:

- Μ’ αγαπάς;

- Γιατί δεν μ’ αγαπάς;

Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!

Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.

Μη σε νοιάζει αν σ’ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σ’ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα. 
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ!!!

15- Όταν, Γέροντα, μου περνάη ένας λογισμός εις βάρος ενός άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;

-  Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;

- Μερικές φορές αργώ να το καταλάβω.

- Κοίταξε να καταλαβαίνης το συντομώτερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρεση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αυτομάτως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στην επικοινωνία σου με τον Θεό. Πώς να κάνης μετά προσευχή; Η καρδιά σου γίνεται πάγος, μάρμαρο.

Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

- Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.

- Μήπως κατέκρινες καμμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα και κατακρίνεις, γι’ αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή δηλαδή που κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πνευματικά, μαζεύονται δέκατα πνευματικά και αποδυναμώνεται. Και όταν αποδυναμωθή, ή νυστάζει, ή έχει αϋπνία.

- Γέροντα, συχνά πέφτω και στην γαστριμαργία.

- Κοίταξε, εκείνο που τώρα πρέπει να προσέξης πολύ είναι η κατάκριση. Αν δεν κόψης την κατάκριση, ούτε από την γαστριμαργία θα μπορέσης να απαλλαγής. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει την Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψη τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβη το σφάλμα του, για να ταπεινωθή, θα έχη συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβη και ζητήση την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

Από το βιβλίο: "Πάθη και Αρετές" 
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1- Γέροντα, οι δοκιμασίες πάντοτε ωφελούν τους ανθρώπους;

- Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, βρίζουν τον Θεό, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Λένε. Να, ο άλλος έχει τόσα καλά! Θεός είναι αυτός;» Δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται. Ενώ οι φιλότιμοι λένε: «Δόξα τω Θεώ! Αυτή η δοκιμασία με έφερε κοντά στον Θεό. Ο Θεός για το καλό μου το έκανε». Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία, μετά αρχίζουν να εκκλησιάζωνται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν. Πολλές φορές μάλιστα ο Θεός τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο, που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν. 

- Γέροντα, πρέπει να λέμε «δόξα Σοι ο Θεός», όταν όλα πηγαίνουν καλά;

- Μα, αν δεν λέμε το «δόξα Σοι ο Θεός» στις χαρές, πως θα το πούμε στις θλίψεις; Εσύ το λες στις θλίψεις και δεν θέλεις να το πης στις χαρές; Αλλά, όταν είναι αχάριστος κανείς, δεν γνωρίζει την αγάπη του Θεού. Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία. Για μένα είναι θανάσιμο αμάρτημα. Ο αχάριστος με τίποτε δεν ευχαριστιέται Για όλα γκρινιάζει, όλα του φταίνε. Στην πατρίδα μου, τα Φάρασα, χρησιμοποιούσαν πολύ το πετιμέζι. Ένα βράδυ μια κοπέλα έκλαιγε, γιατί ήθελε πετιμέζι. Η μάνα της – τι να κάνη; – πήγε και ζήτησε από την γειτονιά. Αυτή, μόλις πήρε το πετιμέζι, έβαλε πάλι τα κλάματα. Χτυπούσε τα πόδια της κάτω και φώναζε: «Μαμά, θέλω και γιαούρτι». «Τέτοια ώρα, παιδάκι μου, που να βρω γιαούρτι;» της λέει η μάνα της. «Όχι, θέλω γιαούρτι». Πήγε, υποχρεώθηκε η καημένη σε μια γειτόνισσα, της έφερε και γιαούρτι. Το παίρνει η κόρη και βάζει πάλι τα κλάματα. «Τώρα γιατί κλαις;», την ρωτάει η μάνα της. «Μαμά, τα θέλω ανακατεμένα». Τα παίρνει η μάνα, τα ανακατεύει. Αυτή βάζει πάλι τα κλάματα. «Μαμά δεν μπορώ να τα φάω έτσι. Θέλω να τα ξεχωρίσω!». Οπότε την περιέλαβε στα σκαμπίλια η μάνα της, και … ξεχωρίσθηκε το πετιμέζι από το γιαούρτι!

Έτσι, θέλω να πω, κάνουν μερικές φορές πολλοί άνθρωποι, και τότε έρχεται η παιδαγωγία του Θεού.Τουλάχιστον να αναγνωρίζουμε την αχαριστία μας και να ευχαριστούμε τον Θεό μέρα-νύχτα για τις ευλογίες που μας δίνει. Με αυτόν τον τρόπο θα πάρουμε καταπόδι τον δειλό διάβολο, ο οποίος θα συμμαζέψη τα ταγκαλάκια του και θα γίνη μαύρο καπνός, γιατί θα του έχουμε βρει πια το αδύνατο σημείο. 
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΨΕΥΤΙΚΟ ΔΕΝ ΑΝΑΠΑΥΕΙ

1- Γέροντα, άν κάποιος εχη κάνει έναν δικό του κόσμο, γιατί πιστεύει στον λογισμό του, μπορεί νά βοηθηθή άπό την προσευχή τών άλλων;

- Τί ανάγκη έχει νά βοηθηθή, αφού έκανε έναν δικό του κόσμο;… Μικρό πράγμα είναι νά κάνη κανείς έναν ολόκληρο κόσμο δικό του;… Κοίταξε, άν κάποιος με τον λογισμό του κάνη έναν δικό του κόσμο, νομίζεις ότι έχει ανάπαυση, ότι αισθάνεται δηλαδή χαρά; Ψέμα είναι. Το ψέμα δέν πληροφορεί τον άνθρωπο. Ας πούμε, αναγκάζεται ένας νά πή ένα ψέμα, γιά νά γλυτώση κάποιον. Μπορεί νά τον γλύτωσε ακόμη και άπό θάνατο, άλλα το ψέμα πού είπε δέν παύει νά είναι μισή αμαρτία. 
Η λέει κανείς καμμιά φορά, με καλό λογισμό, ένα ψέμα, γιά νά βοηθήση μιά περίπτωση, νά μή δημιουργηθή σκάνδαλο. Π.χ. έρχεται στο Μοναστήρι ένας γνωστός κρυφά νά πή κάποιο πρόβλημα τής οικογενείας του, γιά νά ξεσκάση. Ερχεται μετά, άς υποθέσουμε, ό αδελφός του και σε ρωτάει: Πέρασε άπό εδώ ό τάδε;. Αν του πής πέρασε, θά δημιουργηθή ολόκληρο θέμα, γιατί ό άλλος εκτίθεται. Όποτε λές δέν ξέρω. Γιατί, άν πής ήρθε, μπορεί νά πάη ακόμη και νά τον δείρη Αυτό είναι άλλο. Αλλά πρέπει νά προσέξη κανείς, γιατί, άν συμβούν τρία-τέσσερα τέτοια περιστατικά, σιγά-σιγά μπορεί νά προχώρηση και πιο πέρα. Νά συνηθίση νά χρησιμοποιή το ψέμα στά καλά καθούμενα και νά απόκτηση λανθασμένη συνείδηση. Νά φθάση νά λέη ολόκληρα παραμύθια χωρίς νά τον πειράζη καθόλου ή συνείδηση. Αυτό γίνεται ύστερα επιστήμη.

Ε, πώς τά ταιριάζουν μερικοί τά ψέματα, άν εξασκηθούν! Ω! Όλόκληρο παραμύθι μπορεί νά πλάθουν και νά σε πείθουν! Είχε έρθει στο Καλύβι μιά φορά κάποιος γνωστός μου- ήταν εκεί και μιά συντροφιά, πατριώτες ενός παιδιού πού το είχα βοηθήσει. Αυτό το καημένο, ενώ ήταν έξυπνο, καλό παιδί, ήταν τεμπέλικο δέν ήθελε νά δουλεύη. Είχε μάθει νά γυρίζη. Τέσσερα χρόνια προσπαθούσα νά το φέρω σε λογαριασμό. Είπα λοιπόν εκείνη τήν φορά στους πατριώτες του: Φροντίστε αυτό το παιδί γιά καμμιά δουλειά. Έχω προσπαθήσει και άλλες φορές νά το βοηθήσω. Το είχα στείλει και στην Καστοριά, σε κάτι γνωστούς, νά μάθη γουναράς, άλλα έφυγε. Νέος είναι, κρίμα νά χαραμιστή. Μιά μάνα έχει πέθανε ό πατέρας του.Αρχίζει τότε εκείνος ό γνωστός μου νά λέη στους άλλους: Ναί, είχαμε φροντίσει μέ τον πατέρα Παΐσιο νά πάη το παιδί νά μάθη εκεί πέρα γουναρας. Και έπειτα, όταν έφυγε άπό εκεί, πόσα χρήματα έδωσα στά τηλεγραφήματα πού έστελνα στά αφεντικά του, γιά νά μήν ανησυχούν! Αλλά δέν πειράζει αυτά δέν συζητιούνται. Είχα πει τότε στον πάτερ ότι δέν στρώνει! Τί λέει; σκέφτηκα. Δέν ήθελα νά πώ και τίποτε, γιά νά μήν τον προσβάλω. Ένώ πρώτη φορά άκουγε το θέμα, έπλασε όλόκληρο παραμύθι, ότι είχαμε φροντίσει μαζί γιά εκείνο το παιδί, ότι βρήκαμε λύση νά πάη νά μάθη γουναράς κ.λπ.!

Όπως τα έλεγε, κι εμένα με προβλημάτισε!
- Μπροστά σας τά έλεγε;
- Μπροστά μου τά έλεγε. Ήταν και οι άλλοι.
- Τί καταλάβαινε;
- Τί καταλάβαινε! Εκείνη τήν στιγμή αισθανόταν μιά ικανοποίηση εγωιστική, άλλα μετά βασανιζόταν. Είχε μήπως ειρήνη μέσα του;
- Όταν ένας άνθρωπος λέη κάποιο γεγονός λίγο μεγαλοποιημένο…
- Ναί, με λίγη σάλτσα!
- Από κενοδοξία το κάνει;
- Έμ, από τί το κάνει; Άπό κενοδοξία, άπό εγωισμό τά λέει.
- Τί θά βοηθήση έναν τέτοιον άνθρωπο νά το διόρθωση αυτό;
- Νά πάψη νά λέη ψέματα. Πρέπει νά ξέρη oτι το ψέμα, ακόμη και όταν εχη ελαφρυντικά, δεν παύει νά είναι μισή αμαρτία.
- Μπορεί, Γέροντα, νά μας δώσουν κάτι, γιά νά μας οικονομήσουν, και εμείς νά νομίζουμε ότι μας το έδωσαν, γιατί το αξίζουμε;

- Κοίταξε, αν σου πω: εσύ, αδελφή, μπορείς νά φθάσης στά μέτρα της Αγίας σου! μπορεί νά χαζογελάσης λίγο, αλλά μέσα σου ανάπαυση δεν θά εχης. Το ψεύτικο δεν αναπαύει, γιατί δεν έχει Χάρη Θεού. Και ό άδικος πού άδικε! και λέει: αυτό είναι δικό μου, δεν αναπαύεται. Νά, οί Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, αν και πέρασαν τόσα χρόνια άπό τήν Άλωση, όταν βλέπουν τους Έλληνες πού πηγαίνουν εκεί, νιώθουν ότι έχουν ένα αρπαγμένο πράγμα και κοιτάνε σάν νά ήρθε ό ιδιοκτήτης! Και είναι Τούρκοι και πέρασαν τόσα χρόνια! 
Διαβάστε περισσότερα...