Προεπισκόπηση

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΝΕΟΣ...

1Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε:
Αδελφοί μου, όταν ήμουν νέος έκανα μια σκέψη λάθος. Μου φάνηκε στην αρχή, καλή και σωστή. Αργότερα όμως μετάνοιωσα πικρά!


Μου έλεγε ο λογισμός μου:
- Νέος είμαι! 
Ας κάνω τώρα και καμία αμαρτία. Ας χαρώ τούτο ή κι εκείνο το απογορευμένο. Δεν χάλασε ο κόσμος. Όταν θα γεράσω, κάνω και τα ενάρετα και τα καλά!

Αυτή τη σκέψη έκανα!

Και γιατί μετάνοιωσα; 
Γιατί, στο μεταξύ οι αμαρτίες ρίζωσαν βαθιά μέσα μου. Και τώρα που μεγάλωσα και γερνάω, δεν μπορώ να τις αφήσω και να κάνω το καλό!
Λοιπόν, προσέχετε κι εσείς, για να μην πάθετε το ίδιο. Φυλαχθείτε. Τα καλά έργα να κάνετε κι όχι τις αμαρτίες. Αυτά τα έργα να ριζώσουν μέσα σας κι όχι οι αμαρτίες…

Όποιος από τη νεανική του ηλικία αναλαμβάνει τον αγώνα της αρετής, δε δαπανά το χρόνο του κατόπιν στο να θεραπεύει τα τραύματα, αλλ’ από το ξεκίνημά του λαμβάνει τα βραβεία.
Και στήνει τρόπαια και συνεχώς νικά και σαν άλλος Ολυμπιονίκης από νέος επευφημούμενος, προχωρεί προς το γήρας με μύρια στεφάνια στεφανωμένος την κεφαλή.
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

1Ευχή εκτενής για την απαλλαγή από την Κατάθλιψη και τα ποικίλα ψυχολογικά νοσήματα

Δέσποτα Πολυέλεε, Κύριε Ιησού Χριστέ, Ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων ημών, ελθέ και θεράπευσον και εμέ τον αχρείον δούλον σου.

Εμακρύνθην από Σού. Επλήγωσα την Αγαθότητα και την Αγάπην Σου. Ήμαρτον εις τον Ουρανόν και ενώπιόν Σου. Πάσας τας ανομίας διέπραξα. Όλος κείμαι στερημένος πάσης αρετής και υγείας ψυχικής και σωματικής.  

Το σώμα μου ησθένησε. Η ψυχή εκακώθη. Το πνεύμα αδυνατεί. Η βούλησις εξετράπη. Τα πάντα συμπνίγονται και πάσχουν εντός μου. Κατέβην έως «Άδου κατωτάτου».

Λύτρωσαί με Κύριε από τον ψυχικόν πνιγμόν τον οδυνηρόν και το βάρος της καρδίας το καταθλίβον με δικαίως. Πάσας τας αμαρτίας διέπραξα. Αύται πολεμούσι με. Αύται εμποιούσι μοι τον αφόρητον τούτον βάσανον. Ελέησόν με Κύριε. Μόνος εγώ πταίω διά την τοιαύτην ερήμωσιν και καταστροφήν της ψυχής και του σώματός μου. Ο εγωισμός με εκυρίευσε. Η αμέλεια με αιχμαλώτισε. Η ακηδία με ενέκρωσε. Συγχώρησόν μοι Κύριε και θεράπευσον την αθλίαν ψυχήν μου.
Απέλασον μακράν απ’ εμού το πονηρόν πνεύμα το εμποιούν εμοί τον τούτον τον αφόρητον πνιγμόν της ψυχής και του σώματος. Απομάκρυνον απ’ εμού το βάρος το καταθλίβον την καρδίαν μου.

Ελευθέρωσον μου την ψυχήν και το σώμα, από πάσης αμελίας, ακηδίας, φυσιώσεως, μετεωρισμού, καταθλίψεως, απελπισίας, αδιαφορίας, αναισθησίας, απογνώσεως και νεκρώσεως.

Εγώ αυτοπροαιρέτως ενέβαλλον την ψυχή μου εις όλα ταύτα

Συγχώρησόν μου Κύριε τα πλήθη των αμαρτημάτων. Θεράπευσον με από του πλήθους των παθών μου.Δος Κύριε ίνα μη σε λυπήσω ποτέ πλέον ένεκα των παθών των κυριευσάντων την αθλίαν ψυχή μου. Άρον απ’ εμού τον κλοιόν τον βαρύν τον της αμαρτίας. Αποδίωξον απ’ εμού πάντα εχθρόν και πολέμιον. Ειρήνευσόν μου Κύριε την ζωήν και την ψυχήν.

Καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. Όπως δυνηθώ εκφυγείν από τα πονηρά πνεύματα τα εμποιούντα εμοί το σκότος και τον ζόφον, την απόγνωσιν και την κόλασιν. Ανόρθωσόν με από κλίνης οδυνηράς και στρωμνής κακώσεως. Η κατάθλιψις και ο φόβος και η αιχμαλωσία των λογισμών μου αποστραφήτωσαν απ’ εμού. Κύριε γεννηθήτω Σοι ως θέλεις.

Ευδοκία της Σης Αγαθότητος συντριβήτωσαν οι εχθροί μου και ο παλαιός άνθρωπος συν τοις πάθεσιν και ταίς επιθυμίαις αυτού. Γένοιτο Κύριε το θέλημα Σου επ’ εμοί ώστε χαίρων και αγαλλόμενος, άλυπος και φαιδρώ τω προσώπω ακολουθώ Σε και δοξάζω Σε, υμνώ και ευλογώ Σε εις πάντας τους αιώνας. Επίσκεψε και ενίσχυσόν με διά της Προνοητικής Δυνάμεώς Σου ίνα Σε δοξάζω και ψάλλω, Σε τον Εύσπλαχνον Κύριον συν τω Πατρί και τω Πνεύματι εις τους αιώνας. Συ ει ο Παρακλήτωρ μου συν τω Πανυπερπολυευσπλάχνω Πατρί και τω Παναγίω Παρακλήτω Πνεύματι εν πάσαις ταίς θλίψεσιν ταίς ευρούσαις με πάσας τας ημέρας της ζωής μου.

Ελέησόν με Κύριε και συγχώρησόν μοι τον καταθλιμμένον και κεκακωμένον ψυχή και σώματι. Συ ει η Χαρά και το Φως, η Ανάστασις και η Ζωή, το Έαρ και το Πάσχα ημών το Ευφρόσυνον. Συ επηγγείλω υμίν το: «ου μη σε ανώ ουδ’ ου μη σε εγκαταλείπω». Συ ει Όστις κατήλθες «έως Άδου ταμείων» αναζητών το απολωλός πρόβατον, τουτέστιν εμέ. Ελέησόν με Κύριε διά πρεσβειών της Παναχράντου Σου Μητρός, της Πανυπερευλογημένης Χαράς Πάντων, δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σου σταυρού του Ξύλου της Ζωής, προστασίαις των Τιμίων επουρανίων Δυνάμεων Ασωμάτων, πρεσβείαις των Αγίων Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, πρεσβείαις των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων, των Αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων, των Οσίων και Θεοφόρων Πατέρων ημών, και Πάντων Σου των Αγίων,

Αμήν.
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ...

1Όταν τα οστά των κεκοιμημένων άκουσαν το "Χριστός Ανέστη" και πανηγύρισαν!  

...Προφήτευσον επί τα οστά ταύτα και ερείς αυτοίς: «τα οστά τα ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου»...

Συνέβη το Πάσχα του 1935, στο αγιορείτικο μοναστήρι του Αγίου Παύλου. Μετά τον εσπερινό της Αγάπης συνηθίζεται να συνάζονται όλοι οι πατέρες στο αρχονταρίκι και να ανταλλάσσουν ευχές με τον ηγούμενο και μεταξύ τους.

Ο νεόκουρος μοναχός π.Θωμάς μη γνωρίζοντας την τάξη, πήγε με τους γεροντότερους μοναχούς μπροστά μπροστά.Ο ηγούμενος τον είδε και τον παρατήρησε. Ο π.Θωμάς είπε το «ευλόγησον». 
Τότε ο καθηγούμενος π. Σεραφείμ γύρισε και είπε στον π. Θωμά: «Πάτερ Θωμά, πήγαινε, σε παρακαλώ, κάτω στο οστεοφυλάκιο να πείς στα οστά των κεκοιμημένων πατέρων το «Xριστός Aνέστη» και έλα μετά πάλι εδώ».

O π. Θωμάς, ο απλός, ο ταπεινός, ο πρόθυμος εργάτης της υπακοής, χωρίς να σκεφτεί καθόλου, έτρεξε στο οστεοφυλάκιο και είπε μεγαλόφωνα: «Πατέρες και αδελφοί, ο ηγούμενος με έστειλε να σας πω το «Xριστός Aνέστη». Και τότε συνέβη το υπέρλογο γεγονός. Όλα τα οστά σκίρτησαν, έτριξαν, χόρεψαν, αναπήδησαν!Ένα κρανίο, μάλιστα, σηκώθηκε έως ένα μέτρο ψηλά και απάντησε στον χαιρετισμό του γέροντα:«Αληθώς Ανέστη ο Κύριος». Αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή. Ο π. Θωμάς επέστρεψε  πίσω σε περίπου δέκα λεπτά,καθώς το κοιμητήριο και το οστεοφυλάκιο της Μονής βρίσκεται κοντά στο αρχονταρίκι.

Μόλις τον είδε ο  ηγούμενος τον ρώτησε αν είπε το «Χριστός Ανέστη» στους κεκοιμημένους. Εκείνος απάντησε καταφατικά. Τότε ο ηγούμενος ξαναρώτησε «Και σού απάντησαν;» Χαρούμενος ο απλούστατος π.Θωμάς είπε ότι του απάντησαν οι νεκροί το «Αληθώς Ανέστη», διηγήθηκε όλο το συμβάν  στον ηγούμενο και εκείνος έκπληκτος τον ρώτησε ξανά και ξανά για να επιβεβαιώσει ότι δεν άκουσε λάθος.

Ο ευλογημένος π.Θωμάς νόμιζε πως αυτό ήταν το τυπικό που συμβαίνει κάθε χρόνο στο μοναστήρι και δε τού φάνηκε κάτι ιδιαίτερο!
Το περιστατικό έχει καταγράψει ο παλιός και σεβαστός αγιορείτης, επίσκοπος Ροδοστόλου π.Χρυσόστομος, από παλαιούς αγιοπαυλίτες οι οποίοι ήσαν παρόντες στο συμβάν.
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ: Ο ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

1Του Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητού

Την πρώτη Κυριακή μετά την Ανάσταση η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου ενδόξου αποστόλου Θωμά και διαβάζεται στις εκκλησίες η σχετική περικοπή της ψηλάφησης του Κυρίου από αυτόν. Δεν είναι τυχαία αυτή η επιλογή.

Έρχεται να επιβεβαιώσει, μαζί με τις τόσες άλλες μαρτυρίες, ότι ο Κύριος αναστήθηκε όντως από τους νεκρούς. Ο Θωμάς κατά θεία παραχώρηση ζήτησε να έχει απτή εμπειρία της Ανάστασης του Χριστού. Να βάλλει τα χέρια του «επί των τύπων των ήλων» και να πιστέψει στο υπέρτατο γεγονός.  
Το όνομά του στην αραμαϊκή γλώσσα «Τέομα» σημαίνει δίδυμος. Στο ιερό Ευαγγέλιο του δίδεται όντως η προσωνυμία «Δίδυμος» (Ιωάν.11,16). Οι αγιογραφικές πληροφορίες για το Θωμά είναι σχετικά λίγες και γι’ αυτό έχουν εγερθεί κατά καιρούς αυθαίρετες ερμηνείες για το πρόσωπό του. Προσπάθησαν να εντοπίσουν τίνος δίδυμος αδελφός ή αδελφής υπήρξε. Κάποιοι τον ταυτίζουν με τον αναφερόμενο από τον Ματθαίο (13,55) αδελφόθεο Ιούδα. Μάλιστα οι πολέμιοι του Χριστού συγγραφείς υποστηρίζουν ότι αυτός υπήρξε δίδυμος αδελφός του Κυρίου, παρά τις αντίθετες μαρτυρίες των Ευαγγελίων, θέλοντας να πλήξουν την υπερφυσική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου! Αρχαία παράδοση, την οποία αποδέχεται η Εκκλησία μας ο Θωμάς ήταν δίδυμος αδελφός κάποιας Λυδίας ή Λυσίας. Κάποιοι άλλη παράδοση αναφέρει ότι ήταν δίδυμος αδελφός κάποιου Ελεάζαρ.

       Ο Θωμάς καταγόταν από την Αντιόχεια, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των μαθητών, που ήταν Γαλιλαίοι (Ιωάν.21,2). Κλήθηκε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει και αυτός υπάκουσε (Ματθ.10,3.Μάρκ.3,18.Λουκ.6,15). Γενικά υπήρξε από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές, τον οποίο διέκρινε το θάρρος. Όταν οι άλλοι μαθητές προσπαθούσαν να αποτρέψουν το Χριστό να μεταβεί στη Βηθανία να αναστήσει το Λάζαρο, για το φόβο κακοποιήσεώς τους από τους φανατικούς Ιουδαίους, ο Θωμάς αψηφώντας τον κίνδυνο τους είπε: «άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ’ αυτού»(Ιωάν.11,16). Είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε από μαθητή του Χριστού να ζητά να πεθάνει μαζί με τον Κύριο! Ταυτόχρονα υπήρξε και σχετικά ορθολογιστής. Στο Μυστικό Δείπνο δε δίστασε να ρωτήσει τον Κύριο: «Κύριε, ουκ οίδαμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;» (Ιωάν.14,5). Επίσης ήταν και σκεπτικιστής και δύσπιστος. Για να πιστέψει στην Ανάσταση του Κυρίου ζήτησε να έχει απτή βεβαίωση, να ψηλαφίσει με τα ίδια του τα χέρια τις πληγές του διδασκάλου του. Μετά την ψηλάφηση ομολόγησε με ενθουσιασμό και αυθορμητισμό: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν.20,28).

      Αρχαία παράδοση αναφέρει ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Περσία και την αχανή χώρα των Ινδιών.Ως τα σήμερα θεωρείται ο φωτιστής των χωρών αυτών. Το τέλος της ζωής του υπήρξε μαρτυρικό. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου.       
      Στο όνομα του Θωμά έχουν διασωθεί τρία απόκρυφα κείμενα του 2ου μ. Χ. αιώνα. Πρόκειται αναμφίβολα για ψευδεπίγραφα κείμενα αρχαίων αιρετικών γνωστικών, οι οποίοι θέλοντας να δώσουν κύρος στις αιρετικές τους δοξασίες, τις απέδωσαν στον απόστολο Θωμά. Αυτά τα κείμενα περιέχουν σοβαρές πλάνες και κακοδοξίες και γι’ αυτό δε θα πρέπει να τα εμπιστεύονται οι πιστοί, διότι τα χρησιμοποιούν οι χριστιανομάχοι για να πλήξουν την αξιοπιστία της χριστιανικής διδασκαλίας και ιδιαίτερα το Θείο Πρόσωπο του Λυτρωτή μας Χριστού. 

      Πολλοί αποκαλούν τον απόστολο Θωμά άπιστο. Δεν είναι σωστός αυτός ο χαρακτηρισμός του. Ο Θωμάς δεν υπήρξε άπιστος, αλλά δύσπιστος. Ζητούσε αποδείξεις για να βεβαιωθεί και να πιστέψει, όπως και έγινε. Ο Κύριος δεν του αρνήθηκε αυτή του την επιθυμία, γεγονός που σημαίνει ότι η πίστη μας στα διδάγματα της Εκκλησίας μας, δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, παθητική και απόλυτα άκριτη κατάσταση, αλλά προϊόν ελεύθερης επιλογής. Ο απόστολος Φίλιππος, όταν μίλησε στον φίλο του Ναθαναήλ για το Χριστό του είπε εκείνο το περίφημο: «έρχου και ίδε» (Ιωάν.1,47), «έλα φίλε μου να διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια αυτά που σου λέω για Εκείνον». Άρα δεν είναι κακό να ερευνούμε καλόπιστα. Κακό είναι να κρατάμε στάση κακόπιστη, η οποία και θα μας κρατήσει τελικά μακριά από την αλήθεια.

Ο απόστολος Θωμάς ήταν καλόπιστος και γι’ αυτό, αφού ικανοποίησε τις αισθήσεις του, ομολόγησε ευθαρσώς: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν.20,28)! Πόσοι και πόσοι μεγάλοι άνδρες και γυναίκες στην ιστορία δεν έγιναν πιστοί από την έρευνα! Μυριάδες πραγματικοί επιστήμονες ανακάλυψαν την πίστη τους μέσα από την επιστημονική έρευνα, διότι στα θαυμαστά τους πορίσματα είδαν τις άκτιστες ενέργειες του Θεού να είναι παρούσες, δημιουργικές και συνεκτικές δυνάμεις του κόσμου! Αντίθετα υπάρχουν άλλοι επιστήμονες, τους οποίους δεν αγγίζει το γεγονός της πανταχού παρουσίας του Θεού, διότι ορμώνται εξ’ αρχής με οδηγό την τυφλή απιστία. Αυτοί δε θα βρουν ποτέ την αλήθεια και δε θα συναντήσουν το Θεό! 
  
     Το σκοτεινό μεσαίωνα κυκλοφόρησε στη Δύση ένα σλόγκαν, το οποίο δεν έχει το παραμικρό έρεισμα στην αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για το «πίστευε και μη ερεύνα», το οποίο και έγινε παντιέρα των χριστιανομάχων τους τελευταίους αιώνες. Αντίθετα, η αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μας παροτρύνουν: «ερευνάτε τας Γραφάς» (Ιωάν.5,39), και «δράξασθε παιδείας» (Ψαλμ.2,12). Κριτήριό μας θα πρέπει να είναι το γεγονός της ελευθερίας, ως προϋπόθεση καθορισμού του προσώπου. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι η γνήσια εικόνα του Θεού, σύμμορφος της εικόνος του Θεού, δια του Χριστού (Φιλιπ.3,23). Αυτό έκανε και ο απόστολος Θωμάς!!!
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ Ο ΘΕΟΣ ΣΚΟΠΙΜΑ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΝΔΡΟΓΥΝΟ

altΔυσκολίες στην τεκνοποιία.
Σε μερικές γυναίκες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι, γιατί δεν κάνουν οικογένεια εγκαίρως. Αρχίζουν να διαλέγουν. «Όχι, αυτός είναι έτσι, εκείνος είναι αλλιώς», δίνουν μια υπόσχεση σε κάποιον, κοιτάζουν συγχρόνως και άλλον, λένε μετά «όχι» σ' εκείνον που έδωσαν την υπόσχεση - και αυτός, αντί να το θεώρηση ευλογία που τον αφήνει πριν παντρευτούν, πάει να αυτοκτονήσει.
Ε, τι οικογένεια θα κάνη μια τέτοια κοπέλα; Άλλες γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, γιατί στα νεανικά τους χρόνια έζησαν άτακτη ζωή. Μερικές πάλι επηρεάζονται από την διατροφή. Πολλές τροφές περιέχουν πολλά φάρμακα και ορμόνες. 
Υπάρχουν και ανδρόγυνα που, μόλις παντρευτούν, θέλουν αμέσως να αποκτήσουν παιδί και, αν λίγο καθυστερήσουν, αρχίζουν να αγωνιούν.Άλλα πώς να κάνουν παιδί, ενώ είναι γεμάτοι αγωνία και άγχος; Αν διώξουν την αγωνία και το άγχος και βάλουν στην ζωή τους μια καλή πνευματική σειρά, τότε θα κάνουν παιδί.
Μερικές φορές ό Θεός σκόπιμα αργεί να δώσει παιδί σε κάποιο ανδρόγυνο. Είδατε, και στους Αγίους Ιωακείμ και Άννα, τους Θεοπάτορες, και στον Προφήτη Ζαχαρία και την Αγία Ελισάβετ, στα γεράματα έδωσε παιδί, για να εκπληρωθεί και στις δύο περιπτώσεις το προαιώνιο σχέδιο Του για την σωτηρία των ανθρώπων.
Οι σύζυγοι πρέπει να είναι πάντα έτοιμοι να δεχθούν το θέλημα του Θεού στην ζωή τους. Όποιος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, ό Θεός δεν τον αφήνει. Τίποτε δεν κάνουμε εμείς, και ό Θεός πόσα κάνει για μας! Με πόση αγάπη και απλοχεριά μας τα δίνει όλα! Υπάρχει τίποτε στον Θεό που να μην μπορεί να το κάνη;
Ένα ανδρόγυνο είχε πέντε παιδιά, αλλά, όταν τα παιδιά τους μεγάλωσαν, αποκαταστάθηκαν και έφυγαν από κοντά τους, έμειναν μόνοι.
Τότε αποφάσισαν να κάνουν ακόμη ένα παιδί, για να το έχουν στα γεράματα τους. Παρόλο που ή γυναίκα ήταν σε ηλικία που δεν μπορούσε να τεκνοποίηση και ανθρωπίνως αυτό ήταν αδύνατο, είχαν όμως μεγάλη πίστη στον Θεό και απέκτησαν ένα αγόρι. Έτσι είχαν μαζί τους στα γεράματα τους τον μικρότερο γιο τους, που τον μεγάλωσαν και τον τακτοποίησαν και αυτόν.

Το θέμα της τεκνοποιίας δεν εξαρτάται μόνον από τον άνθρωπο, εξαρτάται και από τον Θεό. Όταν ό Θεός βλέπει ταπείνωση στο ανδρόγυνο που έχει δυσκολία να απόκτηση παιδιά, τότε όχι μόνον ένα παιδί τους δίνει, αλλά και πολυτέκνους μπορεί να τους κάνη. Όταν όμως βλέπει πείσμα και εγωισμό, αν τους εκπλήρωση το αίτημα τους, θα τους ανάπαυση στο πείσμα τους και στον εγωισμό τους. Πρέπει να αφεθούν εν λευκώ στον Θεό. «Θεέ μου, να πουν, Εσύ για το καλό μας φροντίζεις• 
"γενηθήτω το θέλημα Σου" (Ματθ. 6, 10)». Τότε θα γίνει αυτό που ζητούν. Γιατί, όταν λέμε «γενηθήτω το θέλημα Σον» και αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στον Θεό, τότε γίνεται το θέλημα του Θεού. Άλλα εμείς από το ένα μέρος λέμε «γενηθήτω το θέλημα σου», και από το άλλο μέρος επιμένουμε στο θέλημα το δικό μας. Τότε τι να κάνη και ό Θεός; (σ. 68—70).

Από βιβλίο: Οικογενειακή Ζωή, του γ. Παίσιου 
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

15Γέροντα, πώς επικοινωνούν πνευματικά από μακριά οι άνθρωποι;

Γράφουν κανένα γράμμα ή με ασύρματο ή με σήματα μορς !...

Δηλαδή, Γέροντα;

Για να υπάρξει πνευματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να εργάζωνται στην ίδια συχνότητα. Αυτό δεν μπορούν να το πιάσουν οι επιστήμονες. Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό που αναφέρω στους «Αγιορείτες Πατέρες»; Μια μέρα ένας μοναχός θα πήγαινε να επισκεφθή έναν Πατέρα στην Καψάλα και σκεφτόταν:

«Τί να του πάω για ευλογία;». Οικονόμησε λοιπόν δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να του τα πάη. Εν τω μεταξύ, ο άλλος είχε λάβει την πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και σκεφτόταν: «Τώρα που θα ‘ρθη, τί να τον φιλέψω;». Την ώρα λοιπόν που ο αδελφός καθάριζε ψάρια, ένας κόρακας ήρθε ξαφνικά, του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον άλλον στην Καψάλα –απόσταση πεντέμισι ώρες. Το καταλαβαίνετε; Ο ένας σκεφτόταν πώς να αναπαύση τον άλλον και ο κόρακας μετά έκανε τον ενδιάμεσο!

Όταν ο άνθρωπος έχη την Αγάπη, τον Χριστό, και βουβός να είναι, μπορεί να συνεννοηθή με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα.

Βάλε δυο ανθρώπους που δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν. Βαλε και δύο άλλους που έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν και αυτοί. Πώς θα νιώθουν οι μεν και πώς θα νιώθουν οι δε; Και οι πρώτοι δε θα μιλούν και οι δεύτεροι δεν θα μιλούν. Όμως οι δεύτεροι και με την σιωπή θα «μιλούν», γιατί θα υπάρχη επικοινωνία μεταξύ τους. Αντίθετα οι πρώτοι δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουν, γιατί ανάμεσά τους θα υπάρχη μόνωση. Όταν δεν υπάρχη αγάπη, μπορεί δυο άνθρωποι να βρίσκωνται κοντά, αλλά να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον.

Γέροντα, στενοχωριέμαι που ήρθε η ημέρα να φύγετε πάλι από κοντά μας.

Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχη «κοντά» και «μακριά». Την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις, γιατί ο Χριστός με την αγάπη Του καταργεί τις αποστάσεις. Επομένως, είτε κοντά είτε μακριά βρίσκεται κανείς, νιώθει πάντα κοντά, όταν είναι κοντά στον Χριστό και συνδέεται με τον άλλον αδελφικά με αγάπη Χριστού.

Δοξολογώ τον Θεό που η αγάπη μου είναι τέτοιου είδους, πνευματική, αγγελική, οπότε οι αποστάσεις καταργούνται και η επαφή θα υπάρχη μαζί σας και σ’ αυτήν την ζωή από μακριά και στην άλλη που είναι ακόμη πιο μακριά, γιατί και εκείνη η απόσταση θα είναι πολύ κοντινή, αφού μας ενώνει η Αγάπη, ο Χριστός.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» 
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ...

1Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο και ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίσει.
Ένα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν' ανάψει το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι.

Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο.
Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά:
- Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο. Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. Ένα απ' αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του:
«Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς. Μα τι φταίω, όταν κάποιος απʼ αυτούς γυρίζει και βάζει στον άλλο μετάνοια και μου καταστρέφει όλη τη δουλειά;»
Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς χριστιανός κι' αποτραβήχτηκε στην έρημο. Σʼ όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά του την ταπείνωση και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το «συγχώρησόν με».
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ!!!

altΑββάς  Αντώνιος

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ μας προέρχεται η ζωή και ο θάνατος. Γιατί αν κερδίσουμε τον αδελφό μας, κερδίζουμε τον Θεό· αν όμως τον σκανδαλίσουμε, αμαρτάνουμε στον Χριστό. 
- Γεροντικόν, θ΄

ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΚΑΠΟΤΕ τον αββά  Αντώνιο γέροντες και μαζί τους ήταν ο αββάς  Ιωσήφ.  Ο γέροντας θέλησε να τους δοκιμάσει και διαλέγοντας ένα ρητό από την  Αγία Γραφή τους ρωτούσε τι σημαίνει, αρχίζοντας από τους μικρότερους. Καί ένας ένας έλεγε όπως μπορούσε τη γνώμη του.  Όταν τελείωναν ο γέροντας έλεγε σε όλους,  - Δεν το κατάλαβες ακόμα.

Τέλος ρώτησε και τον αββά  Ιωσήφ,   -  Εσύ τι νομίζεις ότι σημαίνει αυτό το ρητό;

Κι εκείνος απάντησε,   - Δεν ξέρω

Τότε ο αββάς  Αντώνιος είπε,  - Πάντως ο αββάς  Ιωσήφ βρήκε τον δρόμο επειδή είπε “δεν ξέρω”.

- Γεροντικόν, ιστ΄ 
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ (ΠΑΤΗΡ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ)

1Κάποια βραδιά  είχαμε συγκεντρωθεί μια ομάδα μαζί με έναν Αγιορείτη.
Νύχτωσε. Ο καιρός ήταν ανταριασμένος και απειλητικός.Όμως, κοντά στο Γέροντα Πορφύριο   και για όσους ακόμη δεν ήταν μαθημένοι στη σκοτεινή νύχτα της φύσης, δεν ταραζότανε η γαλήνη.
Ο Γέροντας μιλούσε για τη διαφορά της ταπεινοφροσύνης από το πλέγμα της κατωτερότητας.
Ο ταπεινός, έλεγε, δεν είναι μια προσωπικότητα διαλυμένη. Έχει συνείδηση της κατάστασής του, αλλά δεν έχει χάσει το κέντρο της προσωπικότητάς του. Ξέρει την αμαρτωλότητά του, την μικρότητά του και δέχεται τις παρατηρήσεις του πνευματικού του ,των αδελφών του. 
Λυπάται, αλλά δεν απελπίζεται. Θλίβεται, αλλά δεν εξουθενώνεται και δεν οργίζεται. Ο  κυριευμένος από το πλέγμα της κατωτερότητας, εξωτερικά και στην αρχή, μοιάζει με τον ταπεινό.
Αν όμως, λίγο τον θίξεις ή και τον συμβουλεύσεις, τότε το αρρωστημένο εγώ εξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι αυτή τη λίγη ειρήνη που έχει. Το ίδιο, έλεγε, συμβαίνει και με τον παθολογικά μελαγχολικό σε σχέση με το μετανοούντα αμαρτωλό. «Ο μελαγχολικός περιστρέφεται κι ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο.
Ο αμαρτωλός ,που μετανοεί κι εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του. Αυτό το μεγάλο έχει η πίστη μας: τον εξομολόγο, τον πνευματικό. Έτσι  και το πεις στο Γέροντα, κι έλαβες τη συγχώρηση, μη γυρνάς πίσω».

Αυτό το τόνιζε πολύ . Να μην ξαναγυρνά κανείς στα προηγούμενα, αλλά να προχωρά. Πόσους αιχμαλωτισμένους στη μαύρη χώρα της απελπισίας δεν είχε σώσει την έσχατη ώρα τραβώντας τους με τη δύναμη της παρρησίας του στο Θεό!!!
Διαβάστε περισσότερα...

Βίος Οσίου Θεοδώρου του Ηγιασμένου

Ο Όσιος Θεόδωρος ο Ηγιασμένος εορτάζει στις 16 Μαΐου.
Τα πλούτη των γονέων του δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν τον Ιερό πόθο του Θεοδώρου να γίνει μαθητής του μεγάλου αθλητή της ερήμου Παχωμίου. Αν και νεαρός στην ηλικία, είχε αξιοθαύμαστη εγκράτεια και φρόνηση, ώστε ο Παχώμιος να τον έχει σε μεγάλη υπόληψη. Εκείνο, όμως, που διέκρινε κανείς ιδιαίτερα στο Θεόδωρο, ήταν οι πολλές του γνώσεις στα Ιερά γράμματα. Ήταν δεινός μελετητής της Αγίας Γραφής, καθώς και παλαιοτέρων συγγραμμάτων σοφών Πατέρων. Ο Παχώμιος, βλέποντας την ικανότητα του Θεοδώρου, ότι ήταν «δυνατός εν ταις γραφαίς» (Πράξεις των Αποστόλων,ιη' 24), δηλαδή, δυνατός στή γνώση και την ερμηνεία των Γραφών, όρισε να διδάσκει τους υπόλοιπους αδελφούς του μοναστηριού. Στην αρχή μερικοί από αυτούς αντέδρασαν, διότι δεν ήθελαν να τους μορφώνει ένα παιδί, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Η ικανότητα, όμως, του Θεοδώρου, θεμελιωμένη σε ταπεινό φρόνημα, κατάφερε να πείσει όλη την αδελφότητα να τον ακούει πρόθυμα. Μάλιστα, μετά από χρόνια, ομόφωνα τον εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής, και πάντα τους υπενθύμιζε το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, «ταις έντολάς αυτού μελέτα δια παντός. Και η επιθυμία της σοφίας σου δοθήσεταί σοι» (Σοφία Σειράχ, στ' 37). Δηλαδή, τις εντολές του Κυρίου να μελετάς πάντοτε και η σοφία που επιθυμείς, θα σου δοθεί. Το Μάϊο του 367 πέθανε, και δίκαια του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος του ηγιασμένου.


Στίχος
Δῶρόν σε θεῖον Θεόδωρε δεικνύει
Ἐν Ἁγίοις Ἅγιος ἡγιασμένε.
Τῇ δέγε ἑνδεκάτῃ Θεόδωρος ἀφίπτατο γαίης.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως
Δῶρον πέφηνας, ἁγιωσύνης, τὸν πανάγιον, δοξάσας Λόγον, ἠγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε, ὅθεν βλυστάνεις ἐκ θείας χρηστότητας, ἁγιασμὸν ἀληθῆ τοὶς βοώσι σοι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν
Ἐν οἴκω Θεοῦ, ὡς φοίνιξ σύ ἐξήνθησας, καρπούς τε αὐτῷ, ἀρετῶν προσενήνοχας, διὰ τῆς ἀσκήσεως, τῆς ἀρίστης Πάτερ Θεόδωρε· ὅθεν καὶ μακαρίζῃ νῦν, ὡς τῶν Ἀσωμάτων ἰσοστάσιος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ
Τὸν ἐν Ἁγίοις ἀληθῶς ἀναπαυόμενον τοῖς σοῖς ὁσίοις θεραπεύσας κατορθώμασιν Ἁγιότητος ἐδείχθης λαμπρὸν δοχεῖον. Ἀλλ’ ἁγίασον παμμάκαρ τῇ σῇ χάριτι καὶ ἡμῶν τὰς διανοίας καὶ τὰ σώματα τῶν βοώντων σοι, χαίροις Πάτερ Θεόδωρε.

Μεγαλυνάριον
Σῶμα καὶ καρδίαν ἁγιασθείς, τῷ ἀμέμπτῳ βίῳ, ὡς τοῦ Πνεύματος ἐραστής, Τρισηλίου δόξης, ἡγιασμένον σκεῦος, ἐν τοῖς Ὁσίοις ὤφθης, Πάτερ Θεόδωρε.
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Παρακλητικός Κανόνας εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυραν Γλυκερία

Παρακλητικός Κανόνας εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυραν Γλυκερία
Η μνήμη αυτής την 13ην Μαΐου.
(Ποιηθείς υπό μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου).


Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το 
Θεός Κύριος ως συνήθως και το εξής:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως κεκτημένη προς Χριστόν παρρησίαν, Μεγαλομάρτυς Γλυκερία θεόφρον, υπέρ ημών ικέτευε δεόμεθα, όπως λυτρωθείημεν, πειρασμών και κινδύνων, και παθών και θλίψεων, και δεινών νοσημάτων, οι προσιόντες πίστει ακλινεί, Παρθενομάρτυς, τη θεία πρεσβεία σου.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωιπήσομέν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι˙ ειμή γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ο Ν’ και ο κανών ού η ακροστιχίς.
«Δίδου μοι σην Γλυκερία χάριν. Γερασίμου».
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Δυνάμει των θείων σου πρεσβειών, απάλλαξον Μάρτυς, των εν βίω δυσχερειών, και πάσης ανάγκης Γλυκερία, τους προσιόντας θερμώς τη ση χάριτι.

Ιδού σοι προσπίπτομεν ευλαβώς, σεμνή Γλυκερία, και βοώμέν σοι εκ ψυχής˙ της νυν επελθούσης ημάς ζάλης, τη προς Χριστόν ικεσία σου λύτρωσαι.

Δυνάμωσον Μάρτυς το ασθενές, της εμής καρδίας, και του σώματος τα δεινά, θεράπευσον πάθη Γλυκερία, τη εκ του Θεού δεδομένη σοι χάριτι.
Θεοτοκίον.
Ο θρόνος ο πάγχρυσος του Θεού, Κεχαριτωμένη Παντευλόγητε Μαριάμ, ρύσαι δυναστείας του Βελίαρ, την ρυπωθείσαν ψυχήν μου τοις πάθεσι.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Υπερήφανον όφιν, αθλητικώς ήσχυνας˙ όθεν της αυτού κακουργίας, ημάς απάλλαξον, τη προστασία σου Μάρτυς Χριστού Γλυκερία, και τω φόβω τείχισον, ημάς του κρείττονος.

Μαρτυρίου τον δρόμον, περιφανώς ήνυσας˙ όθεν σωτηρίας προ τρίβον, ημάς κατεύθυνον, εξ απωλείας οδού, και εκ βαράθρων της πλάνης, Γλυκερία άπαντας, ημάς απάγουσα.

Οι τω θείω ναώ σου, μετά σπουδής σπεύδοντες, θείας ευφροσύνης πληρούνται, και απαλλάττονται, πόνων και θλίψεων, τη ση θερμή αντιλήψει, Μάρτυς και κηρύττουσι, πάσι την χάριν σου.
Θεοτοκίον.
Ιησούν τον Σωτήρα, και της ζωής αίτιον, ύλη ανθρωπίνη τεκούσα, τον ακατάληπτον, ζώωσον Πάναγνε, την νεκρωθείσαν ψυχήν μου, και ζωής της θείας με, ποίησον μέτοχον.

Διάσωσον ταις προς Χριστόν ικεσίαις σου Γλυκερία, από πάσης επιφοράς και κακώσεως, τους προσιόντας τη θεία σου προστασία.
Επίβλεψον εν ευμενεία…

Αίτησις και το Κάθισμα.

Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Πρεσβεία τη ση, Παρθενομάρτυς ένδοξε, εν πίστει θερμή, προσπίπτοντες ρυσθείημεν, επιφορών και θλίψεων, και πταισμάτων λαμβάνομεν άφεσιν˙ συ γαρ αεί Γλυκερία Χριστόν, ημίν απεργάζη Μάρτυς ίλεων.

Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Συντριβέντα με ίασαι, ταις του πονηρού σεμνή επιθέσεσι, Γλυκερία και εξαίτει μοι, των πλημμελημάτων την συγχώρησιν.

Η πρεσβεία σου γένοιτο, τείχος ασφαλείας τοις ευφημούσί σε, Γλυκερία αποτρέπουσα, αφ’ ημών κινδύνων πάσαν έφοδον.

Νοσημάτων απάλλαξον, των κατά ψυχήν και σώμα δεόμεθα, Γλυκερία τους προστρέχοντας, τη αθλητική σου Μάρτυς χάριτι.
Θεοτοκίον.
Γνώμην έμφρονα δίδου μοι, και των λογισμών Αγνή του αλάστορος, την καρδίαν μου εκκάθαρον, ως πηγή ελέους Μητροπάρθενε.

Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Λύσιν δυσχερών, και παθών την απολύτρωσιν, και ειρήνην εν τω βίω σταθεράν. Γλυκερία ημίν δίδου ταις πρεσβείαις σου.

Ύπερθεν ημάς, εποπτεύοις Μάρτυς ίλεως, εκπληρούσα τα αιτήματα ημών, Γλυκερία ως θερμή πιστών αντίληψις.

Κόπασον παθών, το συνέχον με κλυδώνιον, και οδήγησόν με Μάρτυς ασφαλώς, προς ειρήνης τον λιμένα τον αχείμαστον.
Θεοτοκίον.
Έλαμψεν εκ σου, ο της δόξης Κόρη Ήλιος, και κατηύγασε τω θείω φωτισμώ, τους υμνούντάς σου τον τόκον τον απόρρητον.

Ωδή ς’. Την δέησιν.
Ρημάτων, εκ κατωδύνου καρδίας, προσφερόντων σοι θερμάς ικεσίας, δέχου σεμνή τας φωνάς και παράσχου, των επελθόντων δεινών την εκλύτρωσιν, τοις προσιούσιν ευλαβώς, τη θερμή Γλυκερία πρεσβεία σου.

Ιάτρευσον, της ψυχής μου το άλγος, Γλυκερία καλλιμάρτυς Κυρίου, και την του σώματος ίασαι νόσων, και συμφορών το κλυδώνιον κόπασον, και ίθυνόν με ασφαλώς, προς λιμένα του θείου θελήματος.

Αγγέλους, εν τω καιρώ των αγώνων, συνεργούντάς σοι εν άπασι έσχες, Μεγαλομάρτυς Χριστού Γλυκερία˙ μεθ’ ών δυσώπει απαύστως δεόμεθα, μεγάλων ρύεσθαι δεινών, τους πιστώς προσιόντας τη σκέπη σου.
Θεοτοκίον.
Χαρίτων, υπερφυών πρυτανείον, και πηγή αγιασμάτων αρρήτων, ως αληθώς Θεοτόκε εδείχθης, τον Βασιλέα των όλων κυήσασα, ον καθικέτευε Αγνή, των παθών με ρυσθήναι του χείρονος.

Διάσωσον ταις προς Χριστόν ικεσίαις σου Γλυκερία, από πάσης επιφοράς και κακώσεως, τους προσιόντας τη θεία σου προστασία.
Άχραντε, η δια λόγου…

Αίτησις και το Κοντάκιον.

Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Τοις υπέρ φύσιν αγώσι σου πάνσεμνε, υπερφυών χαρισμάτων ηξίωσαι˙ και νυν Γλυκερία θεόνυμφε, πολυειδών συμπτωμάτων και θλίψεων, ατρώτους ημάς διαφύλαττε.

Προκείμενον.
Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι.
Στίχ. Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου…

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον.
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην. Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών δέκα παρθένοις, αίτινες, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε ήσαν εξ αυτών φρόνιμοι, και αι πένται μωραί. Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, ουκ έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον˙ αι δε φρόνιμοι έλαβον έλαιον εν ταις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών. χρονίζοντος δε του Νυμφίου, ενύσταξαν πάσαι και εκάθευδον. Μέσης δε της νυκτός κραυγή γέγονεν˙ Ιδού ο νυμφίος έρχεται˙ εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού. Τότε ηγέρθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι, και εκόσμησαν τας λαμπάδας αυτών. Αι δε μωραί ταις φρονίμοις είπον˙ Δότε ημίν εκ του ελαίου υμών, ότι αι λαμπάδες ημών σβένυνται. Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι λέγουσαι˙ Μη ποτέ ουκ αρκέση ημίν και υμίν˙ πορεύεσθε δε μάλλον προς τους πωλούντας, και αγοράσατε εαυταίς. Απερχομένων δε αυτών αγοράσαι, ήλθεν ο νυμφίος˙ και αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι˙ Κύριε, Κύριε, άνοιξον ημίν. Ο δε αποκριθείς είπεν˙ Αμήν λέγω υμίν˙ Ουκ οίδα υμάς. Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν, εν ή ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.

Δόξα. Ταις της Αθλοφόρου…
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου…

Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός…
Γνώμη ανδρειόφρονι, τους της αθλήσεως πόνους, Μάρτυς υπομείνασα, προς ζωήν την άπονον, μεταβέβηκας, και παθών άπαντα, πόνον και οδύνην, Γλυκερία καλλιπάρθενε, κουφίζεις χάριτι, των ειλικρινώς προσιόντων σοι˙ διο καθικετεύομεν. Πάντοτε δυσώπει τον Κύριον, άφεσιν πταισμάτων, διδόναι και κακών απαλλαγήν, και συμφορών απολύτρωσιν, τοις σε μακαρίζουσι.

Ο Ιερεύς: Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…

Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Ανωτέρους συντήρει, από πάσης ανάγκης και περιστάσεως, θεόφρον Γλυκερία, τους πίστει προσιόντας, τω ναώ σου και ψάλλοντας. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Ρώσιν δίδου απαύστως, και ψυχή τε και σώματι καλλιπάρθενε, και πάσαν ευρωστίαν, και χάριν και υγείαν, Γλυκερία τοις ψάλλουσιν. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Ιαμάτων τα ρείθρα, ο σος τάφος ανέβλυζε πάλαι πάνσεμνε, τανύν δε η εικών σου, ιάται Γλυκερία, τους εν πίστει κραυγάζοντας. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Θεοτοκίον.
Νεκρωθέντα με Κόρη, κατά νουν και καρδίαν δόλω του όφεως, ανάστησον και δίδου, μετάνοιαν γνησίαν, ίνα πίστει κραυγάζω σοι˙ χαίρε Παρθένε Αγνή, αμαρτωλών προστάτις.

Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Γέρας σε θείον, Τραϊανούπολις σχούσα, εγκαυχάται σου τοις άθλοις Γλυκερία, και τη ση πρεσβεία, δια παντός προστρέχει.

Έβρος κηρύττει, Παρθενομάρτυς Κυρίου, της σης χάριτος τας θείας διαδόσεις, δι’ ών αεί σκέπεις, τους σε υμνολογούντας.

Ρείθροις αΰλοις, των δωρεών σου Αγία, αρδευόμενοι Θρακιωτών οι δήμοι, πάσης Γλυκερία, πληρούνται ευφροσύνης.
Θεοτοκίον.
Αγγέλων δόξα, και των βροτών σωτηρία, Αειπάρθενε Αγνή Θεοκυήτορ, κάθαρον τον νούν μου, εκ πάσης αμαρτίας.

Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Συνούσα τοις Αγγέλοις, Μάρτυς Γλυκερία, Χριστόν δυσώπει σωθήναι δεόμεθα, πάσης ανάγκης και βλάβης τους σε γεραίροντας.

Ιλύος αμαρτίας, πλύνον Γλυκερία, την ρυπωθείσαν ψυχήν μου τοις πάθεσι, και την ζωήν μου βελτίωσον τη πρεσβεία σου.

Μαρτύρων ωραιότης, Μάρτυς Γλυκερία, και ευσεβούντων απάντων κραταίωμα, ταις εντολαίς του Κυρίου ημάς κραταίωσον.

Ομβρίζουσα μη παύση, τη ση μεσιτεία, της θεϊκής ευσπλαγχνίας τα ρεύματα, τοις ευλαβώς Γλυκερία σε μακαρίζουσι.
Θεοτοκίον.
Υψώσασα τον νουν μου, εκ των χαμαιζήλων, καρδίωσόν με Υιού σου τω έρωτι, ίνα υμνώ σε Παρθένε την πολυύμνητον.

Το Άξιον εστί και τα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις των Παρθένων η καλλονή, Μάρτυς Γλυκερία, νύμφη άφθορε του Χριστού˙ χαίροις η δι’ άθλων, ανδρείων καθελούσα, εχθρού του παλαμναίου, άπαν το φρύαγμα.

Ήνθησας ως άνθος κοκκοβαφές, Μάρτυς Γλυκερία, και προσήγαγες τω Χριστώ, την της παρθενίας, οσμήν τη ση αθλήσει˙ διο της αιωνίου, δόξης ηξίωσαι.

Φέρουσα την δύναμιν του Σταυρού, απτόητος έστης, προ βημάτων δικαστικών, και τη υπέρ φύσιν, αθλήσει σου αγία, υπερφυών επάθλων, ώφθης συμμέτοχος.

Σώματος ηλόγησας του φθαρτού, και άσαρκος ώσπερ καθυπέμεινας τας ποινάς˙ όθεν Γλυκερία, Αγγέλους ουρανίους, έσχηκας διακόνους, εν τη αθλήσει σου.

Ξεσμούς καθυπέστης τους χαλεπούς, και το πυρ εις δρόσον, μεταβέβληκας θαυμαστώς˙ όθεν Γλυκερία, σβέσον τη ση πρεσβεία, των πειρασμών την φλόγα, εκ των ψυχών ημών.

Νόσων και κινδύνων παντοδαπών, και πάσης ανάγκης, διατήρησον αβλαβείς, ημάς Γλυκερία, Χριστού Παρθενομάρτυς, τους την σεπτήν σου μνήμην, πόθω γεραίροντας.
Πάσαι των Αγγέλων…

Το Τρισάγιον, τα συνήθη τροπάρια, εκτενής και απόλυσις,
μεθ’ ήν το εξής:

Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.

Μάρτυς Καλλιπάρθενε Χριστού, τους πανευλαβώς προσιόντας, τη αντιλήψει σου, πάσης περιστάσεως και συνοχής πειρασμών, Γλυκερία απάλλατε, και δίδου εκάστω, ίασιν και λύτρωσιν, και θείον έλεος, έχουσα πολλήν παρρησίαν, προς τον σον νυμφίον και Κτίστην, ον εν τη αθλήσει σου εδόξασας.

Δίστιχον.
Πρόσδεξαι την δέησιν ταύτην ώ Μάρτυς
Και δίδου βοήθειαν τω Γερασίμω.
Διαβάστε περισσότερα...

Παρακλητικός Κανών Αποστόλου Θωμά

Παρακλητικός Κανόνας Αποστόλου Θωμά

Ο Ιερεύς
Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο Αναγνώστης· Αμήν.
Ψαλμός ρμβ'
Kύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία Σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη Σου. Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν επ'εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις Σου, εν ποιήμασιν των χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα προς Σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν Σου απ'εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός Σου, ότι επί Σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς Σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς Σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά Σου, ότι Συ ει ο Θεός μου. Το πνεύμα Σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία, ένεκεν του ονόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη Σου, εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου. Και εν τω ελέει Σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου, και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.

Θεός Κύριος, και επέφανεν ημίν` ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. 

Ν ΨΑΛΜΟΣ 

Eλέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.Επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου,και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διά παντός. Σοι μόνω ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα,όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, καί νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας` τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίαςμου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από του προσώπου σου, και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ΄ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και Πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου` αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα.Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Είτα ο κανών, ου η ακροστιχίς

"ΘΩΜΑ. ΛΟΓΕ, ΛΙΤΑΙΣ ΗΜΑΣ ΣΩΖΟΙΣ. ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ"

Ωδή α`. Ήχος πλ. δ`. (Υγράν διοδεύσας.)
Θωμά του αγίου σου μαθητού, πρεσβείαις αγίαις, καθαγίασον τας ψυχάς, ημών και τα σώματα Οικτίρμον, αποκάθαρας παθών αμαυρώσεως.

Ως ήψατο, Σώτερ, της σης πλευράς, Θωμάς σε Δεσπότην, ωμολόγησε και Θεόν· αλλά τω σηνήθει σου ελέει, ημαρτήκοτας ημάς κατοικτείρησον.

Μη φλέξας Θεότητος τω πυρί, Θωμάν ψηλαφώντα, την ακήρατον σου πλευράν, φλέξον των παθών ημών την ύλην, της σης χρηστότητος, Σώτερ, τω άνθρακι.
Και νύν και αεί..
Α ψάμενος, Σώτερ, φόβω πολλώ των τύπων των ήλων, επληρώθη θείου φωτός, Θωμάς ο θεόφρων· ου πρεσβείαις, αμαρτιών σκοτασμού ημάς λύτρωσαι.

Ωδή γ`. - Ουρανίας αψίδος
Λαμπρυνθείς της καρδία, τη ση αφήμ Κύριε της σης Αναστάσεως κήρυξ, ο Θωμάς γέγονε· διο ανάστησον, ημάς εκ τάφου πταισμάτων, και τω σω κατεύθυνον, φόβω τω κρείττονι.

Ουρανός άλλος ώφθη, δόξης της σης, Κύριε, ότε ο Θωμάς της αχράντου, πλευράς σου ήψατο· διο ουράνωσον ημών τον νούν γεωθέντα, σχέσει τη του χείρονος, τη αγαπήσει σου.

Γεωργείν του σου λόγου, δίδου ημίν δύναμιν, σπόρον τον ουράνιον, Σώτερ, βίου λαμπρότητι, ταις παρακλήσεσι, Θωμά του σου Αποστόλου, του παντί τω κόσμω σε, Θεόν κηρύξαντος.
Και νύν και αεί..
Ε λλαμφθείς τη καρδία ότε της σης ήψατο, πίστει Θωμάς πλευράς, Λόγε, σκότος διέλυσε, ψυχών ολέθριον· διο καμέ πάσης πλάνης, του εχθρού απάλλαξον, του πολεμούντος με.

Δ ιάσωσον Θωμά πρεσβείαις του Θείου σου Αποστόλου, επηρείας του χαλεπού κοσμοκράτορος, τους εν τω κράτει προσπίπτοντας, Πανοικτίρμον.
Ε πίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Ο Ιερεύς·
Ελέησόν με ο Θεός ... (και μνημονεύει των πιστών, υπέρ ων η παράκλησις γίνεται). Ότι ελεήμων ...

Οι Ψάλται· Αμήν.

Κάθισμα. Ήχος β', Πρεσβεία Θερμή
Παθών ως βροτός, τη φύσει ων αθάνατος ερρυσω ημάς, φθοράς τη Αναστάσει σου, και Θωμάν τον φίλον σου, της δεινής απιστίας εξήγαγες· και νυν πρεσβείαις αυτού, Λυτρωτά, πικρών συμπτωμάτων ημάς λύτρωσαι.

Ωδή δ' - Εισακήκοα, Κύριε
Λαμπρυνόμενος, Κύριε, ο Θωμάς τω φέγγει της σης εγέρσεως, ικετεύει σε εκάστοτε, υπέρ των εν πίστει λατρευόντων σοι.

Ιασαί μου, Φιλάνθρωπε, της ψυχής τα πάθη και τα του σώματος, ευπροσδέκτοις παρακλήσεσι, του Θωμά του θείου Αποστόλου σου.

Την πλευράν εψηλάφησεν, ο Θωμάς την θείαν σου, Παντοδύναμε, όθεν βλύζει ταις ψυχαίς ημών, ζωής αϊδίου ύδωρ άφθαρτον.
Και νύν και αεί..
Αγαλλίαμα γέγονεν, η μετά οκτώ ημέρας ση έλευση, τω Θωμά και φως αΐδιον· διο πάσης λύπης ημάς λύτρωσαι.

Ωδή ε' - Φώτισον ημάς.
Ιδε συμπαθώς, της ψυχής μου την ασθένειαν, και απάλλαξόν με, Λόγε, της φθοράς, ο Θωμάν χαροοιήσας τη εγέρσει σου.

Σθένος ο Θωμάς, ψηλαφών σε, Σώτερ, έλαβεν· διο σθένωσον καμέ κατά παθών, ίνα πράττω σου το θέλημα το άγιον.

Ηλθες μετ' οκτώ, μαθηταίς ημέρας, Κύριε, κεκλεισμένων των θυρών και τω Θωμά, εβεβαίωσας την έγερσίν σου, Δέσποτα.
Και νύν και αεί..
Μύρου πληρωθείς, της θεότητός σου Κύριε, ο Θωμάς ως ψηλαφήσας σε πιστώς, δυσωδίαν απιστίας παύει πάντοτε.

Ωδή στ' - Την δέησιν
Αφή σου, Σώτερ, του τύπους των ήλων, του δακτύλου ο Θωμάς ερευνήσας, της σης Θεότητος έγνω το κράτος, δι' ου κραταίωσον άπαντας, Κύριε, πατείν την κάραν του εχθρού, και βαδίζειν οδόν την σωτήριον.

Συν τρόμω και ευλαβεία εβόα, ο Θωμάς · Συ μου Θεός και Δεσπότης· διο ημάς της των παθών δεσποτείας, και κακουργίας εχθρού του αλάστορος απάλλαξον, Παμβασιλεύ, ως Θεός ελεήμων και εύσπλαγχνος.

Συντρίψας την του εχθρού τυραννίδα, τη εγέρσει σου Χριστέ Ζωοδότα και τω Θωμά ενθείς πίστιν βεβαίαν, τας ικεσίας ημών δέχου, Δέσποτα, και δίδου άφεσιν ημίν, ων καθ' ώραν σφαλλόμεθα, Κύριε.
Και νύν και αεί..
Ως είδε, και ήψατο σου, Οικτίρμον, ο Απόστολος Θωμάς ανεβόα· Συ μου Θεός τε και κύριος Σώτερ. Αλλ' αυτού θείαις δεήσεσι, Δέσποτα, δίδου ειρήνην σταθεράν, τω λαώ σου και βίον γαλήνιον.

Δ ιάσωσον Θωμά πρεσβείαις του θείου σου Αποστόλου, επηρείας του χαλεπού κοσμοκράτορος, τους τω σω κράτει προσπίπτοντας Πανοικτίρμον.
Α χραντε, η δια λόγου τον λόγον ανερμηνεύτως, επ' εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ο Ιερεύς την Αίτησην.

Οι Ψάλται το Κοντάκιον

Ήχος β'. Τοις των αιμάτων σου
M ετά την θείαν σου έγερσιν, Κύριε τους Μαθηταίς σου επέστης, Φιλάνθρωπε, και πίστιν βεβαίαν ενέθηκας, τω Αποστόλω Θωμά προσελθόντι σοι· ου σώσον λιταίς ημάς, Δέσποτα.

Αντίφωνα των Αναβαθμών του δ' ήχου
Εκ νεότητός μου, πολλά πολεμεί με πάθη· αλλ' αυτός αντιλαβού, και σώσον, Σωτήρ μου. (δις)

Οι μισούντες Σιών, αισχυνθήτε από του Κυρίου· ως χόρτος γαρ πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι (δίς)

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη Τριαδική Μονάδι, ιεροκρυφίως.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίω Πνεύματι αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν, προς ζωογονίαν.

Προκείμενον
Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτού και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτού
Στιχ. Επαίνει, Ιερουσαλήμ, τον Κύριον, αίνει τον Θεόν σου Σιών.
Ευαγγέλιον.Εκ του Κατά Ιωάννη (Ιωάν. κ' 19-31)
Oύσης ουν οψίας τη ημέρα εκείνη τη μιά των σαββάτων, και των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς· ειρήνη υμίν, και τούτο ειπών έδειξεν αυτοίς τας χείρας και την πλευράν αυτού. εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον. Είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς πάλιν· ειρήνη υμίν. καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς· λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται. Θωμάς δε εις εκ των δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ην μετ΄ αυτών ότε ήλθεν ο Ιησούς. Ελεγον ουν αυτώ οι άλλοι μαθηταί· εωράκαμεν τον Κυριον. ο δε είπεν αυτοίς· εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρά μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω. Και μεθ΄ ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ΄ αυτών. έρχεται ο Ιησούς των θυρών κεκλεισμένων, και έστη εις το μέσον και είπεν· ειρήνη υμίν. Είτα λέγει τω Θωμά· φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός. και απεκρίθη Θωμάς και είπεν αυτώ· ο Κύριός μου και ο Θεός μου. Λέγει αυτώ ο Ιησούς· ότι εώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες. Πολλά μεν ουν και άλλα σημεία εποίησεν ο Ιησούς ενώπιον των μαθητών αυτού, α ουκ έστι γεγραμμένα εν τω βιβλίω τούτω· ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστίν ο Χριστός ο υιός του Θεού, και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού.

Οι Ψάλται
Δόξα πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ταις του Αποστόλου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νυν και αει και εις του αιώνας των αιώνων. Αμήν
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθοςτων οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Ήχος πλ. β' Όλην αποθέμενοι
K ύριον εκάλει σε, Θεό ντε άμα και Κτίστην, Θωμάς ο Απόστολος, μετά την Ανάστασιν ψηλαφήσας σε· ταις αυτού, Δέσποτα ικεσίαις δίδου, των πταισμάτων ημίν άφεσιν, και ζωήν κρείττονα, πάσης επηρείας και θλίψεως, απηλλαγμένην, Κύριε, ως αν εναρέτως βιώσαντες, της σης Βασιλείας γενόμεθα, Οικτίρμον, κοινωνοί, συν τοις Αγίοις δοξάζοντες, την σην αγαθότητα.

Ο Ιερεύς·
Σώσον, ο Θεός τον λαόν σου...

Οι Ψάλται·
Κύριε Ελέησον (ιβ').

Ο Ιερεύς·
Ελέει και οικτιρμοίς...

Οι Ψάλται·
Αμήν.

Ωδή ζ' - Οι εκ της Ιουδαίας
Zωής ων ταμιούχος, τω Θωμά ανεβόας· Ίδε. Απόστολε, τους μώλωπας των ήλων, και της πλευράςτην τρήσιν· αλλά τρώσον, Φιλάνθρωπε τη αγαπήσει τη ση ημών τας διανοίας.

Θωμάς κατιδών σε, και άφη πιστωθείς σου την θείαν εγέρσιν, εκ λάκκου απιστίας προς πίστωσινβεβαίαν, ανεγείρει τους ψάλλοντας· Ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.

Ιλασμόν ημίν δίδου, και ψυχών σωτηρίαν και θείον έλεος, Φιλάνθρωπε Οικτίρμον, ο τον Θωμάν τονθείον, χαρμονής πλήσας κρείττονος, ίνα θμνώμεν, Χριστέ, την άφραστον σου δόξαν.
Και νύν και αεί..
Σωτηρίας τα πύλας, τω τιμίω σου πάθει ηνέωξας, εν αις ημάς, Οικτίρμον, τω φόβω σου τω θείω καθοδηγεί εκάστοτε, του θεηγόρου Θωμά, ταις ικεσίαις Σώτερ.

Ωδη η' - Τον Βασιλέα
Γνώσιν έσχε Θωμάς ωε είσε, δι ης έκτιλλον ακάνθας αγνωσίας, εκ της διανοίας ημών, Χριστέ Οικτίρμον.

Εκ της πλευράς σου, Θωμάς επλήσθη τα κρείττω, δι' ων Κύριε ψυχάς των λατρευτών σου, πλήσον θείου φόβου, προς κτήσιν μετανοίας.

Ρώσιν και χάριν, ημίν Θωμά αεί αίτει, ο τον Κύριον χειρί σου ψηλαφήσας, ως μεγίστην έχων προς τούτον παρρησίαν.
Και νύν και αεί..
Ανωθεν δίδου, τοις λατρευταίς σου, Οικτίρμον τα δωρήματα των θείων οικτιρμών σου, ταις ικετηρίαις, Θωμά του Αποστόλου.

Ωδη θ' - Κυρίως Θεοτόκον
Σαρκός ημών τα πάθη, νέκρωσον, Οικτίρμον, ο τη ταφή σου νεκρώσας τον θάνατον, και τω θωμά βεβαιώσας την σην Ανάστασιν.

Ισχύν έλαβε θείαν, Θωμάς σε ψηλαφήσας, δι' ης ημάς ενδυνάμωσον, Κύριε, τον Ισχυρόν εν κακία ελείν πολέμιον.

Μεγίστης ευκληρίας, ο Θωμάς μετέσχε, πανευλαβώς ψηλαφήσας σε, δέσποτεα δι ' ου μεγίστων κινδύνων ημάς απάλλαξον.

Ο Κτίστης των απάντων, Λόγε ζωοδότα, ταις ικεσίαις Θωμά του τρισμάκαρος, και των λοιπών αποστόλων ημάς ελέησον.
Και νύν και αεί..
Υμνούμεν σου την χάρην, Σώτερ Ζωοδότα, ότι ημάς πριν του Άδου ανήγαγες, νυν δε αεί διασώζεις τους προσκυνούντας σε.

Είτα τα μεγαλυνάρια
Α ξιον εστίν ως αληθώς, του δοξάζειν σε τον Θεόν Λόγον, τον λύσαντα Άδου τους γηγενείς, και εξαναστήσαντα εκ του τάφου οία Θεόν, και ψηλαφηθέντα, χειρί Θωμά του θείου, Χριστόν τον Ζωοδότην και πάντων Κύριον.

Μεθ' ημέρας, Σώτερ ώφθης οκτώ, της εγέσεώς σου, τοις Αγίοις σου Μαθηταίς, και Θωμά τω Θείω πλευράν την λογχευσθείσαν, και τύπους τους των ήλων, της σης λαμπρότυτος.

Πίστει ψηλαφήσας σε ο Θωμάς, της εγέρσεώς σου, ανεδείχθη κήρυξ λαμπρός, ου ταις ικεσίαις, Σωτήρ μου Ζωοδότα, μετόχους ημάς δείξον, της σης λαμπρότητος.

Δρόσον αιωνίου όντως ζωής, εκ της λογχονύκτου, και αγίας σου και σεπτής, ο Θωμάς αντλήσας, πλευράς, ω ζωοδότα, ημάς καταδροσίζει, λόγω της χάριτος.

Σαίρων ανεβόησεν ο Θωμάς, Συ ει Θεός μου, Συ και Κύριος του παντός, ψηλαφών σε Σώτερ, μετά την έγερσίν σου, και πίστιν την βεβαίαν, κόσμω εκήρυξε.

Εστης εν τω μέσω των μαθητών, θυρών κεκλεισμένων, και εβόησας τω Θωμά· Δεύρο και τους ήλους, ψηλάφησον δακτύλω Απόστολε και κόσμω παντί με κήρυξον.

Ρύσαι πάσης θλίψεως και φθοράς, και προς σωτηρίας, καθοδήγει, Χριστέ, οδοίς, ταις του Αποστόλου, Θωμά ικετηρίαις, Φιλάνθρωπε Σωτήρ μου, τους προσκυνούντας σε.

Δέχου τας πρεσβείας, Παμβασιλεύ, Θωμά Αποστόλου, συν Βαρβάρα και Ηλιου· και την ποίμνην τάυτην, απήμονα συντήρει, δεινών πειρατηρίων, όπως δοξάζη σε.

Κάραν προσπεσούσαν τω Λυτρωτή, Θωμά θεογνώστου, ψηλαφήσαντος την Ζωήν, και πηγήν Θαυμάτων, αγαλλιάται πάσα, η ποίμνη σου πλουτούσα ένθεον σκήνωμα.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, αποστόλων η δωδεκάς, οι άγιοι πάντες, μετά τής Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τό σωθήναι ημάς.

Ο Αναγνώστης·
Τρισάγιον. Δόξα και νύν. Παναγία Τριάς...
Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.
Δόξα και νύν. Πάτερ ημών...
Ο Ιερεύς·
Ότι σου εστίν η βασιλεία
Οι ψάλται·
Αμήν


Απολυτίκιο, Ήχος Βαρύς
Εσφραγισμένου του μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, και των θυρών κεκλεισμένων, τοις Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά το μέγα σου έλεος. (τρις)

(Εν άλλαις ημέραις Αντ' αυτού το)
Απόστολε Άγιε Θωμά, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών
Δόξα Πατρί. Το αυτό.
Και νύν. Θεοτόκιον
Σ ε την μεσιτεύσασαν την σωτηρίαν του γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τη σαρκί γαρ τη εκ σου προσληφθείση, ο Υιός σου και Θεός ημών το δια Σταυρού καταδεξάμενος πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος
Ο Ιερεύς·
Ελέησον ημάς ο Θεός ... (και μνημονεύει πάλιν των πιστών, υπέρ ων η Παράκλησις γίνεται), και είτα ποιεί, Απόλυσιν. Προ του Χριστός Ανέστη ή Δι' ευχών αναλόγως της ημέρας.
Οι ψάλται·
Ήχος β' - Ότε εκ του ξύλου
Π ίστει προσελθών σοι ο Θωμάς, και προσψηλαφών σε, εν φόβω, Θεόν και Κύριος, του παντός σε Δέσποτα, λαμπρώς εκήρυξεν, ου ταις θείας δεήσεσι, ψυχών σωτηρίαν, και σωμάτων ίασιν και βίον κρείττονα, δίδου τοις πιστοίς λατρευταίς σου, και επηρειών του Βελιάρ, πάντας ασινείς ημάς διάσωζε.
Δ έσποινα, πρόσδεξαι τάς δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Τ ην πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Ο Ιερεύς·
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Δι΄ευχών των Αγίων Πατέρων ημών Κύριες Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς
Οι ψάλται·
Αμήν
Δίστιχον
Τη του Αποστόλου σου Θωμά πρεβεία Γερασίμω, Κύριε, φως δίδου θείο
Διαβάστε περισσότερα...