Προεπισκόπηση

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Ο αφαντός παπάς...

Ένας από τους επιτροπους της ενορίας μας μου είχε πει πέρσι το ακόλουθο περιστατικό,το οποίο δεν έχω λόγω να αμφισβητήσω(μιας και είναι πολύ ευλαβής).
Μια μέρα σε κάποια λειτουργία θα έρχοταν στην ενορία μας ο Μητροπολίτης Πειραίως κ.κ Σεραφειμ.Όλη η ενορία ήταν στο πόδι για να τον υποδεχτεί.Έστειλαν τον επίτροπο να δει αν ήρθε και όντως τους ενημέρωσε ότι είχε φτάσει.Οι δυο ιερείς μαζί με τους ψάλτες και τα ιεροπαιδια βγήκαν να τον υποδεχτούν.Στην συνεχεία εισήλθαν στον ναό.Πρώτα μπήκε ο Μητροπολίτης μέτα οι ιερεις μας,΄΄ενας ακόμα ιερέας και οι δυο διακονοι του Μητροπολίτοη.Τέλος τα ιεροπαίδια και οι ψάλτες.Όλοι οι ιερείς μπήκαν στο ιερό.Όταν τέλιωσε η λειτουργία όλοι οι ιερείς κατέβηκαν στην τραπεζαρία για κάφε.Οι ιερείς έπρεπε να ναι έξι,όμως ήταν μόνο πέντε.Ο επίτροπος τους ρώτησε που βρίσκεται ο άλλος ιερέας και εκείνη του είπαν ότι δεν υπήρχε μαζί τους αλλος ιερέας. Ό επίτροπος μου είπε οτι πιστευεί ότι ήταν ο Άγιος Ραφαήλ από την όψη του και μιας και η ενορία μας έχει παρεκκλήσι στην χάρη του.
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ “ΤΑΜΑ”, “ΤΑΞΙΜΟ” ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ;

1του π. Αθανασίου Γιουσμά

Οι πιστοί συχνά πυκνά αποθέτουν τα μάτια στις εικόνες της Παναγίας ή των Αγίων μας, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, ή απλώς να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη τους, ή σε κάποιες άλλες περιπτώσεις να… «καλοπιάσουν» τον Άγιο και να «εξαναγκάσουν» με τον τρόπο τους το θείον, να υπακούσει στο αίτημά τους.

Τα τάματα είναι μια πανάρχαια συνήθεια των πιστών όλου του κόσμου και όλων των εποχών που έφτασε μέχρι τις μέρες μας.  
Ο Χριστιανός προβαίνει σ’ αυτήν την ενέργεια, με την ίδια λογική που κάποιος προσφέρει ένα δώρο στο άτομο εκείνο, που τον εξυπηρέτησε σε μια σημαντική δουλειά. Πρόκειται για ένα παμπάλαιο έθιμο.Στους αρχαίους Έλληνες υπήρχε η συνήθεια οι πιστοί να προσφέρουν αφιερώματα στους θεούς τους, τα οποία μπορεί να ήταν ευτελούς αξίας, π.χ., ζώα, ή και πολύτιμα χρυσελεφάντινα αντικείμενα. Από εκείνα τα χρόνια συνήθιζαν να εναποθέτουν στα ιερά τους και στα αγάλματά τους ομοιώματα πασχόντων μελών, κάτι που το συναντάμε και στις μέρες μας.

Στη μάχη του Μαραθώνα, οι Αθηναίοι είχαν «τάξει» στη θεά Άρτεμη να της θυσιάσουν τόσες κατσίκες όσοι οι εχθροί που θα σκότωναν! Επειδή μάλιστα σκότωσαν πάρα πολλούς κι αδυνατούσαν να εκπληρώσουν αυτή τους την υποχρέωση, μετέτρεψαν το τάξιμο σε 500 ζώα κάθε χρόνο. Ας σημειώσουμε πως το φαινόμενο της θυσίας ως αφιέρωμα στο Θεό, απαντάται και στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Αναθήματα υλικά αλλά και πνευματικά, αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ιακώβ, φεύγοντας από τη Μεσοποταμία, υποσχέθηκε στο Θεό την ίδρυση ιερού χώρου προσευχής. Η Άννα, υποσχέθηκε να αφιερώσει στην υπηρεσία του Θεού το παιδί της, αν κατάφερνε να αποκτήσει.

Όλα αυτά που συνήθως «τάζουν» οι πιστοί και τα αφιερώνουν σε ιερά της Εκκλησίας μας πρόσωπα ονομάζονται «αναθήματα». Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ανατίθημι» που σημαίνει αναθέτω, εμπιστεύομαι-αφιερώνω. Συνήθως τα τάματα είναι προσφορές ή αντιπροσφορές. Παρακαλεί, δηλαδή, ο πιστός έναν Άγιο, να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία, υποσχόμενος να του το ανταποδώσει με την προσφορά ενός αντικειμένου. Τάξιμο βέβαια, μπορεί να είναι και κάτι απλό, όπως, π.χ., να δώσει στο παιδί του το όνομα του Αγίου, να νηστέψει για κάποιο διάστημα, να φορέσει μαύρα ενδύματα δεκαπέντε ημέρες πριν τη γιορτή της Παναγίας, κ.λπ.

Στη βαθύτερη έννοιά του, δυστυχώς το τάξιμο είναι ουσιαστικά ένα είδος συμφωνίας, μια εμπορική πράξη μεταξύ του πιστού και του ιερού προσώπου – έτσι τουλάχιστον το βλέπουν οι ακατήχητοι πιστοί.

Ο Χριστιανισμός ως «θρησκεία» κατεξοχήν πνεύματος και ελευθερίας, δεν επιμένει ούτε συνιστά τα αναθήματα, ιδιαίτερα τα υλικά. Αυτά που αποδέχεται είναι τα πνευματικά μονάχα αναθήματα. Και τι εννοώ;Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως πιστοί είναι πως, δεν είναι δυνατόν να πετύχουμε τη λύτρωση και τη σωτηρία, αφιερώνοντας ορισμένα αναθήματα σ’ έναν Άγιο, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Χριστιανισμού. Σ’ αυτή την περίπτωση τα τάματα είναι κυριολεκτικά άχρηστα. Συνετέλεσαν ή στον αμαρτωλό εμπλουτισμό ορισμένων επιτήδειων ή χρησίμευσαν στο να βοηθήσει η Εκκλησία οικονομικά τον αγώνα, λ.χ., του 1821 ή του 1940 εκποιώντας τα τάματα των πιστών και θέτοντάς τα στην υπηρεσία του έθνους.

Το καλύτερο ανάθημα πάντως για την Ορθοδοξία μας, ήταν και είναι η αφιέρωση του ίδιου μας του εαυτού στο Χριστό, δηλαδή να ζούμε – σύμφωνα με τις δυνάμεις του ο καθένας– έτσι όπως ο Χριστός μάς έχει ζητήσει κι όχι αμαχητί να παρασυρόμαστε και να υποδουλωνόμαστε στις αδυναμίες μας. Αυτό είναι το καλύτερο «τάμα» που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στο Θεό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας, αν θέλουμε να κερδίσουμε την ψυχική μας λύτρωση και σωτηρία.
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ: "ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΦΤΩΧΟΙ - ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ"

1"Οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί, και οι φτωχοί θα πεθάνουν" έλεγε ο Πατροκοσμάς, και αυτή τη στιγμή είμαστε έτοιμοι να δούμε την εκπλήρωση και αυτής της προφητείας του μεγάλου μας Εθνομάρτυρα.

Εαν αναλογιστούμε ότι όλοι αυτοί που θεωρούσαμε "ότι τα έχουν", είτε επειχειρηματίες, είτε τυχάρπαστοι του lifestyle, τώρα κλείνουν τις επιχειρήσεις τους άρον άρον, και πουλάνε τα σπίτια τους στη Μύκονο σε εξεφτελισικές τιμές, όπως επίσης και το επιεκίμενο κούρεμα σε υψηλές καταθέσεις, που θα ξεκινήσει από την Κύπρο και θα το δείτε ότι θα φτάσει μέχρι και τα νησιά Μπαρμπάντος, τότε όντως οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί. 

Θα μείνει μόνο η Ελίτ που θα κυβερνάει τον πλανήτη. Οι εκπρόσωποι του Εωσφωρισμού - Υλισμού στον κόσμο, εξ'ου και η έχθρα τους προς την Ελληνορθοδοξία, και τον Αρχαιοελληνισμό που αποτελούν τους εκπροσώπους του ελεύθερου πνεύματος και της ενατένισης του Θείου. Άρα των βασικότερων αντιπάλων του Εωσφωρισμού-Υλισμού.

Όσο για τους φτωχούς αφού τους πάρουν τα λίγα χρήματα που νομίζουν ακόμα ότι έχουν, και τους κατασχέσουν τα σπίτια με "φανταστικά" χρέη που προέκυψαν από "φανταστικό" δανειζόμενο και δημιουργηθέν εξ' αέρος κοπανιστού χρήματος, τότε σύντομα θα τους δούμε να πεθαίνουν στους δρόμους, είτε από την πείνα είτε από πνευμονία, είτε γιατί θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλο, για να φάνε ότι βρουν.

Φυσικά μέσα σε αυτούς θα βρισκόμαστε όλοι μας. Και όμως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πιστεύουν ότι με κάποιο μαγικό τρόπο, καθίστοί στον καναπέ τους και παρακολουθώντας Τατιάνα στην τηλεόραση, θα σωθούν απλώς αλλάζοντας κβαντική πραγματικότητα, και περνώντας σε έναν "παράλληλο" κόσμο, όπου όλα αυτά θα είναι ένα κακό όνειρο.

Μόνο που σύμφωνα με την Κβαντική Φυσική αυτό απαιτεί τεράστια ποσά ενέργειας, και όχι καναπέ-φραπέ.

Ευτυχώς που ο Πατροκοσμάς προβλέπει και άλλα πράγματα πολύ πιο ευχάριστα. 
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΔΩ

altΜε τη λατρεία του Θεού ζεις στον Παράδεισο. Άμα γνωρίσεις και αγαπήσεις τον Χριστό, ζεις στον Παράδεισο. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος. Ο Παράδεισος αρχίζει από δω. Η Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος ομοιότατος με τον εν ουρανοίς.
Ο Παράδεισος που είναι στον ουρανό ο ίδιος είναι κι εδώ στη γη. Εκεί όλες οι ψυχές είναι ένα, όπως η Αγία Τριάδα είναι τρία πρόσωπα, αλλά είναι ενωμένα κι αποτελούν ένα.
Κύριο μέλημά μας είναι να αφομοιωθούμε στον Χριστό, να ενωθούμε με την Εκκλησία. Αν μπούμε στην αγάπη του Θεού, μπαίνομε στην Εκκλησία. Αν δεν μπούμε στην Εκκλησία, αν δεν γίνομε ένα με την εδώ, την επίγεια Εκκλησία, υπάρχει φόβος να χάσομε και την επουράνια. Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκλησία Του. Ζει μια τρέλα! Η ζωή αυτή είναι διαφορετική απ’ τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Είναι χαρά, είναι φως, είναι αγαλλίαση, είναι ανάταση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή του Ευαγγελίου, η Βασιλεία του Θεού.«Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν». Έρχεται μέσα μας ο Χριστός κι εμείς είμαστε μέσα Του. Και συμβαίνει όπως μ’ ένα κομμάτι σίδηρο που τοποθετημένος μες στη φωτιά γίνεται φωτιά και φως· έξω απ’ τη φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.
Στην Εκκλησία γίνεται η θεία συνουσία, γινόμαστε ένθεοι. Όταν είμαστε με τον Χριστό, είμαστε μέσα στο φως· κι όταν ζούμε μέσα στο φως, εκεί δεν υπάρχει σκότος. Το φως όμως δεν είναι παντοτινό· εξαρτάται από μας. Συμβαίνει όπως με το σίδηρο, που έξω απ’ τη φωτιά γίνεται σκοτεινός. Σκότος και φως δεν συμβιβάζονται. Ποτέ δεν μπορεί να έχομε σκοτάδι και φως συγχρόνως. Ή φως ή σκότος. Όταν ανάψεις το φως, πάει το σκότος. }205}
Για να διατηρήσουμε την ενότητά μας, θα πρέπει να κάνομε υπακοή στην Εκκλησία, στους επισκόπους της. Υπακούοντας στην Εκκλησία, υπακούομε στον ίδιο τον Χριστό. Ο Χριστός θέλει να γίνομε μία ποίμνη μ’ έναν ποιμένα.

Να πονάμε την Εκκλησία. Να την αγαπάμε πολύ. Να μη δεχόμασθε να κατακρίνουν τους αντιπροσώπους της. … Και με τα μάτια μας να δούμε κάτι αρνητικό να γίνεται από κάποιον ιερωμένο, να μην το πιστεύομε, ούτε να το σκεπτόμαστε, ούτε να το μεταφέρομε. Το ίδιο ισχύει και τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας και για κάθε άνθρωπο. Όλοι είμαστε Εκκλησία.

Να προσέχομε και το τυπικό μέρος. Να ζούμε τα μυστήρια, ιδιαίτερα το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Σ’ αυτά }206} βρίσκεται η Ορθοδοξία. Προσφέρεται ο Χριστός στην Εκκλησία με τα μυστήρια και κυρίως με την Θεία Κοινωνία. Να σας πω για μια επίσκεψη του Θεού σ’ εμένανε τον ταπεινό, για να δείτε την χάρι των μυστηρίων.
Έτσι όπως πονούσα, μου σταυρώσανε το σπυράκι με ευχέλαιο κι αμέσως έσβησε ο πόνος.
Την Πεντηκοστή εξεχύθη η χάρις του Θεού όχι μόνο στους αποστόλους αλλά και σ’ όλο τον κόσμο που βρισκόταν γύρω τους. Επηρέασε πιστούς και απίστους. 
Ενώ ο Απόστολος Πέτρος ομιλούσε τη δική του γλώσσα, η γλώσσα του μετεποιείτο εκείνη την ώρα στο νου των ακροατών. Με τρόπο μυστικό το Άγιον Πνεύμα τους έκανε να καταλαβαίνουν τα λόγια του στη γλώσσα τους, μυστικά, χωρίς να φαίνεται. Αυτά τα θαύματα γίνονται με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Παραδείγματος χάριν, η λέξη «σπίτι» σ’ αυτόν που ήξερε γαλλικά θ’ ακουγόταν «la maison». Ήταν ένα είδος διοράσεως· άκουγαν την ίδια τους τη γλώσσα. Ο ήχος χτυπούσε στο αυτί, αλλά εσωτερικά, με τη φώτιση του Θεού, τα λόγια ακούγονταν στη γλώσσα τους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτή την ερμηνεία της Πεντηκοστής δεν την αποκαλύπτουν πολύ φανερά, φοβούνται τη διαστρέβλωση. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Οι αμύητοι δεν μπορούν να καταλάβουν το νόημα του μυστηρίου του Θεού.

Παρακάτω λέει, «εγένετο δε πάση ψυχή φόβος …», δηλαδή κατέλαβε φόβος την κάθε ψυχή. Αυτός ο «φόβος» δεν ήταν φόβος. Ήταν κάτι άλλο, κάτι ξένο, κάτι ακατανόητο, κάτι, κάτι που δεν μπορούμε να το πούμε. Ήταν το δέος, ήταν το γέμισμα, ήταν η χάρις. Ήταν το γέμισμα υπό της θείας χάριτος. Στην Πεντηκοστή οι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σε μία τέτοια κατάσταση θεώσεως, που τα χάσανε. Έτσι, όταν η θεία χάρις τους επεσκίαζε, τους ετρέλαινε όλους –με την καλή έννοια – τους ενθουσίαζε. 

Η «κλάσις του άρτου» ήταν η Θεία Κοινωνία. Και συνεχώς αυξάνονταν οι σωζόμενοι, εφόσον έβλεπαν όλους τους χριστιανούς να είναι «εν αγαλλιάσει και αφελότητι καρδίας αινούντες τον Θεόν». … Αυτό είναι ενθουσιασμός κι αυτό πάλι τρέλα. Εγώ όταν το ζω αυτό, το αισθάνομαι και κλαίω. Πηγαίνω στο γεγονός, ζω το γεγονός, το αισθάνομαι κι ενθουσιάζομαι και κλαίω. Αυτό είναι θεία χάρις. Αυτό είναι και η αγάπη προς τον Χριστό.

Αυτό που ζούσαν οι απόστολοι μεταξύ τους κι αισθανόντουσαν όλη αυτή τη χαρά, στη συνέχεια έγινε με όλους κάτω από το υπερώον. Δηλαδή αγαπιόντουσαν, χαιρόταν ο ένας τον άλλον, ο ένας με τον άλλον είχαν ενωθεί. Ακτινοβολεί αυτό το βίωμα και το ζούνε κι άλλοι. 
Ο απώτερος σκοπός της θρησκείας μας είναι το «ίνα ώσιν έν». Εκεί ολοκληρώνεται το έργο του Χριστού.
Η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου. Είναι μέσα μας όλ’ αυτά. Είναι απαίτηση της ψυχής μας η απόκτησή τους.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙ ΖΗΛΙΑΣ... ΚΙ ΑΓΑΠΗΣ!

15«Μακριά από τη Ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο.   Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά.Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους.

Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σ’ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:«Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ.Η αγάπη δεν ζητιέται.

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς μονάχη της γεννιέται». Πάρ’ το πνευματικά.

Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:- Μ’ αγαπάς;- Γιατί δεν μ’ αγαπάς;Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.Μη σε νοιάζει αν σ’ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σ’ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα». [Α 80-2]

«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥΑνθολόγιο Συμβουλών»ΕΚΔΟΣΕΙΣΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ 
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΚΟ, ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑ ΒΓΕΙ...

altΓέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ πίστευαν, έχασαν τήν πίστη τους;

Αν δέν προσέχει κανείς στά θέματα της πίστεως καί της λατρείας, σιγά-σιγά ξεχνιέται καί μπορεί νά γίνη αναίσθητος, νά φθάση σέ σημείο νά μήν πιστεύη τίποτε.

Μερικοί, Γέροντα, λένε ὅτι ἡ πίστη τους κλονίζεται, ὅταν βλέπουν νά ὑποφέρουν καλοί ἄνθρωποι.

Ἀκόμη κι αν κάψη ο Θεός όλους τους καλούς, δεν πρέπει να βάλη κανείς αριστερό λογισμό, αλλά να σκεφθή πως ο Θεός ό,τι κάνει, από αγάπη το κάνει. Ξέρει ο Θεός πώς εργάζεται.
 
Για να επιτρέψη να συμβή κάποιο κακό, κάτι καλύτερο θα βγη.

Γέροντα, σήμερα ακόμη καί τά πιστά παιδιά αμφιταλαντεύονται, γιατί στά σχολεῖα υπάρχουν καθηγητές πού διδάσκουν τήν αθεΐα.

Γιατί να αμφιταλαντεύωνται; Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη δεκαεννιά χρονῶν ῆταν και διακόσιους φιλοσόφους τους αποστόμωσε με την κατά Θεόν γνώση και την σοφία της. Ακόμη και οι Προτεστάντες την έχουν προστάτιδα της επιστήμης.

Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις∙ πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός.

Γέροντα, παλιά προσευχόμουν με πίστη στον Θεό και ό,τι ζητούσα μου το έκανε. Τώρα δεν έχω αυτήν την πίστη. Πού οφείλεται αυτό;

Στην κοσμική λογική που έχεις. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Εάν συν δύο δεν κάνει πάντα τρία κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Χρειάζεται καλή διάθεση και φιλότιμο. Γιατί, αν ο άνθρωπος δεν έχη καλή διάθεση, τίποτε δεν καταλαβαίνει.Να, και για την Σταύρωση του Χριστού, τόσες λεπτομέρειες είχαν πει οι Προφήτες- μέχρι και τί θα κάνουν τα ιμάτιά Του, τί θα κάνουν τα χρήματα της προδοσίας, ότι θα αγοράσουν μ’ αυτά τον αγρό του Κεραμέως, για να θάβουν τους ξένους-, αλλά, οι Εβραίοι πάλι δεν καταλάβαιναν. «Ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι»…


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ

15(Μαρκ. β´ 1-12)
Τώ καιρώ εκείνω, εισήλθεν ο ᾿Ιησούς εις Καπερναούμ, καί ηκούσθη ότι εις οίκόν εστι. Καί ευθέως συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρείν μηδέ τά πρός τήν θύραν• καί ελάλει αυτοίς τόν λόγον. Καί έρχονται πρός αυτόν, παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων• Καί μή δυνάμενοι προσεγγίσαι αυτώ διά τόν όχλον, απεστέγασαν τήν στέγην όπου ήν, καί εξορύξαντες χαλώσι τόν κράβαττον, εφ᾿ ώ ο παραλυτικός κατέκειτο. ᾿Ιδών δέ ο ᾿Ιησούς τήν πίστιν αυτών λέγει τώ παραλυτικώ• τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου.

῏Ησαν δέ τινες τών γραμματέων εκεί καθήμενοι καί διαλογιζόμενοι εν ταίς καρδίαις αυτών• τί ούτος ούτω λαλεί βλασφημίας; Τίς δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μή είς ο Θεός;


Καί ευθέως επιγνούς ο ᾿Ιησούς τώ πνεύματι αυτού ότι ούτως αυτοί διαλογίζονται εν εαυτοίς, είπεν αυτοίς• τί ταύτα διαλογίζεσθε εν ταίς καρδίαις υμών; Τί εστιν ευκοπώτερον, ειπείν τώ παραλυτικώ, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε καί άρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει; ῞Ινα δέ ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός τού ανθρώπου αφιέναι επί τής γής αμαρτίας — λέγει τώ παραλυτικώ• σοί λέγω, έγειρε καί άρον τόν κράβαττόν σου καί ύπαγε εις τόν οίκόν σου. Καί ηγέρθη ευθέως, καί άρας τόν κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων, ώστε εξίστασθαι πάντας καί δοξάζειν τόν Θεόν λέγοντας ότι ουδέποτε ούτως είδομεν.
alt

Απόδοση στη νεοελληνική:
Τόν καιρό εκείνο, μπήκε πάλι ο ᾿Ιησούς στήν Καπερναούμ καί διαδόθηκε ότι βρίσκεται σέ κάποιο σπίτι. ᾿Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δέν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από τήν πόρτα• καί τούς κήρυττε τό μήνυμά του.῎Ερχονται τότε μερικοί πρός αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, πού τόν βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δέν μπορούσαν νά τόν φέρουν κοντά στόν ᾿Ιησού εξαιτίας τού πλήθους, έβγαλαν τή στέγη πάνω από κεί πού ήταν ο ᾿Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα καί κατέβασαν τό κρεβάτι, πάνω στό οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος.

῞Οταν είδε ο ᾿Ιησούς τήν πίστη τους, είπε στόν παράλυτο• «Παιδί μου, σού συγχωρούνται οι αμαρτίες».Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς καί συλλογίζονταν μέσα τους• «Μά πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας τόν Θεό; Ποιός μπορεί νά συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός».

᾿Αμέσως κατάλαβε ο ᾿Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται καί τούς λέει• «Γιατί κάνετε αυτές τίς σκέψεις στό μυαλό σας; Τί είναι ευκολότερο νά πώ στόν παράλυτο• “σού συγχωρούνται οι αμαρτίες” ή νά τού πώ, “σήκω, πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα”; Γιά νά μάθετε λοιπόν ότι ο *Υιός τού ᾿Ανθρώπου έχει τήν εξουσία νά συγχωρεί πάνω στή γή αμαρτίες» -λέει στόν παράλυτο• «Σ’ εσένα τό λέω, σήκω, πάρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου». ᾿Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε τό κρεβάτι του καί μπροστά σ’ όλους βγήκε έξω, έτσι πού όλοι θαύμαζαν καί δόξαζαν τόν Θεό• «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δέν έχουμε δεί!» 
Διαβάστε περισσότερα...

Παρακλητικός Κανών εις τον Αγιον Ένδοξον Νεομαρτυρα Νικήταν

Παρακλητικός Κανών εις τον Αγιον Ένδοξον Νεομαρτυρα Νικήταν τον Νισύριον

Ποίημα Κυρίλλου Μητροπολίτου Ρόδου

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως τὸ Κύριε εἰσάκουσον, μεθ᾿ ὃ τὸ Θεὸς Κύριος καὶ τὰ κάτωθι Τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Oμολογήσας ἀνδρικῶς τὸν Σωτῆρα, μὴ δειλιάσας τῶν ἐχθρῶν τὴν μανίαν, φερωνυμίᾳ ἔλαμψας, Νικήτα θαυμαστέ· ὅθεν ἐξανέτειλας, ὡς φωστὴρ φωτοβόλος, ἐν ἐσχάτοις ἔτεσι, τῶν θαυμάτων τῇ αἴγλῃ, καταπυρσεύων πάντων τὰς ψυχάς, τῶν ἐκτελούντων τὴν πάντιμον μνήμην σου.
Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰμὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ· σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ καὶ ὁ Κανὼν τοῦ Ἁγίου, οὗ ἡ Ἀκροστιχὶς ἐν τοῖς Θεοτοκίοις· «Κυρίλλου».

Ὠδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Νισύρου ὁ γόνος ὁ εὐκλεής, Νικήτα παμμάκαρ, Νεομάρτυς τοῦ Ἰησοῦ, αὐτὸν ἐκδυσώπει παῤῥησίᾳ, σωθῆναι πάντας τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Τοῖς χειμαζομένοις ἐν συμφοραῖς, καὶ ἐξαιτουμένοις, τὴν ὀξείαν σου ἀρωγήν, πρυτάνευσον ἄνεσιν Νικήτα, τῇ ἐνεργείᾳ τῆς θείας πρεσβείας σου.

Εὐχῶν σου τῇ δρόσῳ τῇ μυστικῇ, Νικήτα παμμάκαρ, καταδρόσισον τὰς ψυχάς, τῶν ἐν κατανύξει σε ὑμνούντων, ὡς εὐσεβείας υἱὸν γνησιώτατον.
Θεοτοκίον.
Καταύγασον θείαις μαρμαρυγαῖς, Ἄχραντε Παρθένε, χάριτός σου τῆς μητρικῆς, τὴν ἐν ἁμαρτίας σκοτοδίνῃ, ἐζοφωμένην ἀθλίως καρδίαν μου.

Ὠδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Εναθλήσας τῷ ξίφει, ὡς ἀθλητὴς ἄριστος, νίκης ἐκοσμήθης Νικήτα, τῷ διαδήματι. Ὅθεν τὴν ἄκοσμον, καθικετεύω ψυχήν μου, συμπαθῶς ὡραίωσον, τῇ προμηθείᾳ σου.

Ραθυμίας ἀτόπου, καὶ χαλεποῦς μήνιδος, Μάρτυς Ἀθλοφόρε Νικήτα, πάντας ἀπάλλαξον, τοὺς προσιόντας σοι, καὶ εὐσεβῶς ἐκβοῶντας· Χαῖρε σκεῦος τίμιον, Θεοῦ τῆς χάριτος.

Νέος ἄσωτος ὤφθην, ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος, καὶ τῶν ἡδονῶν ταῖς ἀσχέτοις, ὁρμαῖς ὑπέκυψα. Ὅθεν πρεσβείαις σου, ἐλέησόν με Νικήτα, ἵνα μακαρίζω σε, ὡς εὐσυμπάθητον.
Θεοτοκίον.
Υπερύμνητε Μῆτερ, ὑπὲρ ἡμῶν πρέσβευε, τῷ ἐνανθρωπήσαντι Λόγῳ, ἐκ τῶν αἱμάτων σου, ὡς ἄν ῥυώμεθα, πάσης ἐν βίῳ ἀνάγκης, οἱ ὑμνολογοῦντές σε, τὴν Θεομήτορα.

Διάσωσον ὁ στεφανίτης Νικήτα τῆς ἀληθείας, ἀπὸ κινδύνων καὶ πάσης κακώσεως, τοὺς τῇ σεπτῇ σου προστρέχοντας ἀντιλήψει.
Επίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.

Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Δεκτὴ προσφορά, Κυρίῳ προσενήνεξαι, τῷ ξίφει τυθείς, ὥσπερ ἀρνίον ἄκακον, Νικήτα παμμακάριστε· διὰ τοῦτο συμφώνως βοῶμέν σοι· Ὡς παῤῥησίαν ἔχων πρὸς αὐτόν, μνημόνευε πάντων τῶν τιμώντων σε.

Ὠδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Παρακλήτου τῇ χάριτι, Ἅγιε Νικήτα καταλαμπόμενος, εὐσεβῶς ἡμᾶς ἐργάζεσθαι, τοῦ φωτὸς τὰ ἔργα καταξίωσον.

Κακωθέντες τοῖς πάθεσι, ἔνδοξε Νικήτα πιστῶς προστρέχομεν, τῇ δυνάμει τῆς πρεσβείας σου, ὡς ἄν ἀπωλείας λυτρωθείημεν.

Διατήρει ἀπήμονας, ἐξ ἐπιβουλῶν ἐχθροῦ τοῦ ἀλάστορος, τοὺς τιμῶντάς σου τὴν ἄθλησιν, Ἀθλητὰ Νικήτα παμμακάριστε.
Θεοτοκίον.
Ρ῾αντισμῷ Θεονύμφευτε, τῆς ὑπὲρ κατάληψιν εὐσπλαγχνίας σου, τὴν καρδίαν μου ἀνάψυξον, ἵνα εὐγνωμόνως μακαρίζω σε.

Ὠδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Φώτισον ἡμῶν, τὴν διάνοιαν μακάριε, τῷ φωτὶ τῆς ἐπιγνώσεως Θεοῦ, τοῦ δοξάζοντός σε Ἅγιε τοῖς θαύμασι.

Γλύκανον ἡμῶν, τῶν ψυχῶν τὰ αἰσθητήρια, ἱκετεύω σε Νικήτα θαυμαστέ, χάριτός σου οὐρανίου τῇ γλυκύτητι.

Ιλεως γενοῦ, Πολυεύσπλαγχνε τοῖς δούλοις σοι, τοῖς προσάγουσί σοι θεῖον πρεσβευτήν, τὸν ἐπώνυμον τῆς νίκης Νεομάρτυρα.
Θεοτοκίον.
Ιασαι Ἁγνή, τῆς ψυχῆς μου τὴν ἀσθένειαν· τῶν ἀνθρώπων γὰρ τὸν μέγα ἰατρόν, ἐξ αἱμάτων σου ἁγίων ἀπεκύησας.

Ὠδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Ισχύι τῆς κραταιᾶς πρεσβείας σου, ἔσο σκέπη ἀσφαλὴς καὶ βεβαία, τῶν Νισυρίων τῇ νήσῳ Νικήτα, ἐγκαυχωμένῃ λαμπρῶς τοῖς σπαργάνοις σου, τῆς προστασίας σου αὐτῇ, ὑπεμφαίνων ἀεὶ τὰ γνωρίσματα.

Διέπρεψας φερωνύμως ἔνδοξε, ἐν τῇ πάλῃ τοῦ σεπτοῦ μαρτυρίου, καὶ ἐν αὐτῇ ἐγνωρίσθης Νικήτα, τῆς εὐσεβείας υἱὸς γνησιώτατος. Ὅθεν ἐνίσχυσον ἡμᾶς, εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ πολιτεύεσθαι.

Τυράννων τῶν δυσμενῶν τὴν ἔπαρσιν, Νεομάρτυς τοῦ Κυρίου Νικήτα, ὁ τοῦ Χριστοῦ τῇ δυνάμει πατήσας, ἐν νεαρᾷ ἡλικίᾳ τοῖς ἄθλοις σου, τῆς ὑλοφρόνου τῶν παθῶν, τυραννίδος ἡμᾶς ἐλευθέρωσον.
Θεοτοκίον.
Λαμπρότατον τοῦ Θεοῦ ἀνάκτορον, ἀναδέδειξαι Παρθένε Μαρία, τῆς Παναγίας Τριάδος τὸν ἕνα, δίχα τροπῆς καὶ φυρμοῦ σωματώσασα. Ὅθεν τῆς δόξης σου φωτί, τὴν ψυχήν μου Ἁγνὴ καταλάμπρυνον.

Διάσωσον ὁ στεφανίτης Νικήτα τῆς ἀληθείας, ἀπὸ κινδύνων καὶ πάσης κακώσεως, τοὺς τῇ σεπτῇ σου προστρέχοντας ἀντιλήψει.
Αχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.

Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ως φερωνύμως τὴν πλάνην νικήσαντα, ἀνευφημοῦντές σε πάντες κραυγάζομεν· Χριστῷ τῷ Παντάνακτι πρέσβευε, ἵνα ἡμῖν τὴν εἰρήνην δωρήσηται, Νικήτα Νισύρου τὸ καύχημα.

Προκείμενον. Ἦχος δ΄.

Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.

Στίχ. Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσει.

Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον.
(Κεφ. ι΄ 16)
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ἰδού, ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις, καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί. Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια, καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς. Καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ, εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν.
Ὅταν δὲ παραδιδῶσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἤ τί λαλήσητε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ, τί λαλήσετε. Οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ Πατρὸς ἡμῶν, τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν. Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον, καὶ πατὴρ τέκνον· καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς, καὶ θανατώσουσιν αὐτούς. Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.

Δόξα. Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου... Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου..
.
Στίχ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεος σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Θείας ἐπιγνώσεως, τὰς μυστικὰς λαμπηδόνας, χάριτι δεξάμενος, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν καρδίᾳ σου, νύκτα κατέλιπες, τὴν ζοφωδεστάτην, ἀσεβῶν τῆς ματαιότητος, καὶ ἐξανέτειλας, τῇ ἀνατολῇ τῆς ἀθλήσεως, ὡς ἑωσφόρος μέγιστος, τῷ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματι. Ὅθεν τὰς καρδίας, καταύγασον Νικήτα καὶ ἡμῶν, τῷ φωτισμῷ τῆς δοθείσης σοι, δωρεᾶς μακάριε.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου...

Ὠδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Απολαύων τοῦ ξύλου, τῆς ζωῆς ἐν ὑψίστοις, Νικήτα Μάρτυς Χριστοῦ, δυσώπει παῤῥησίᾳ, τὸν Κύριον τῆς δόξης, ἁγιᾶσαι τοὺς ψάλλοντας· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Δεδεγμένος ὑψόθεν, τῶν θαυμάτων τὴν χάριν, Νικήτα Μάρτυς Χριστοῦ, θεράπευσον τὰς νόσους, ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, τῶν ἐν πίστει βοώντων σοι· Χαίροις Μαρτύρων φαιδρά, προσθήκη θεομάκαρ.

Μαρτυρίου τελέσας, τὸ ἀγώνισμα Μάρτυς, ἀκαταπλήκτῳ ψυχῇ, μετέλαβες τῆς ἄνω, Νικήτα εὐφροσύνης, ἧς ἡμᾶς καταξίωσον, τοὺς προσιόντας τῇ σῇ, παμμάκαρ ἀντιλήψει.
Θεοτοκίον.
Λυπηρῶν ἀνηκέστων, τῶν ἐν βίῳ συντήρει, ἀπαρατρώτους Ἁγνή, καὶ πλήρωσον ἀῤῥήτου, χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, τοὺς ἐν πίστει βοῶντάς σοι· Χαῖρε Παρθένε σεμνή, τοῦ κόσμου προστασία.

Ὠδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ο τῆς Νισύρου, γόνος θεόφρον Νικήτα, ἀντιλήψεως σου θείας τῇ μαχαίρᾳ, νέκρωσον σαρκός μου, τὰς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις.

Οἰκτείρησόν με, τῇ ἀντιλήψει σου Μάρτυς, τὰ συμφέροντα βραβεύων τῇ ψυχῇ μου, ἵνα σε γεραίρω, τὸν νέον στεφανίτην.

Ρῶσιν χορήγει, καὶ τὴν κατ᾿ ἄμφω ὑγείαν, τοῖς προσπίπτουσι τῇ θείᾳ σου Εἰκόνι, ἐξ ἧς ἀναβλύζει, ἡ χάρις σου Νικήτα.
Θεοτοκίον.
Ορμον Παρθένε, ἐν πειρασμῶν τῷ πελάγει, τῆς πρεσβείας σου εὑράμενοι τὴν χάριν, μακαρίζομέν σε, ὡς μόνην Θεοτόκον.

Ὠδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Μαρτύρων συμπολίτης, Νικήτα ὑπάρχων, ὑπὲρ ἡμῶν σὺν αὐτοῖς καθικέτευε, ἵνα χαρᾶς τῆς ἀφράστου, κατατρυφήσωμεν.

Ἀξίωσον Νικήτα, θεῖε Νεομάρτυς, τῆς ἁμαρτίας ἐκκλίνειν τὰς τρίβους με, ὡς ἐναθλήσας νομίμως, Χριστοῦ τῷ ἔρωτι.

Ο νέος Ἀθλοφόρος, τοῦ Παμβασιλέως, ταύτην Νικήτα τὴν δέησιν πρόσδεξαι, ἀντιπαρέχων πλουσίως, πᾶσι τὴν χάριν σου.
Θεοτοκίον.
Υπέραγνε Μαρία, Κεχαριτωμένη, ἡ τὸν Θεὸν ἀπειράνδρως κυήσασα, αὐτὸν δυσώπει σωθῆναι, τοὺς ὑμνολόγους σου.

Τὸ Ἄξιόν ἐστι καὶ τὰ Μεγαλυνάρια.
Χαίροις Νεομάρτυς τοῦ Ἰησοῦ, ἔνδοξε Νικήτα, ὁ νικήσας μαρτυρικῶς, τυράννων ἀπίστων, ὀφρὺν τὴν ἐπηρμένην, καὶ νίκης φερωνύμως, λαβὼν τὸν στέφανον.

Χαίροις τῆς Νισύρου θεῖος βλαστός, καὶ τῶν Ἀθλοφόρων, ὁ θεσπέσιος κοινωνός· χαίροις ὁ τὴν Χίον, αἱμάτων σου τιμίων, τοῖς ῥείθροις ἁγιάσας, Νικήτα ἔνδοξε.

Στῦλος ἀπερίτρεπτος ἀληθῶς, ὤφθης τῆς πατρῴας, εὐσεβείας Μάρτυς Χριστοῦ, ἀνδρῶν ἀσεβείας, αἰσχύνας τὴν ἀπάτην, Νικήτα τοῖς ἀγῶσι, τοῦ μαρτυρίου σου.

Πάρεσο ἀκοίμητος βοηθός, ἔνδοξε Νικήτα, Νεομάρτυς τοῦ Ἰησοῦ, τοῖς ὑμνολογοῦσι, λαμπρῶς τὴν ἄθλησίν σου, καὶ ἐπιβοωμένοις, τὴν προστασίαν σου.

Πλάνην τῶν τυράννων καταλιπών, ἔρωτι ἀστέκτῳ, ὡμολόγησας τὸν Χριστόν, ᾧ καὶ προσηνέχθης, εὐπρόσδεκτος θυσία, ἀποτμηθεὶς Νικήτα, ξίφει τὴν κάραν σου.

Θρόνῳ παριστάμενος εὐκλεῶς, τοῦ Παμβασιλέως, οἷα Μάρτυς περιφανής, Νικήτα θεόφρον, ἡμῶν μὴ ἐπιλάθῃ, τῶν ἐπικαλουμένων, τὴν προστασίαν σου.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τρισάγιον, τὰ συνήθη Τροπάρια, Ἐκτενὴς παρὰ τοῦ Ἱερέως καὶ Ἀπόλυσις μεθ᾿ ἣν ψάλλομεν τὰ κάτωθι τροπάρια

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Ξίφει τὸν αὐχένα σου τμηθείς, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις Νικήτα, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, τῶν τυράννων ᾔσχυνας, τὴν ματαιότητα, καὶ ἀξίως ἀπέ-λαβες, χειρὶ τῇ ἀκτίστῳ, στέφανον τὸν ἄφθαρτον, τῆς νίκης ἔνδοξε. 

Ὅθεν παῤῥησίαν ὡς ἔχων, πρέσβευε ἀπαύστως σωθῆναι, τὰς ψυχὰς τῶν πίστει εὐφημούντων σε.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων...
Δίστιχον.
Κυρίλλῳ αἴτει τῷ τῆς Ρόδου Νικήτα,
πταισμάτων λύσιν κραταιᾷ σου πρεσβείᾳ.
Διαβάστε περισσότερα...

Παρακλητικός κανών της Αγίας Ενδοξου Μάρτυρος Τατιανής


Παρακλητικός κανών της Αγίας Ενδοξου Μάρτυρος Τατιανής
ΑΡΧΙΜ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ Γ. ΑΕΡΑΚΗ 
(Ης η μνήμη τελείται τη ιβ’ Ιανουαρίου)


ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο ανά χείρας παρακλητικός Ιερός Κανών εποιήθη τη επιθυμία της φιλαγίου κ. Σουλτάνας Χαραλάμπους Παπαστάμου εκ Πτολεμαΐδος.
Η Αγία Τατιανή κατήγετο εκ της Ρώμης. Ο πατήρ αυτής τρις επελέγη ύπατος της Ρώμης. Η Αγία είχεν αφιερωθή εις τον Χριστόν, έλαβε το αξίωμα της Διακονίσσης της Εκκλησίας και ηγωνίζετο πνευματικώς ως αληθής ασκήτρια.
Δια την πίστιν της συνελήφθη και ωδηγήθη ενώπιον του Αυτοκράτορος Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235). Κατά την ανάκρισίν της μετά παρρησίας και θάρρους ωμολόγησε την πίστιν της εις τον ενανθρωπήσαντα Χριστόν, τον Εσταυρωμένον και Αναστάντα, κατεφρόνησε τας κολακείας και απεποιήθη τας ματαίας υποσχέσεις του Βασιλέως, ήκουσε δε μετά μεγάλης χαράς τας απειλάς του δια μαρτύρια και μαρτυρικόν θάνατον. 
Ο Σεβήρος ωδήγησε την Αγίαν εις τον ναόν των ειδώλων. Εκεί η Αγία Τατιανή προσευχήθη εκτενώς προς τον μόνον αληθινόν Θεόν, και δια της ηγιασμένης προσευχής της τα άψυχα και ψευδή είδωλα κατέπεσαν άπαντα και συνετρίβησαν.
Αυτό το γεγονός εξώργισε τον Αυτοκράτορα και προκάλεσε την μήνιν των παρισταμένων στρατιωτών του. Ούτοι μετά μανίας επέπεσον επί της Αγίας και, αφού εκτύπησαν την Μάρτυρα του Χριστού, εν συνεχεία δια σιδηρών αγκίστρων εξέσχισαν το πρόσωπόν της, την εκρέμασαν, και με τα άγκιστρα και έτερα αιχμηρά αντικείμενα κατεξέσχισαν όλον το σώμα της. Δια να την ταπεινώσουν και να την διασύρουν εξύρισαν την κεφαλήν της. Έπειτα έρριψαν την Τατιανήν εις πυρακτωμένην κάμινον. Ο Κύριος όμως, όπως τους τρεις παίδας, διεφύλαξεν αβλαβή την Αγίαν. Εδοκίμασαν να κατασπαραχθή η Αγία από άγρια και πεινασμένα θηρία˙ ταύτα όμως ευλαβηθέντα την του Χριστού καλλίνικον Μάρτυρα ουδόλως επλησίασαν αυτήν. 
Τέλος ο Σεβήρος έδωκεν εντολήν να αποκεφαλισθή η Αγία Τατιανή. Ούτω κατεστέφθη ως Μάρτυς υπό του αθλοθέτου Χριστού, εισαχθείσα εις την επουράνιον παστάδα, δια να ευφραίνεται μετά του Νυμφίου Χριστού αιωνίως. 
Εκ καρδίας ευχαριστώ την Αγίαν Τατιανήν δια την ευλογίαν της να μελετήσω την ζωήν και το μαρτύριόν της, να διδαχθώ εξ αυτής και να αξιωθώ να ψελλίσω τους πενιχρούς αυτούς ύμνους προς δοξολογίαν αυτής και του μεγάλου αγωνοθέτου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Ου το κράτος και η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. ΑΜΗΝ.
Έγραφον τη 26η Φεβρουαρίου 2009
εορτή της Μεγαλομάρτυρος και Ισαποστόλου
Φωτεινής της Σαμαρείτιδος
Αρχιμ. Νικόδημος Γ. Αεράκης
Ιεροκήρυξ.

Ευλογήσαντος του ιερέως, το «Κύριε εισάκουσον…», μεθ’ ο το «Θεός Κύριος…», ως συνήθως, και τα εξής˙

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τατιανήν εν εγκωμίοις τιμώμεν, και μεγαλύνομεν αυτής πολιτείαν, και αικισμούς και θάνατον υπέρ του Χριστού˙ ηύφρανεν εν τοις αθλήμασιν, Εκκλησίας το ποίμνιον, θαύμασι συντρίψασα την ειδώλων απάτην˙ διο εισήλθεν ουρανού, μάρτυς οσία, Χριστού νύμφη ένδοξος. 
Δόξα. Το αυτό. Και νυν.
Τη Θεοτόκω ταπεινώς εκβοώμεν, οι απειλούμενοι εχθρού ταις ενέδραις˙ τη μητρική σου σκέπασον αγάπη ημάς˙ δίωξον Θεοχαρίτωτε, αντιδίκου τας φάλαγγας, παύσον τας ορμάς παθών, και δαιμόνων μανίαν˙ Συ γαρ υπάρχεις Δέσποινα Αγνή, Μήτηρ και σκέπη, και θεία αντίληψις. 

Ο Ν’ ψαλμός και ο Κανών, ου η Ακροστιχίς˙

ΚΛΕΙΝΗ ΤΑΤΙΑΝΗ ΣΤΕΦΟΣ ΥΜΝΩΝ ΠΛΕΚΩ. ΝΙΚ(ΟΔΗΜΟΥ).

Ωδή α’. Ο Ειρμός. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Κατάπεμψον χάριν φωτιστικήν, Παράκλητον Πνεύμα, ανυμνήσαι θεοπρεπώς, της Τατιανής εγώ ο τάλας, την θαυμαστήν βιοτήν και μαρτύριον.

Λαμπρύνασα Μάρτυς την σην ψυχήν, θαυμαστοίς αγώσιν, εν ασκήσει πνευματική, Χριστόν ωμολόγεις παρρησία, ως Λυτρωτήν και Θεόν σου και Κύριον.

Επήρθης γηίνων Τατιανή, και κόσμου ηδέα, απηρνήθης θεοπρεπώς, λαβούσα δε χάριν σου Νυμφίου, την σην ζωήν ώσπερ σφάγιον έθυσας.
Θεοτοκίον.
Ικέται προστρέχομέν σοι σεμνή, τη μόνη Παρθένω τη τεκούση τον Ιησούν, τον δόντα τω κόσμω σωτηρίαν, και σοι Αγνή Αυτού δόξαν την άφθιτον.

Ωδή γ’. Ο Ειρμός. Ουρανίας αψίδος.
Νικηφόρως εισήλθες, Τατιανή ένδοξε, εις την Εκκλησίαν Αγίων, συνεορτάζουσα, και ανυμνούσα Χριστόν, μετά αγίων Αγγέλων, και συναπολαύουσα, δόξης και χάριτος.

Ηλιόμορφος ώφθης, Τατιανή πάνσεμνε, εν τοις αικισμοίς και βασάνοις, υπέρ της πίστεως, τη επισκέψει Χριστού, Όν καθικέτευε μάρτυς, ίνα χάριν λάβωμεν, οι ευφημούντές σε. 

Την σεπτήν βιοτήν σου, Τατιανή δίδαξον, τοις ομολογούσι Σωτήρα, Χριστόν Θεάνθρωπον, και δι’ αγώνων πολλών, επιζητούσιν εκ πόθου, αρετών το άγιον, κτήσασθαι πλήρωμα.
Θεοτοκίον.
Αγιότητος τύπος, των μοναχών κλέϊσμα, και σεμνών μητέρων ει δόξα, μαρτύρων έδρασμα, ω Θεοτόκε Αγνή˙ τους ευσεβείς περιφρούρει, σαις λιταίς προς Κύριον, Θεομακάριστε. 

Στερέωσον, ομολογούντων την πίστιν Μάρτυς του Λόγου, ότι πέλεις πάντων ημών, διδάσκαλος ένθεος, ως πάνσεμνος νύμφη του Θεανθρώπου.
Στερέωσον, τους ορθοδόξως τιμώντάς σε Θεοτόκε, εν τη πίστει του σου Υιού και βίου παλαίσμασιν, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν. 

Μετά την γ’ ωδήν, αίτησις και το Κάθισμα. 
Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Σατάν πειρασμούς, νικήσασα πανένδοξε, Χριστόν αληθώς, επόθησας και έφυγες, τα του κόσμου ένεδρα˙ αικισμούς δε υπομείνασα, και εισελθούσα εις την ζωήν, πρεσβεύεις τω Λόγω, υπέρ πάντων ημών. 

Ωδή δ’. Ο Ειρμός. Εισακήκοα Κύριε.
Της φωνής Σου ακήκοε, η Τατιανή και φαιδρώς προσέτρεξε, ώ Νυμφίε πολυπόθητε, προς σφαγήν ως θύμα υπέρ πίστεως.

Ικεσίαις Σης Μάρτυρος, Λόγε του Θεού ημάς καταξίωσον, του τηρείν τα Σα προστάγματα, επ’ ελπίδι της αιωνιότητος.

Απεκάθηρας ένδοξε, εν τοις αγωνίσμασι την εικόνα σου, και Χριστόν καθωμολόγησας, τον σεσαρκωμένον Λόγον πάνσεμνε.
Θεοτοκίον.
Νεολαίας Πανάχραντε, της πολεμουμένης, πέλεις το στήριγμα, καταφύγιον και φρούριον, ως Χριστόν γεννήσασα τον Κύριον.

Ωδή ε’. Ο Ειρμός. Φώτισον ημάς.
Ήλιος Χριστός, καταυγάσας σην διάνοιαν, εις αγωνίσματα ώ Τατιανή, περιχαρώς σε, ωδήγησε και μαρτύριον.

Στέφει σε Χριστός, εναθλούσαν παμμακάριστε, και βασιλείαν θείαν σοι χορηγεί, τιμών αξίως, πανένδοξε σον μαρτύριον. 

Ταπείνωσιν Χριστέ, και αγάπην ημίν δώρησαι, ταις ικεσίαις της Τατιανής, ίνα αξίως, εκείνης πολιτευσώμεθα.
Θεοτοκίον.
Έφεσιν ψυχής, προς αγώνας εξαιτούμεθα, παρά Χριστού παθόντος υπέρ ημών, αγνή Παρθένε, ταις σαις ικεσίαις Πάνσεμνε.

Ωδή ς’. Ο Ειρμός. Την δέησιν.
Φυλάξασα την ψυχήν σου ένθεον, συ προέκρινας Χριστόν των προσκαίρων˙ διο χωρείς εις μαρτύριον παλαίστραν, την σην ζωήν ώσπερ σφάγιον θύσασα˙ όθεν εισήλθες εν χαρά, εις παστάδα ουράνιον πάνσεμνε.

Ουράνια αγαθά ποθήσασα, εν Χριστώ κατανικάς τον Βελίαρ˙ και την ψυχήν γεγονυία ανδρεία, των δυσσεβών την βουλήν κατεπάτησας˙ διο θερμώς αντιβολώ, σαις πρεσβείαις ρυσθήναι κολάσεως. 

Συ ένδοξε αικισμούς ενίκησας, και τυράννου απειλάς θηριώδεις˙ ότι Χριστόν, τον νυμφίον σου μάρτυς, έσχες εν στέρνω τω σω δυναμούντά σε˙ διο ικέτευε Αυτόν, την εμήν καταυγάσαι διάνοιαν. 
Θεοτοκίον.
Υπέρτιμον ανεδείχθης Δέσποινα, καταφύγιον γεννήσασα Λόγον, ότι εν σοι ενικήθη ο Πλάνος, και κατελύθη το κράτος του Δράκοντος˙ σου δέομαι, ταις σαις λιταίς, λυτρωθήναι δεινών τους υμνούντάς σε.

Στερέωσον, ομολογούντων την πίστιν Μάρτυς του Λόγου, ότι πέλεις πάντων ημών, διδάσκαλος ένθεος, ως πάνσεμνος νύμφη του Θεανθρώπου. 
Στερέωσον, τους ορθοδόξως τιμώντάς σε Θεοτόκε, εν τη πίστει του σου Υιού και βίου παλαίσμασιν, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Μετά την ς’ ωδήν, αίτησις και το Κοντάκιον. 

Ήχος β’. Προστασία των Χριστιανών.
Ευφημούμέν σε Τατιανή παναοίδιμε, της ασκήσεως το αληθές εγκαλλώπισμα, αγάπης δε προς τον Χριστόν υπόδειγμα λαμπρόν˙ έλαβες γαρ εκ του Θεού, του μαρτυρίου την τιμήν, και θαυμάτων την δύναμιν˙ Τάχυνον εις πρεσβείαν, και σπεύσον εις ικεσίαν, ώ θαυμαστή Τατιανή, Εκκλησίας θείον κλέϊσμα.

Προκείμενον. 

Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι. 

Στίχος. Έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου, και κατηύθυνε τα διαβήματά μου.

Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν:
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Προσέχετε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων, ἐπιβαλοῦσι γὰρ ἐφ’ ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν, καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγὰς καὶ φυλακάς, ἀγομένους ἐπὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου. Ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον. Θέσθε οὖν τὰς καρδίας ὑμῶν μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν, οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες, οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν.
Παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων καὶ ἀδελφῶν καὶ συγγενῶν καὶ φίλων· καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπολήται. Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα. 
Ταις της Αθληφόρου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων. 
Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Προσόμοιον.
Στίχος: Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Δεύτε ευφημήσωμεν, Τατιανήν εγκωμίοις, Ρώμης θείον βλάστημα, ευσεβών γονέων το εγκαλλώπισμα, αρετής καύχημα, προσευχής τον τύπον, της θυσίας το αγλάϊσμα, ομολογίας τε, και του μαρτυρίου το πρότυπον, της πίστεως διδάσκαλον, και της δυσσεβείας τον έλεγχον˙ Όθεν ο Νυμφίος, δεξάμενος αγίαν βιοτήν, και μαρτυρίου τα αίματα, λαμπρώς ταύτην έστεψεν.

Σώσον ο Θεός τον λαόν Σου…

Ωδή ζ’. Ο Ειρμός. Οι εκ της Ιουδαίας.
Μεγαλύνεις Αγία, Ιησούν τον Δεσπότην εν μαρτυρίω φρικτώ, βοώσα εκ καρδίας, πάσι τους ευσεβέσι, ανυμνείν μετά πίστεως˙ ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Νικηφόρως η Μάρτυς εναθλούσα γενναίως υπέρ Χριστού του Θεού, συνήγειρε τα πλήθη, δοξάζειν τον Σωτήρα, και συμψάλλειν εν Πνεύματι˙ ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Ως νυμφίον τον Λόγον, ενεθρόνισας Μάρτυς εν ση καρδία Σεμνή˙ διο κατηξιώθης παράδεισον οικήσαι, και βοάν προς τον Κύριον˙ ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Θεοτοκίον.
Νεανίδων χορείαι, την Παρθένον τιμώσιν ως Θεοτόκον Αγνήν, και ψάλλουσιν εκ πόθου, ωδήν τω ταύτης Γόνω, τω λυτρώσαντι άπαντας˙ ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Ωδή η’. Ο Ειρμός. Τον Βασιλέα.
Παρατηρούσα την των μαρτύρων πορείαν, ηξιώθης θεάσθαι τον Κτίστην, Ον υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας. 

Λελαμπρυσμένην Τατιανή εν βασάνοις, ικετεύεις τον Κτίστην απαύστως, υπέρ των υμνούντων, Χριστόν εις τους αιώνας. 

Εν μαρτυρίω ομολογούσα τον Λόγον, κατεστέφθης εν δόξη Αγία, συν πιστοίς τιμώσα, Χριστόν εις τους αιώνας. 
Θεοτοκίον.
Κραταιωθείσα ταις σαις πρεσβείαις η Μάρτυς, κατενίκησε Πλάνου παγίδας˙ νυν δε τον Υιόν σου, υμνεί Παρθενομήτορ.

Ωδή θ’. Ο Ειρμός. Κυρίως Θεοτόκον. 
Ως σφάγιον η Μάρτυς, θύεται ενδόξως, επιθυμούσα αρρήτου και θείας ζωής˙ διο επλήσθη της θείας, χάριτος άνωθεν. 

Ναώ τω ουρανίω, μαρτύρων η χορεία, Τατιανήν υπεδέξατο περιχαρώς˙ μεθ’ ής εν χώρα των ζώντων, συνεορτάζουσιν. 

Ικάνωσον λιταίς σου, προς τον Ζωοδότην, τους ανυμνούντάς σε Μάρτυς, εν θείαις ωδαίς, κατά παθών μετ’ ανδρείας, εναγωνίζεσθαι. 
Θεοτοκίον.
Κηρύττομεν Παρθένε, άσπορον σον Τόκον, και προσκυνούμεν ενθέως, ως Λόγον Πατρός, αναφωνούντές σοι πόθω˙ χαίρε Θεόνυμφε. 

Άξιόν εστίν… Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.

Δεύτε ευφημήσωμεν ευλαβώς, Μάρτυρα Κυρίου, την αγίαν Τατιανήν, την απαρνηθείσαν, επίκηρα του κόσμου, ποθούσαν δε Νυμφίου, την θείαν ένωσιν.

Χάριτι Κυρίου οσιακώς, ησκήθη εν ζήλω, η θεόφρων Τατιανή, ζωήν της θυσίας, εκ πόθου ασπασθείσα, μαρτύρων το κλέος, επιποθήσασα. 

Έρωτι τρωθείσα του Ιησού, μαρτύρων τον βίον, απεδέχθη Τατιανή˙ διο ηξιώθη, ως σφάγιον τυθήναι, συνείναι δε Νυμφίω εν θείοις δώμασι.

Φύλαξον καρδίας χριστιανών, των σε ευφημούντων, εν τη πίστει Τατιανή, τη του Ζωοδότου, Χριστού του Θεανθρώπου, ίνα εν τω Κυρίω, ορθώς βιώσωσιν.

Παύσον τα φρυάγματα του Σατάν, πράυνον τα πάθη, ώ Αγία ταις σαις λιταίς, προς τον Ιησούν μου, γαλήνευσον καρδίας, ίνα εν κατανύξει, Τριάδα μέλπωμεν. 

Σώσον σαις πρεσβείαις εκ των παθών, πιστούς Εκκλησίας, θεοφόρε Τατιανή, θερμώς εκζητούντας, οδόν την του Κυρίου, και βίον αληθείας, και αγιότητος. 

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς. 

Το Τρισάγιον. Και το Απολυτίκιον. 

Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Δεύτε άσμασι και εγκωμίοις, καταστέψωμεν, της Ρώμης γόνον, και των μαρτύρων σεπτόν εγκαλλώπισμα, Τατιανήν ευσεβείας υπόδειγμα, και αρετής το λαμπρόν οικοδόμημα. Μήτερ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. 

Εκτενής και Απόλυσις. Μεθ’ ήν ψάλλομεν.
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.
Δεύτε ευσεβή Τατιανήν, των Χριστομαρτύρων το κλέος, και των πιστών τον πυρσόν, άσμασι τιμήσωμεν, και ευφημήσωμεν˙ τον Χριστόν γαρ ηγάπησε, και πάντα ηρνήθη, πλούτον ηδυπάθειαν, ζωήν την πρόσκαιρον˙ όθεν ουρανίοις θαλάμοις, χαίρουσα οικεί πανενδόξως, του Χριστού η μάρτυς η ακήρατος.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Διαβάστε περισσότερα...

Παρακλητικός Κανών εις την Ένδοξον Προμήτορα της Θεοτόκου Μαρίαν

Παρακλητικός Κανών εις την Ένδοξον Προμήτορα της Θεοτόκου Μαρίαν 
Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια.


(είναι η γιαγιά της Θεοτόκου)

Ευλογήσαντος του Ιερέως το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος, ως συνήθως, και το εξής

Ήχος πλ. δ’.
Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Της Θεοτόκου την προμήτορα πάντες, εξ ής και έλαβε την πάνσεπτον κλήσιν, Μαρίαν, ευφημήσωμεν πιστοί εκτενώς, του Ματθάν την σύζυγον, του σεμνού ιερέως, και τριών υπέρτιμον θυγατέρων μητέρα, ως ευσεβών θερμήν καταφυγήν, παραμυθίαν και σκέπην και στήριγμα.
Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ούκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου˙ σου γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Είτα ο Ν’ Ψαλμός και ο Κανών, ου η Ακροστιχίς:
«Μαρία, Θεοτόκου προμήτορι, προσπίπτω. Χ.»

Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Μαρίαν, προμήτορα την σεμνήν, της μόνης πανάγνου Θεοτόκου, πανευλαβώς υμνούντες αυτής την προστασίαν και αρωγήν και φρουράν εκδεχόμεθα.

Ανάδειξον πάντας προσκυνητάς, Μαρία, προμήτορ Θεοτόκου, της σης σεπτής εικόνος εν Ιεροσολύμοις της ουρανών Βασιλείας οικήτορας.

Ρανίδας απόσμηξον, Μαριάμ, ημών των δακρύων μανδηλίω σων προσευχών, προμήτορ σεμνή της Θεοτόκου και Ελισάβετ, τεκούσης τον Πρόδρομον.
Θεοτοκίον.
Ιδείν καταξίωσον εν σκηναίς παμφώτοις του πόλου, Θεοτόκε, του σου Υιού μορφήν την σεπτήν κατακειμένους εν τη σκιά και ομίχλη των θλίψεων.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Άννης μήτερ αγία, σεμνή, αγνή, πάγκαλε, της Θεογεννήτορος Κόρης, και της προμήτορος Προδρόμου και Βαπτιστού Χριστού, Σοβής της εντίμου, Μαριάμ, αγίαζε τους προσκυνούντάς σε.

Θησαυρόν ώσπερ θείον το σον σεπτόν έκτυπον, της Σεϊδανάγιας η Μάνδρα έχει και άσυλον όλβον, Μαρία κλυτή, προμήτορ της Θεοτόκου, ό χαράς πληρούμεθα κατασπαζόμενοι.

Ελεούσα μη παύση τους σοι πιστώς σπεύδοντας και ασπαζομένους εικόνα σην χαριτόβρυτον, Μαρία, θεοειδές προμήτορ της Θεοτόκου, της τεκούσης Κύριον παντελεήμονα.
Θεοτοκίον.
Οδοδείκτης γενού μοι, Μήτερ Θεού άχραντε, προς τας ουρανίους επάλξεις και προς τα δώματα της αιωνίου χαράς προμήτορός σου Μαρίας ικεσίαις, Δέσποινα, κόσμου διάσωσμα.

Αγίαζε και επευλόγει, Μαρία, σεμνή προμήτορ Θεοομήτορος της αγνής, τους σοι καταφεύγοντας και πίστει σον έκτυπον προσκυνούντας.

Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα

Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Παρθένου αγνής Προμήτορ θεοδόξαστε, Μαρία, Ματθάν του ιερέως σύνευνε, εκθύμως τιμώμέν σε εκβοώντες˙ συν Άννη ικέτευε και Ελισάβετ, Έκγονον τον σον, Χριστόν, υπέρ πάντων των τιμώντών σε.

Ωδή δ’. Εισακήκοα, Κύριε.
Τον Θεάνθρωπον Κύριον Έκγονον η έχουσα και τον Πρόδρομον συν αυτών μητράσι πρέσβευε, Μαριάμ, υπέρ των ευφημούντων σε.

Ουρανίου φρονήματος έμπλησον, Μαρία, τους ανυμνούντάς σε Θεοτόκου ως προμήτορα, γένος χοϊκών την ουρανώσασαν.

Καθοδήγει σους πρόσφυγας προς οδούς, Μαρία, ολοκληρώσεως εν Χριστώ, σεπτώ Εκγόνω σου, μόνω δυναμένω σώσαι μέροπας.
Θεοτοκίον.
Ου παυόμευα, Δέσποινα, μεγαλύνειν πλήθος των θαυμασίων σου και ετοίμην προστασίαν σου, δι’ ής σκέπεις γένος το χριστώνυμον.

Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Ύμνοις σε φαιδροίς καταστέφομεν και άσμασι, την προμήτορα Παρθένου της αγνής, θεαυγές Μαρία, φύλαξ των τιμώντων σε.

Πρόσδεξαι ημών τας λιτάς, Μαρία ένθεε, σε τιμώντων ώσπερ ρίζαν ευγενή του Προδρόμου και Χριστού του πανοικτίρμονος.

Ρύσαι συμφορών αλγεινών και περιστάσεων σου τους πρόσφυγας, Μαρία αγαθή, Άννης μήτερ, του Κυρίου της προμήτορος.
Θεοτοκίον.
Οι προσκυνηταί της Αγίας Γης εικόνα σου ασπαζόμενοι, Μαρία, ευλαβώς Θεοτόκου μάμμη, χάριτος πληρούμεθα.

Ωδή στ’. Την δέησιν.
Μεσίτριαν σε θερμήν κατέχομεν προς Χριστόν, τον Έκγονόν σου, Μαρία, της Ελισάβετ και της Θεοτόκου σεπτή προμήτορ, οι νυν την εικόνα σου Σεϊδανάγιας εν Μονή τη πανσέπτω πιστώς ασπαζόμενοι.

Η σύνευνος του Ματθάν, η τέξασα τας μητέρας του Χριστού και Προδρόμου Αυτού, Μαρία, καθιλευουμένη μη διαλίπης ημίν, πανευΐλατε, τοις σε τιμώσιν ακλινώς, Ιησούν, σον Θεάνθρωπον Έκγονον.

Τρυχόμενοι εκ του βίου θλίψεων και στενώσεων και πόνων, Μαρία, ση προστασία προστρέχομεν πίστει και αρωγή τη ετοίμη, πανεύφημε προμάμμη Λόγου του Θεού, του παρέχοντος κόσμω ανάστασιν.
Θεοτοκίον.
Ομόνοιαν και ειρήνην δώρησαι τοις δεινώς πολεμουμένοις, Παρθένε, η τον ειρήναρχον Λόγον τεκούσα υπερφυώς του Υψίστου, Μητρόθεε, και διχονοίας την αχλύν αφ’ ημών σαις αυγαίς απελαύνουσα.

Αγίαζε και επευλόγει, Μαρία, σεμνή προμήτορ Θεομήτορος της αγνής, τους σοι καταφεύγοντας και πίστει σον έκτυπον προσκυνούντας.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις και το Κοντάκιον.

Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Θεού προμάμμης, Μαρίας, αιτούμενοι θερμάς λιτάς οι δεινώς εμπερίστατοι αναβοώμεν˙ η ρίζα η πάντιμος του Ιησού, εξανθήσαι αξίωσον ημάς αρετής άνθη εύοσμα.

Προκείμενον. Ήχος δ’.
Αγαλλιάσθε δίκαιοι εν Κυρίω, τοις ευθέσι πρέπει αίνεσις.
Στίχος: Μακάριοι πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριον.
Εκ του κατά Λουκάν Αγίου Ευαγγελίου 
το Ανάγνωσμα (Λουκ. η’ 16 – 21)
ζήτει τω Σαββάτω της στ’ εβδομάδος του Λουκά.
Πρόσχωμεν
Είπεν ο Κύριος ουδείς λύχνος άψας καλύπτει αυτόν σκεύει, ή υποκάτω κλίνης τίθησιν˙ άλλ’ επί λυχνίας επιτίθησιν, ίνα οι εισπορευόμενοι βλέπωσι το φως. Ου γαρ έστι κρυπτόν, ο ου φανερόν γενήσεται˙ ουδέ απόκρυφον, ο ου γνωσθήσεται και εις φανερόν έλθη. Βλέπετε ουν πώς ακούετε˙ ος γαρ αν έχη, δοθήσεται αυτώ˙ και ος αν μη έχη και ό δοκεί έχειν, αρθήσεται απ’ αυτού. Παρεγένοντο δε προς αυτόν η Μήτηρ και οι αδελφοί αυτού και ουκ ηδύναντο συντυχείν αυτώ δια τον όχλον. Και απηγγέλθη αυτώ λεγόντων˙ η Μήτηρ σου και οι αδελφοί σου εστήκασιν έξω, ιδείν σε θέλοντες. Ο δε αποκριθείς, είπε προς αυτούς. Μήτηρ μου και αδελφοί μου ούτοί εισίν, οι τον λόγον του Θεού ακούοντες και ποιούντες αυτόν.

Δόξα.
Ταις λιταίς Προμμάμης Σης θείας, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Στίχος: Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Πίστεως λευκάνθεμον, Θεού προμμάμη, Μαρία, συν ταις θυγατράσι σου ταις τρισί, πανύμνητε, και εκγόσι σου, τη μητρί, ένθεε, του σεπτού Προδρόμου, Ελισάβετ τη θεόφρονι, και Θεομήτορι τη αχράντω, σκέπε και φύλαττε και φρούρει και αγίαζε και χαρίτων πλήρου εκάστοτε τους εκδεχομένους ευχάς σου τας σεπτάς και ακλινώς ση αντιλήψει προσφεύγοντας εν του βίου κλύδωσι.

Σώσον, ο Θεός, τον λαόν Σου…

Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Ραντισμώ προσευχών σου καθαγίαζε πάντας τους καταφεύγοντας ση χάριτι Μαρία, αγίας Άννης μήτερ, και φαιδρώς μελωδούντάς σε ως ευσεβών χαρμονήν και αρωγόν και σκέπην.

Ίον πίστεως θείας μυροβόλον, Μαρία, η καθηδύνασα των ευσεβών χορείας, αρρήτω ευωδία των βλαστών της νηδύος σου πλήσον ημάς προσευχών σων θείων ευωδία.

Πάσιν αίτει, Μαρία, ιλασμόν σοις ικέταις τοις προσκυνούσί σου εικόνα την αγίαν εν Ιεροσολύμοις, την τα όμματα κλείουσαν του μη ιδείν τας ημών δεινάς παρανομίας.
Θεοτοκίον.
Ρύπου αμπλακημάτων και παθών κατωδύνων ευχών σου νάμασι προς τον μονογενή σου Υιόν, Θεοκυήτορ παντευλόγητε, κάθαρον τους εις αιώνας λαμπρώς σε ανυμνολογούντας.

Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Ομίχλην λύσον ημών πταισμάτων, Μαρία, αστραπαίς προσευχών σου παμφώτοις προς τον Φωτοδότην, Υιόν της σης Εκγόνου.

Γοβής η Μήτηρ, τεκούσης την Ελισάβετ, του Προδρόμου μητέρα την θείαν, μετανοίας τρίβους σαφώς υπόδειξόν μοι.

Παντοίων ρύσαι κινδύνων σε τους υμνούντας, του Υψίστου προμάμμη, Μαρία, και ασπαζομένους εικόνα σου την θείαν.
Θεοτοκίον.
Ικετηρίους ημών ευχάς, Θεοτόκε, τω Υιώ σου προσάγαγε τάχος, σώζοντι το γένος ημάς εκ του θανάτου.

Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Προστάτευε, Μαρία, πάντας χριστωνύμους και προς οδόν καθοοδήγει σωτήριον τους καταφεύγοντας πίστει τη προστασία σου.

Των ικετών σου κόρας άνοιξον, Μαρία, βλέπειν αεί των ψυχών τα συμφέροντα, των προσκυνούντων μορφήν σου την χάριν βλύζουσαν.

Ως ουρανών, Μαρία, κληρονόμον πάντες σε ανυμνούντες θερμώς δυσωπούμέν σε˙ πολίτας δείξον του πόλου τους σοι προστρέχοντας.
Θεοτοκίον.
Χαρίτων του Υιού σου, Θεανθρώπου, πλήσον ημών καρδίας, Παρθένε, υμνούντων σε Θεογεννήτρια Μήτερ, ψαλμοίς και άσμασι.

Άξιον εστί… και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Μάμμη Θεοτόκου πανευλαβές, σύνευνε αγία ιερέως σεμνού, Ματθάν, Άννης, Ελισάβετ και της Μαρίας μήτερ, Μαρία σκέπε πάντας σε μεγαλύνοντας.

Πάντες προσκυνούντες πανευλαβώς, ευκλεές προμήτορ Θεοτόκου, την σην μορφήν εν τη περιδόξω μονή, Σεϊδανάγιας, Μαρία, εκζητούμεν σκέπην την θείαν σου.

Χαίροις, η πρεσβεύουσα εκτενώς τω Χριστώ, Εκγόνω σου τω θείω, και Λυτρωτή, πάντων των μερόπων, Μαρία τρισολβία, ημίν ισχύν βραβεύσαι, σθένος και δύναμιν.

Όμματα διάνοιξον της ψυχής οικετών σου βλέπειν τα σωτήρια αληθώς, θεαυγές Μαρία, προμήτορ Θεοτόκου, η όμματα εικόνος σης διανοίγουσα.

Ειρηναίαν βράβευε βιοτήν σε τοις προσιούσι και υμνούσί σε ακλινώς, ευλαβές Μαρία, προμμάμη του Υψίστου, του μόνου Ειρηνάρχου και Παντοκράτορος.

Κάθαρον τον ρύπον ημών παθών νάμασιν ευχών σου και υσσώπω των σων λιτών προς τον Έκγονόν σου, Θεάνθρωπον, Μαρία, τον αίροντα του κόσμου τα αμαρτήματα.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Θεοτόκου προμήτορ, Μαρία πάντιμε, Άννης, Σοβής και Μαρίας μήτερ, δυσώπει θερμώς τον σον Έκγονον, Χριστόν, τοις σε γεραίρουσι πέμψαι πληθύν των οικτιρμών και ελέους ποταμόν ως πρέσβειρα κόσμου θεία, ίνα οδόν την ευθείαν και σωστικήν καλώς οδεύσωμεν.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν το εξής

Ήχος β’. Ότε εκ του Ξύλου.
Άννης της προμήτορος Χριστού μήτερ, θεοφόρε Μαρία, την σην αγίαν μορφήν πόθω ασπαζόμενοι πιστών οι σύλλογοι εκτενώς σου δεόμεθα˙ η έχουσα θεία Έκγονα τον Πρόδρομον και τον Θεάνθρωπον, φρούρει και ευλόγει και ρύου πάσης επηρείας του πλάνου τους ειλικρινώς ανευφημούντάς σε.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Δίστιχον.
Μαρία, προμήτορ Θεοτόκου, ρύου κακών σους 
πρόσφυγας, βοά Χαραλάμπης.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑ 
Τω μόνω αληθινώ Θεώ ημών.
Διαβάστε περισσότερα...