...Τι είδαν τα μάτια μου. Τι άκουσαν τ' αυτιά μου. Τι ψηλάφησαν τα χέρια μου. Τι οσμήσθηκε η όσφρησή μου. Τι προσκύνησαν τα χείλη μου. Τι ένοιωθε η καρδιά μου. Πως σκιρτούσε η ψυχή μου. Πως παρέλυσαν τα γόνατά μου. Πως υγραίνονταν τα μάτια μου. Πως κόβονταν η ανάσα μου και η φωνή μου, αδύνατο να τα περιγράψω. Κάθε περιγραφή αδικεί την πραγματικότητα. Είναι ιεροσυλία. Πραγματική βεβήλωση. Το Άγιον Όρος και η εμπειρία του είναι τόσο άγια, που πρέπει να μένουν ανέγγιχτα. Τους πρέπει μυστικά να τα ζει ο προσκυνητής.Φοβάμαι πως θα αμαρτήσω. Πως δεν θα αποδώσω δικαιοσύνη. Μα δεν μπορώ να το κρατήσω. Θέλω να το ειπώ. Να το φωνάξω δυνατά. Η λατρευτική ζωή στο Άγιον Όρος είναι ουράνια εμπειρία. Μέσα στη νύχτα η επίγεια ψαλμωδία είναι συνέχεια της ουράνιας. Το φυσικό, υλικό, αχνό φως των κεριών και κανδηλιών, καταυγάζεται απ' το ουράνιο, άυλο φως της μεταμορφώσεως. Οι πολυέλαιοι που κινούνται, συνοδεύουν τα ουράνια σώματα στην αέναη κίνησή τους. Τους ανθρώπους συναναστρέφονται άγγελοι και μαζί προσφέρουν τα τίμια δώρα. Η απόσταση μεταξύ γης και ουρανού εκμηδενίζεται. Ο προσφέρων και Προσφερόμενος είναι στην κεφαλή της μυστικής τράπεζας, ο πατέρας της μιας και αδιαίρετης οικογένειας, της ουράνιας και της επίγειας, της στρατευμένης και της θριαμβεύουσας εκκλησίας.
Το ονόμασαν Άγιον Όρος, περιβόλι, κήπο της Παναγίας. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω. Το Άγιον Όρος στην λατρευτική του ζωή είναι ο ουρανός στην γη. Η άνω Ιερουσαλήμ.
Επίσκοπος Τορόντο Σωτήριος
Απόσπασμα άρθρου, εφημ. «Ελληνοκαναδική Πορεία», φ. 5/1983
πηγή από: http://agioritikovima.gr/
