Κάποτε ο Γέροντας είπε σε κάποιον ιερέα που είχε πάει να τον επισκεφτεί:-Γνώριζα ότι θα έρθεις. Σε περίμενα.
-Πως το γνώριζες; Ρώτησε απορημένος.
-Ήταν εδώ ο Άγγελος μου και μου έκανε παρέα, γιατί είμαι μόνος. Και μου είπε: «Να, έρχεται ο Χοντρούλιας ο φίλος σου από μακριά, ο παπάς, και θα σου κάνει τώρα αυτός παρέα. Δεν χρειάζεται να είμαι πια
εγώ εδώ»...
Κάποια άλλη φορά πλησίαζε η άνοιξη. Τον χειμώνα ο γέροντας παρέμενε στην Αθήνα, γιατί δεν άντεχε το πολύ κρύο του Παρνασσού, και πήγαινε στο Μοναστήρι αργότερα.
Είπε μια μέρα σ' ένα πνευματικό του παιδί:
-Θα φύγω, θα χάσω και την παρέα τη δικιά σας...
-Κι επάνω πως τα περνάς; τον ρώτησε ο άλλος.
-Ε, πάλι καλά που έρχεται και κανένας γερο Άγγελος και μας κάνει παρέα...
-Ποιος γερο Άγγελος;
-Έρχεται καμιά φορά και μας κάνει παρέα. Αλλά, δυστυχώς, κάποτε έρχεται και ο εξαποδώ, και εκεί να δεις τι γίνεται.
-Γιατί, έχεις και τέτοια περιστατικά;
-Πως δεν έχω; Μια φορά είχε σπάσει την πόρτα και είχε μπει σαν τσομπάνης μέσα.
-Τι σόι τσομπάνης;Με κάπα;
-Α εκεί έπρεπε να δεις. Ξύλο και των γονέων. Αλλά έχει το Μοναστήρι πολλά τέτοια περιστατικά. Είχαμε μια μοναχή, τώρα έχει πεθάνει. Εκεί που κοιμόμουνα, πάνω στο δωμάτιο, ακούω ένα τακ-τακ στο
τζάμι. Κοιτάω, και τη βλέπω στα λευκά ντυμένη. Μου λέει: «Γέροντα εγώ φεύγω».
Την είχαν πάρει δυο Άγγελοι και την ανέβαζαν στον Ουρανό...
πηγή από: http://xristianos.gr/
