(Λουκ. η΄ 5-15)Είπεν ο Κύριος τήν παραβολήν ταύτην• Εξήλθεν ο σπείρων τού σπείραι τόν σπόρον αυτού. Καί εν τώ σπείρειν αυτόν ό μέν έπεσε παρά τήν οδόν, καί κατεπατήθη, καί τά πετεινά τού ουρανού κατέφαγεν αυτό• καί έτερον έπεσεν επί τήν πέτραν, καί φυέν εξηράνθη διά τό μή έχειν ικμάδα• καί έτερον έπεσεν εν μέσω τών ακανθών, καί συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό• καί έτερον έπεσεν εις τήν γήν
τήν αγαθήν, καί φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα.
Επηρώτων δέ αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες• Τίς είη η παραβολή αύτη. Ο δέ είπεν• Υμίν δέδοται γνώναι τά μυστήρια τής βασιλείας τού Θεού, τοίς δέ λοιποίς εν παραβολαίς, ίνα βλέποντες μή βλέπωσι καί ακούοντες μή συνιώσιν. Έστι δέ αύτη η παραβολή• Ο σπόρος εστίν ο λόγος τού Θεού• οι δέ παρά τήν οδόν εισιν οι ακούσαντες, είτα έρχεται ο διάβολος καί αίρει τόν λόγον από τής καρδίας αυτών, ίνα μή πιστεύσαντες σωθώσιν.
Οι δέ επί τής πέτρας οί όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τόν λόγον, καί ούτοι ρίζαν ουκ έχουσιν, οί πρός καιρόν πιστεύουσι καί εν καιρώ πειρασμού αφίστανται. Τό δέ εις τάς ακάνθας πεσόν, ούτοί εισιν οι ακούσαντες, καί υπό μεριμνών καί πλούτου καί ηδονών τού βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καί ου τελεσφορούσι.
Τό δέ εν τή καλή γή, ούτοί εισιν οίτινες εν καρδία καλή καί αγαθή ακούσαντες τόν λόγον κατέχουσι καί καρποφορούσιν εν υπομονή. Ταύτα λέγων εφώνει• Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
Απόδοση στη νεοελληνική:
Είπε ο Κύριος αυτή τήν παραβολή: «Βγήκε ο σποριάς γιά νά σπείρει τόν σπόρο του• καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στόν δρόμο, όπου καταπατήθηκαν, καί τούς έφαγαν τά πουλιά. Άλλοι έπεσαν στίς πέτρες καί, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δέν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σέ αγκάθια καί, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τούς έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στό γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο».
Οι μαθητές του τότε τόν ρωτούσαν: «Τί σημαίνει η παραβολή αυτή;» Εκείνος τούς απάντησε: «Σ’ εσάς έδωσε ο Θεός νά γνωρίσετε τά μυστήρια τής βασιλείας του, ενώ στούς υπολοίπους αυτά δίνονται μέ παραβολές, ώστε νά κοιτάζουν αλλά νά μή βλέπουν καί ν’ ακούνε αλλά νά μήν καταλαβαίνουν». «Η παραβολή αυτή σημαίνει τό εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος τού Θεού. Οι σπόροι πού έπεσαν στόν δρόμο είναι εκείνοι πού άκουσαν τόν λόγο τού Θεού• έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος καί τόν παίρνει απ’ τίς καρδιές τους, γιά νά μήν πιστέψουν καί σωθούν.
Οι σπόροι πού έπεσαν στό πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι πού, όταν ακούσουν τόν λόγο, τόν δέχονται μέ χαρά, δέν έχουν όμως ρίζα• γι’ αυτό πιστεύουν γιά λίγο διάστημα καί, όταν έρθει ο καιρός τής δοκιμασίας, απομακρύνονται. Αυτοί πού έπεσαν στ’ αγκάθια είναι εκείνοι πού άκουσαν τόν λόγο, συμπορεύονται όμως μέ τίς φροντίδες, μέ τόν πλούτο καί τίς απολαύσεις τής ζωής, πνίγονται απ’ αυτά καί δέν καρποφορούν.
Μέ τόν σπόρο πού έπεσε στό γόνιμο έδαφος εννοούνται όσοι άκουσαν τόν λόγο μέ καλή καί αγαθή καρδιά, τόν φυλάνε μέσα τους καί καρποφορούν μέ υπομονή». Αφού τά είπε όλα αυτά, πρόσθεσε μέ έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά γιά ν’ ακούει άς τά ακούει».
Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
