Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιον κ Θεοφόρον Πατέρα Ημών Αρσένιον
Τον εκ Φαράσων της Καππαδοκίας
(Ποίημα Γερασίμου Μοναχού του Μικραγιαννανίτου.)
Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον
μεθ’ ό το Θεός Κύριος ως συνήθως και το εξής:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ασκητικώς ευαρεστήσας Κυρίω, χάριν πλουσίαν παρ’ αυτού εκομίσω, των Ασωμάτων σύσκηνε Αρσένιε˙ όθεν σου δεόμεθα, μη ελλίπης πρεσβεύων, πάσης ημάς ρύεσθαι, επηρείας και βλάβης, τους τη ση σκέπη σπεύδοντας σοφέ, και την θερμήν σου, αιτούντας αντίληψιν.
Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι˙ ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου˙ σου γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ν’. Και ο κανών ου η ακροστιχίς.
«Χάριν μοι δίδου, Όσιε Πάτερ. Γερασίμου».
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Χαράν κεκτημένος την αληθή, πάσης αθυμίας, και μανίας του δυσμενούς, Αρσένιε Πάτερ Θεοφόρε, τους τη ση σκέπη προστρέχοντας λύτρωσαι.
Ανέτειλας νέος ώσπερ αστήρ, ημάς καταυγάζων, τη οσία σου βιοτή˙ διο των παθών ημών τον ζόφον, ταις σαις πρεσβείαις απέλασον Όσιε.
Ρεόντων απέσχες ολοσχερώς˙ εντεύθεν φροντίδων, απαλλάττεις οδυνηρών, τον νουν την ψυχήν και την καρδίαν, των προσιόντων σοι Πάτερ Αρσένιε.
Θεοτοκίον.
Ιάτρευσον Κόρη ως συμπαθής, τετραυματισμένην, την καρδίαν μου χαλεπώς, και αίτει μοι άφεσιν πταισμάτων, προς τον Υιόν σου πρεσβείαις τον εύσπλαγχνον.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Νοσημάτων ως πάλαι, πολυειδών Όσιε, πλείστους ελυτρώσω εντεύξει, τη προς τον Κύριον, ούτως απάλλαξον, ημάς παθών ακαθάρτων, και πάσης κακώσεως, Πάτερ Αρσένιε.
Μεγαλύνας εν βίω, τον του παντός Κύριον, εύκλειαν μεγίστην εκτήσω, Πάτερ Αρσένιε˙ όθεν εκλύτρωσαι, ημάς μεγάλων κινδύνων, και των επιθέσεων, του παναλάστορος.
Θεράπων Κυρίου, και ασκητών σύσκηνος, Όσιε Αρσένιε ταύτην, την Μάνδραν φύλαττε, τη αντιλήψει σου, την εν πολλή ευλαβεία, τοις σεπτοίς λειψάνοις σου, Πάτερ προσπίπτουσαν.
Θεοτοκίον.
Ίνα σώση τον κόσμον, ο του παντός αίτιος, σάκα εξ αγνών σου αιμάτων, Κόρη προσείληφεν˙ όθεν θεράπευσον, το ασθενές μου σαρκίον, και τον νουν μου λάμπρυνον, φέγγει της χάριτος.
Διάσωσον ταις σαις πρεσβείαις Αρσένιε θεοφόρε, από πάσης επιφοράς και κακώσεως, τους τη θερμή σου προστρέχοντας προστασία.
Επίβλεψον εν ευμενεία…
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Χριστόν εκτενώς, ικέτευε Αρσένιε, διδόναι ημίν, πταισμάτων την συγχώρησιν, και παθών την ίασιν, και υγείαν ψυχής τε και σώματος, και πολιτείας σεμνής προκοπήν, ως αν θείας δόξης επιτύχωμεν.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Δωρεαίς θείου Πνεύματος, καταλαμπρυνόμενος Πάτερ Όσιε, δωρεάν ημάς οικτείρησον, και της συνεχούσης ρύσαι θλίψεως.
Ισχύν θείαν Αρσένιε, τη εξασθενούση ψυχή μου αίτησαι, ως αν πάσης περιγίνωμαι, πλάνης και απάτης του αλάστορος.
Δαιμονώντας ως έσωσας, εκ της δυναστείας του πολεμήτορος, ούτω λύτρωσαι Αρσένιε, και ημάς των τούτου επιθέσεων.
Θεοτοκίον.
Όρος θείον και σύσκιον, ώφθης Θεοτόκε πλουσίαις χάρισιν, εξ ού κόσμω επεδήμησεν, ο Σωτήρ και έσωσε τον άνθρωπον.
Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Ύψωσον ημών, την καρδίαν Πάτερ Όσιε, προς αγάπην και τελείαν του Χριστού, εν ειρήνη κυβερνών ημάς Αρσένιε.
Όμβροις μυστικοίς, πρεσβειών σου προς τον Κύριον, εναπόσβεσον την φλόγα των παθών, την συντήκουσαν ημάς Πάτερ Αρσένιε.
Σύντριψον σοφέ, του εχθρού τα μηχανήματα, αβλαβή εκ της αυτού επιβουλής, διασώζων την Μονήν ταύτην δεόμεθα.
Θεοτοκίον.
Ίθυνον ημάς, προς ζωήν Παρθένε κρείττονα, εναπείργουσα εχθρού τας προσβολάς, και παρέχουσα ειρήνην ταις ψυχαίς ημών.
Ωδή στ’. Την δέησιν.
Εδέξω, παρά Θεού Αρσένιε, των θαυμάτων την σωτήριον χάριν˙ όθεν ιάσαι ψυχών και σωμάτων, τα αρρωστήματα πάντα εκάστοτε, εξ ων με τήρει ασινή, τον προσφεύγοντα Πάτερ τη σκέπη σου.
Παθών μου, την χαλεπήν τρικυμίαν, τη γαλήνη της θερμής σου πρεσβείας, εις ηρεμίαν μετάβαλε Πάτερ, και προς λιμένα του θείου θελήματος, οδήγησόν με ασφαλώς, παρρησίαν ως έχων προς Κύριον.
Αγίων ηριθμημένος χορεία, ως αγίως διανύσας τον βίον, αγιασμόν και χαράν και ειρήνην, ταύτη τη Μάνδρα εξαίτει Αρσένιε, τη ώσπερ θείον θησαυρόν, κεκτημένη τα θεία σου λείψανα.
Θεοτοκίον.
Τον πάντων, Δημιουργόν και Σωτήρα, εκ γαστρός σου της αχράντου τεκούσα, σώσόν με Κόρη εχθρού της μανίας, και τείχισόν με τω φόβω του Κτίσαντος, ίνα βαδίσω ακλινώς, την οδόν του αγίου θελήματος.
Διάσωσον ταις σαις πρεσβείαις Αρσένιε Θεοφόρε, από πάσης επιφοράς και κακώσεως, τους τη θερμή σου προστρέχοντας προστασία.
Άχραντε η δια λόγου τον Λόγον…
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Τη ση ασκήσει δοξάσας τον Κύριον, της παρ’ αυτού θείας δόξης ηξίωσαι˙ διο αδοξίας απάλλαξον, φθοροποιών παθημάτων και θλίψεων, ημάς θεοφόρε Αρσένιε.
Προκείμενον.
Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου αυτού.
Στίχ. Μ ακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον…
Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον.
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς˙ Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου˙ και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν, ειμή ο Πατήρ˙ ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει, ειμή ο Υιός, και ώ εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί, και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών˙ ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν.
Δόξα. Ταις του σου Οσίου…
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου…
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου…
Άστρον ως νεόφωτον, εκ της Εώας εκλάμψας, αρετών λαμπρότησι, καταυγάζεις άπαντας τους τιμώντάς σε˙ διο νυν Όσιε, πάσης επηρείας, του εχθρού του πολεμήτορος, και πάσης θλίψεως, και πολυειδών περιστάσεων, και νόσων και κακώσεων, ταις σαις ικεσίαις προς Κύριον, φύλαττε ατρώτους, Αρσένιε θεράπον του Χριστού, τους τοις αγίοις λειψάνοις σου, ευλαβώς προσπίπτοντας.
Ο ιερεύς. Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…
Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Εν θερμή διανοία, προσελθούσαι γυναίκες αι στείραι πρότερον, τοις θείοις του λειψάνοις, εγένοντο μητέρες, επί τέκνοις γηθόμεναι, τη αντιλήψει τη ση, Αρσένιε τρισμάκαρ.
Ρυπτική σου πρεσβεία, της ψυχής μου τους μώλωπας αποκάθαρον, και δίδου αφορμάς μοι, γνησίας μετανοίας, ως θερμός αντιλήπτωρ μου, Αρσένιε ιερέ, Αγγέλων συμπολίτα.
Γέρας κέκτηται θείον, η Μονή Θεολόγου Πάτερ Αρσένιε, τα θεία λείψανά σου, οις πίστει προσιούσα, θείαν χάριν κομίζεται, και ουρανίου χαράς, πληρούται αοράτως.
Θεοτοκίον.
Εφαπλώσασα Κόρη, εφ’ ημάς της σης σκέπης χάριν την άφθονον, απόστρεψον εις τέλος, εχθρού του βροτοκτόνου, αφ’ ημών δόλον άπαντα, και καθοδήγει ημάς, προς τρίβον σωτηρίας.
Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Ράβδω αγία, επισκοπής σου της θείας, ώσπερ πρόβατα οδήγει ημάς Πάτερ, προς αθανασίας, τους μυστικούς λειμώνας.
Άνωθεν ίδε, τους ευλαβώς παρεστώτας, τοις λειψάνοις σου και δίδου τούτοις Πάτερ, της σης βοηθείας, τας δαψιλείς εκφάνσεις.
Σκέπε απαύστως, τη πατρική αρωγή σου, ταύτην Άγιε Μονήν του Θεολόγου, πίστει προσιούσαν, τοις θείοις σου λειψάνοις.
Θεοτοκίον.
Ίασαι Κόρη, την ασθενούσαν ψυχήν μου, και παράσχου μοι δάκρυα μετανοίας, ίνα σε δοξάζω την Κεχαριτωμένην.
Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Μανίας πάσης ρύου, εχθρών αοράτων, και ορατών θεοφόρε Αρσένιε, ταύτην την ποίμνην εν πίστει σε μεγαλύνουσαν.
Οσίοις συγχορεύων, συν αυτοίς δυσώπει, υπέρ ημών θεοφόρε Αρσένιε, των ανυμνούντων τα θεία σου προτερήματα.
Υμνών συν τοις Αγγέλοις, ήδη εν υψίστους, τον εν Τριάδι Θεόν Πάτερ Όσιε, αεί δυσώπει σωθήναι τους σε γεραίροντας.
Θεοτοκίον.
Υμνούμέν σε Παρθένε, ως Θεού Μητέρα, και ασιγήτως το Χαίρε βοώμέν σοι˙ τη γαρ πρεσβεία σου Κόρη αεί σωζόμεθα.
Το Άξιόν εστί και τα μεγαλυνάρια.
Χαίροις των Οσίων ο κοινωνός, δια πολιτείας, και ασκήσεως ιεράς˙ χαίροις Μοναζόντων, και Ιερέων κλέος, Καππαδοκίας δόξα, Πάτερ Αρσένιε.
Πόνοις εναρέτου Πάτερ ζωής, σεαυτόν καθάρας, φρονημάτων των γεηρών, εκ Θεού εδέξω, την χάριν των θαυμάτων, Αρσένιε εκφαίνων, πάσι τα κρείττονα.
Πάθη εθεράπευσας χαλεπά, και δαιμόνων Πάτερ, εταπείνωσας την ισχύν, ων της επηρείας, ατρώτους ημάς τήρει, ως έχων παρρησίαν, Χριστώ Αρσένιε.
Χαίρων τον αγώνα της αρετής, υπήλθες θεόφρον, ουρανόφρονι λογισμώ, και της απαθείς, τας χάριτας εδρέψω, Αγγέλων συμπολίτα, Πάτερ Αρσένιε.
Φύλαττε και σκέπε πάσης οργής, την του Ιωάννου Θεολόγου θείαν Μονήν, πίστει προσκυνούσαν, τα λείψανά σου Πάτερ, και επιβοωμένην την προστασίαν σου.
Δίδου ευλογίαν την πατρικήν, και ένθεον ζήλον, προς αγώνας πνευματικούς, τη χορεία Πάτερ, Μοναζουσών και ταύτας, Αρσένιε παγίδων ρύου του όφεως.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί…
Το τρισάγιον, τα συνήθη τροπάρια, εκτενής
και απόλυσις, μεθ’ ήν το εξής:
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου…
Πάντας τους προσπίπτοντας πιστώς, τη σορώ των θείων λειψάνων, των σων Αρσένιε, πάσης περιστάσεως, ρύσαι και θλίψεως, και σκανδάλων αλώβητον, ταύτην διατήρει, την Μονήν δεόμεθα, τη αντιλήψει σου, αίτει δε πταισμάτων την λύσιν, και απαλλαγήν πάσης νόσου, τοις τας αρετάς σου μακαρίζουσι.
Δέσποινα πρόσδεξαι…
Την πάσαν ελπίδα μου…
Δίστιχον
Αρσένιε δέησιν πρόσδεξαι την δε
Και δίδου την Χάριν σου τω Γερασίμω.
Απολυτίκιον.
Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Τον εκ Φαράσων της Καππαδοκίας
(Ποίημα Γερασίμου Μοναχού του Μικραγιαννανίτου.)
Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον
μεθ’ ό το Θεός Κύριος ως συνήθως και το εξής:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ασκητικώς ευαρεστήσας Κυρίω, χάριν πλουσίαν παρ’ αυτού εκομίσω, των Ασωμάτων σύσκηνε Αρσένιε˙ όθεν σου δεόμεθα, μη ελλίπης πρεσβεύων, πάσης ημάς ρύεσθαι, επηρείας και βλάβης, τους τη ση σκέπη σπεύδοντας σοφέ, και την θερμήν σου, αιτούντας αντίληψιν.
Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι˙ ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου˙ σου γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ν’. Και ο κανών ου η ακροστιχίς.
«Χάριν μοι δίδου, Όσιε Πάτερ. Γερασίμου».
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Χαράν κεκτημένος την αληθή, πάσης αθυμίας, και μανίας του δυσμενούς, Αρσένιε Πάτερ Θεοφόρε, τους τη ση σκέπη προστρέχοντας λύτρωσαι.
Ανέτειλας νέος ώσπερ αστήρ, ημάς καταυγάζων, τη οσία σου βιοτή˙ διο των παθών ημών τον ζόφον, ταις σαις πρεσβείαις απέλασον Όσιε.
Ρεόντων απέσχες ολοσχερώς˙ εντεύθεν φροντίδων, απαλλάττεις οδυνηρών, τον νουν την ψυχήν και την καρδίαν, των προσιόντων σοι Πάτερ Αρσένιε.
Θεοτοκίον.
Ιάτρευσον Κόρη ως συμπαθής, τετραυματισμένην, την καρδίαν μου χαλεπώς, και αίτει μοι άφεσιν πταισμάτων, προς τον Υιόν σου πρεσβείαις τον εύσπλαγχνον.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Νοσημάτων ως πάλαι, πολυειδών Όσιε, πλείστους ελυτρώσω εντεύξει, τη προς τον Κύριον, ούτως απάλλαξον, ημάς παθών ακαθάρτων, και πάσης κακώσεως, Πάτερ Αρσένιε.
Μεγαλύνας εν βίω, τον του παντός Κύριον, εύκλειαν μεγίστην εκτήσω, Πάτερ Αρσένιε˙ όθεν εκλύτρωσαι, ημάς μεγάλων κινδύνων, και των επιθέσεων, του παναλάστορος.
Θεράπων Κυρίου, και ασκητών σύσκηνος, Όσιε Αρσένιε ταύτην, την Μάνδραν φύλαττε, τη αντιλήψει σου, την εν πολλή ευλαβεία, τοις σεπτοίς λειψάνοις σου, Πάτερ προσπίπτουσαν.
Θεοτοκίον.
Ίνα σώση τον κόσμον, ο του παντός αίτιος, σάκα εξ αγνών σου αιμάτων, Κόρη προσείληφεν˙ όθεν θεράπευσον, το ασθενές μου σαρκίον, και τον νουν μου λάμπρυνον, φέγγει της χάριτος.
Διάσωσον ταις σαις πρεσβείαις Αρσένιε θεοφόρε, από πάσης επιφοράς και κακώσεως, τους τη θερμή σου προστρέχοντας προστασία.
Επίβλεψον εν ευμενεία…
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Χριστόν εκτενώς, ικέτευε Αρσένιε, διδόναι ημίν, πταισμάτων την συγχώρησιν, και παθών την ίασιν, και υγείαν ψυχής τε και σώματος, και πολιτείας σεμνής προκοπήν, ως αν θείας δόξης επιτύχωμεν.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Δωρεαίς θείου Πνεύματος, καταλαμπρυνόμενος Πάτερ Όσιε, δωρεάν ημάς οικτείρησον, και της συνεχούσης ρύσαι θλίψεως.
Ισχύν θείαν Αρσένιε, τη εξασθενούση ψυχή μου αίτησαι, ως αν πάσης περιγίνωμαι, πλάνης και απάτης του αλάστορος.
Δαιμονώντας ως έσωσας, εκ της δυναστείας του πολεμήτορος, ούτω λύτρωσαι Αρσένιε, και ημάς των τούτου επιθέσεων.
Θεοτοκίον.
Όρος θείον και σύσκιον, ώφθης Θεοτόκε πλουσίαις χάρισιν, εξ ού κόσμω επεδήμησεν, ο Σωτήρ και έσωσε τον άνθρωπον.
Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Ύψωσον ημών, την καρδίαν Πάτερ Όσιε, προς αγάπην και τελείαν του Χριστού, εν ειρήνη κυβερνών ημάς Αρσένιε.
Όμβροις μυστικοίς, πρεσβειών σου προς τον Κύριον, εναπόσβεσον την φλόγα των παθών, την συντήκουσαν ημάς Πάτερ Αρσένιε.
Σύντριψον σοφέ, του εχθρού τα μηχανήματα, αβλαβή εκ της αυτού επιβουλής, διασώζων την Μονήν ταύτην δεόμεθα.
Θεοτοκίον.
Ίθυνον ημάς, προς ζωήν Παρθένε κρείττονα, εναπείργουσα εχθρού τας προσβολάς, και παρέχουσα ειρήνην ταις ψυχαίς ημών.
Ωδή στ’. Την δέησιν.
Εδέξω, παρά Θεού Αρσένιε, των θαυμάτων την σωτήριον χάριν˙ όθεν ιάσαι ψυχών και σωμάτων, τα αρρωστήματα πάντα εκάστοτε, εξ ων με τήρει ασινή, τον προσφεύγοντα Πάτερ τη σκέπη σου.
Παθών μου, την χαλεπήν τρικυμίαν, τη γαλήνη της θερμής σου πρεσβείας, εις ηρεμίαν μετάβαλε Πάτερ, και προς λιμένα του θείου θελήματος, οδήγησόν με ασφαλώς, παρρησίαν ως έχων προς Κύριον.
Αγίων ηριθμημένος χορεία, ως αγίως διανύσας τον βίον, αγιασμόν και χαράν και ειρήνην, ταύτη τη Μάνδρα εξαίτει Αρσένιε, τη ώσπερ θείον θησαυρόν, κεκτημένη τα θεία σου λείψανα.
Θεοτοκίον.
Τον πάντων, Δημιουργόν και Σωτήρα, εκ γαστρός σου της αχράντου τεκούσα, σώσόν με Κόρη εχθρού της μανίας, και τείχισόν με τω φόβω του Κτίσαντος, ίνα βαδίσω ακλινώς, την οδόν του αγίου θελήματος.
Διάσωσον ταις σαις πρεσβείαις Αρσένιε Θεοφόρε, από πάσης επιφοράς και κακώσεως, τους τη θερμή σου προστρέχοντας προστασία.
Άχραντε η δια λόγου τον Λόγον…
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Τη ση ασκήσει δοξάσας τον Κύριον, της παρ’ αυτού θείας δόξης ηξίωσαι˙ διο αδοξίας απάλλαξον, φθοροποιών παθημάτων και θλίψεων, ημάς θεοφόρε Αρσένιε.
Προκείμενον.
Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου αυτού.
Στίχ. Μ ακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον…
Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον.
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς˙ Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου˙ και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν, ειμή ο Πατήρ˙ ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει, ειμή ο Υιός, και ώ εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί, και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών˙ ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν.
Δόξα. Ταις του σου Οσίου…
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου…
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου…
Άστρον ως νεόφωτον, εκ της Εώας εκλάμψας, αρετών λαμπρότησι, καταυγάζεις άπαντας τους τιμώντάς σε˙ διο νυν Όσιε, πάσης επηρείας, του εχθρού του πολεμήτορος, και πάσης θλίψεως, και πολυειδών περιστάσεων, και νόσων και κακώσεων, ταις σαις ικεσίαις προς Κύριον, φύλαττε ατρώτους, Αρσένιε θεράπον του Χριστού, τους τοις αγίοις λειψάνοις σου, ευλαβώς προσπίπτοντας.
Ο ιερεύς. Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…
Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Εν θερμή διανοία, προσελθούσαι γυναίκες αι στείραι πρότερον, τοις θείοις του λειψάνοις, εγένοντο μητέρες, επί τέκνοις γηθόμεναι, τη αντιλήψει τη ση, Αρσένιε τρισμάκαρ.
Ρυπτική σου πρεσβεία, της ψυχής μου τους μώλωπας αποκάθαρον, και δίδου αφορμάς μοι, γνησίας μετανοίας, ως θερμός αντιλήπτωρ μου, Αρσένιε ιερέ, Αγγέλων συμπολίτα.
Γέρας κέκτηται θείον, η Μονή Θεολόγου Πάτερ Αρσένιε, τα θεία λείψανά σου, οις πίστει προσιούσα, θείαν χάριν κομίζεται, και ουρανίου χαράς, πληρούται αοράτως.
Θεοτοκίον.
Εφαπλώσασα Κόρη, εφ’ ημάς της σης σκέπης χάριν την άφθονον, απόστρεψον εις τέλος, εχθρού του βροτοκτόνου, αφ’ ημών δόλον άπαντα, και καθοδήγει ημάς, προς τρίβον σωτηρίας.
Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Ράβδω αγία, επισκοπής σου της θείας, ώσπερ πρόβατα οδήγει ημάς Πάτερ, προς αθανασίας, τους μυστικούς λειμώνας.
Άνωθεν ίδε, τους ευλαβώς παρεστώτας, τοις λειψάνοις σου και δίδου τούτοις Πάτερ, της σης βοηθείας, τας δαψιλείς εκφάνσεις.
Σκέπε απαύστως, τη πατρική αρωγή σου, ταύτην Άγιε Μονήν του Θεολόγου, πίστει προσιούσαν, τοις θείοις σου λειψάνοις.
Θεοτοκίον.
Ίασαι Κόρη, την ασθενούσαν ψυχήν μου, και παράσχου μοι δάκρυα μετανοίας, ίνα σε δοξάζω την Κεχαριτωμένην.
Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Μανίας πάσης ρύου, εχθρών αοράτων, και ορατών θεοφόρε Αρσένιε, ταύτην την ποίμνην εν πίστει σε μεγαλύνουσαν.
Οσίοις συγχορεύων, συν αυτοίς δυσώπει, υπέρ ημών θεοφόρε Αρσένιε, των ανυμνούντων τα θεία σου προτερήματα.
Υμνών συν τοις Αγγέλοις, ήδη εν υψίστους, τον εν Τριάδι Θεόν Πάτερ Όσιε, αεί δυσώπει σωθήναι τους σε γεραίροντας.
Θεοτοκίον.
Υμνούμέν σε Παρθένε, ως Θεού Μητέρα, και ασιγήτως το Χαίρε βοώμέν σοι˙ τη γαρ πρεσβεία σου Κόρη αεί σωζόμεθα.
Το Άξιόν εστί και τα μεγαλυνάρια.
Χαίροις των Οσίων ο κοινωνός, δια πολιτείας, και ασκήσεως ιεράς˙ χαίροις Μοναζόντων, και Ιερέων κλέος, Καππαδοκίας δόξα, Πάτερ Αρσένιε.
Πόνοις εναρέτου Πάτερ ζωής, σεαυτόν καθάρας, φρονημάτων των γεηρών, εκ Θεού εδέξω, την χάριν των θαυμάτων, Αρσένιε εκφαίνων, πάσι τα κρείττονα.
Πάθη εθεράπευσας χαλεπά, και δαιμόνων Πάτερ, εταπείνωσας την ισχύν, ων της επηρείας, ατρώτους ημάς τήρει, ως έχων παρρησίαν, Χριστώ Αρσένιε.
Χαίρων τον αγώνα της αρετής, υπήλθες θεόφρον, ουρανόφρονι λογισμώ, και της απαθείς, τας χάριτας εδρέψω, Αγγέλων συμπολίτα, Πάτερ Αρσένιε.
Φύλαττε και σκέπε πάσης οργής, την του Ιωάννου Θεολόγου θείαν Μονήν, πίστει προσκυνούσαν, τα λείψανά σου Πάτερ, και επιβοωμένην την προστασίαν σου.
Δίδου ευλογίαν την πατρικήν, και ένθεον ζήλον, προς αγώνας πνευματικούς, τη χορεία Πάτερ, Μοναζουσών και ταύτας, Αρσένιε παγίδων ρύου του όφεως.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί…
Το τρισάγιον, τα συνήθη τροπάρια, εκτενής
και απόλυσις, μεθ’ ήν το εξής:
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου…
Πάντας τους προσπίπτοντας πιστώς, τη σορώ των θείων λειψάνων, των σων Αρσένιε, πάσης περιστάσεως, ρύσαι και θλίψεως, και σκανδάλων αλώβητον, ταύτην διατήρει, την Μονήν δεόμεθα, τη αντιλήψει σου, αίτει δε πταισμάτων την λύσιν, και απαλλαγήν πάσης νόσου, τοις τας αρετάς σου μακαρίζουσι.
Δέσποινα πρόσδεξαι…
Την πάσαν ελπίδα μου…
Δίστιχον
Αρσένιε δέησιν πρόσδεξαι την δε
Και δίδου την Χάριν σου τω Γερασίμω.
Απολυτίκιον.
Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον
Ήχος Δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Καππαδοκίας το νεόφυτον άνθος, και αρετών το πολυτίμητον σκεύος, ο ιερός Αρσένιος υμνείσθω μοι˙ ούτος γαρ ως άγγελος, εν σαρκί βιοτεύσας, σύσκηνος εγένετο, των Αγίων απάντων, μεθ’ ών πρεσβεύει πάντοτε Χριστώ, ημίν διδόναι, πταισμάτων συγχώρησιν.
Πηγή από: http://xristianos.gr/
