Τί θα έκανε ο καθένας από εμάς, αν κάποια στιγμή ο Θεός του ανακοίνωνε το τέλος του,την αναχώρησή του από τον κόσμο αυτό, τον θάνατό του;Αν μας έλεγε πχ...άνθρωπε, σου μένει ακόμα μία εβδομάδα, μια μέρα, μία ώρα ζωής;
Το σκεφτήκατε αυτό ποτέ;
Μήπως ναι, αλλά γρήγορα διώξατε αυτή την "κακιά " σκέψη από το μυαλό σας...γιατί απλά και μόνο που τη σκεφτήκατε, σας ενόχλησε πολύ;
Αλήθεια, τί θα κάναμε;
Ή μάλλον τί θα πρωτοκάναμε;
Θα στεκόμασταν βουβοί, ακινητοποιημένοι , περιμένοντας στωϊκά το τέλος μας;
Θα τρελλαινόμασταν;
Θα τρέχαμε να απολαύσουμε ακόμα μία έσχατη φορά απολαύσεις του μάταιου αυτού κόσμου;
Θα μαζεύαμε γύρω μας τους αγαπημένους μας, γονείς, αδέλφια, παιδιά, εγγόνια και θα κλαίγαμε όλοι μαζί την μοίρα μας;
Ή, θα τρέχαμε να βρούμε επειγόντως τον πνευματικό μας να κάνουμε μία ακόμα κατάθεση ψυχής, ίσως πιο καθαρής, να ελαφρύνουμε λίγο το "βάρος" των αμαρτιών , ώστε να μη μας "τσακώσουν" στη διαδρομή τα ταγκαλάκια, και χάσουμε την θέση στον Παράδεισο;
Αλήθεια , πώς θα αντιδρούσαμε...;
Το αναλογιστήκατε αυτό ποτέ;
Είδατε πόσο σοφά έπλασε τα πάντα ο Πανάγαθος;
Ποτέ δε θα μας έβαζε σε τέτοια δοκιμασία..ποτέ δε θα μας προμήνυε το "εγγύς" τέλος μας...
Θα ήταν πολύ οδηνυρό αυτό.
Αλλά τόσο πολύ μας αγαπάει, τόσο , μα τόσο πολύ, που ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο...
Φρόντισε όμως δια του Υιού Του, να μας ενημερώσει...
Εκείνος, μας δίδαξε να είμαστε έτοιμοι, μας έδειξε και τον τρόπο, μας μίλησε για την μετάνοια και την εξομολόγηση.. Και όταν πέφτουμε, μας έδειξε και το πώς να σηκωνόμαστε...
Ας είμαστε αδέλφια έτοιμοι, ποτέ κανείς δεν ξέρει...
Ας κάνουμε το πρωί με το που ανοίγουμε τα μάτια μας, τον σταυρό μας, κι ας λέμε ένα ακόμα "ευχαριστώ".
Ευχαριστώ, που μας χάρισε ακόμα μία μέρα για να μπορέσουμε να Τον δοξάσουμε, ευχαριστώ για την ευκαιρία που μας έδωσε , την ευκαιρία της μιας ακόμα ημέρας, να μετανοήσουμε, για να σωθούμε και να είμαστε δίπλα Του, στα δεξιά Του στην Ανάσταση.
Αμήν.
