Παρακλητικός Κανόνας Ιωάννης Κλίμακος
(Αθανασίου Ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτου)
Ευλογήσαντος του ιερέως, ψάλλομεν το· Θεός Κύριος, μεθ’ ο το παρόν. Ήχος δ’. Ο Υψωθείς.
Οι την ουράνιον βαδίζοντες τρίβον, τον ουρανόν δε πλουτούντες αλείπτην, θεόσοφον ηγούμενον του όρους του Σινά, δεύτε ικετεύσωμεν, εκ καρδίας βοώντες, Πάτερ καταξίωσον, Ιωάννη ευχαίς σου, ουρανοδρόμον κλίμακα καλώς, διεκπεράσαι, και φθάσαι προς Κύριον.
Δόξα. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε...
Ο Ν’ ψαλμός, και ο Κανών, ου η ακροστιχίς: Κλιμακοδρόμον αληθή δείξόν με Πάτερ. Α(θανάσιος)
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Αρματηλάτην Φαραώ.
Κλιμακοπήκτα Ιωάννη Όσιε τον σκοτισμόν της ψυχής, άσαι αρχομένοι, πόρρω αποδίωξον, και γαρ έχεις το δύνασθαι, ως συνών θείω γνόφω, νέε Μωσή και χαρίτωσον, την φιλόσιόν μου παράκλησιν.
Λέγει Χριστός ο σωτηρίας Κύριος ει τινες βούλεσθε, εξακολουθήσαι, τοις εμοίς διδάγμασιν, αφέντες πάντα άρατε, τον ζυγόν τον χρηστόν μου, και καθ’ ημέρα προστίθεσθε, πυρ και πόθω πόθον αυξάνετε.
Ιερωτάτην τω Κυρίω δείκνυσθαι, Πάτερ ευδόκησον, πάντοτε θυσίαν, λογικόν με σφάγιον, και γαρ ως συ διέθηκας, μοναχός εστιν όντως, ο καθ’ ημέραν τον θάνατον, τον υπέρ Χριστού προελόμενος.
Θεοτοκίον.
Μαρία Μήτερ του Θεού μου πρέσβευε, συν Σιναΐτη Πατρί, τω Υιώ και Λόγω, δούναι απροσπάθειαν, αποταγήν ολόθυμον, όπως τούτου οπίσω, ακολουθών ευφραινόμενος, φθάσω εις λιμένα τον εύδιον.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Αβραάμ ποίησόν με ταις ικεσίαις σου Όσιε, ξένον επιγείων πραγμάτων και μόνον έχεσθαι, των του Κυρίου μου, ζωοποιών ενταλμάτων, και Σιών ουράνιον, καταλαβέσθαι με.
Κοιμωμένου μου Πάτερ ο κακογράφος πειράζει με, και φανταστικαίς εμπειρίαις την μνήμην βούλεται, από καρδίας μου, του Ιησού εκδιώκειν, Ον ευχαίς τιμίαις σου αποσκοράκισον.
Ο πατρί σου τιμίω υποταγείς άγιε, ώσπερ υποτέτακται Λόγος Πατρός ευλόγησον, και καταξίωσον, ούτω καμέ υπακούειν, και Μωσή μου τέλειον, ενυποτάττεσθαι.
Θεοτοκίον.
Δωρεάν Θεοτόκε της μετανοίας χορήγησον, άμα Ιωάννη τω πάνυ καθικετεύουσα, ταύτην κατέχειν με, και καθ’ εκάστην δικάζειν, την φιλαμαρτήμονα, ψυχήν εκούσιον.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου θείε Πάτερ, ότι σε υποφήτην κεκτήμεθα, και άριστον παιδαγωγόν σωτηρίας.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε...
Κάθισμα. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Της άνω ζωής προθύμως εφίεσθαι, τιμίαις ευχαίς σου Πάτερ ημίν δώρησαι, και αφόβως διέρχεσθαι κλίμακα, προς Κύριον βεβαίως, καθοδηγών ημάς.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Ρήτωρ πέφηνας Όσιε, μνήμης του θανάτου ην και παράσχοις μοι, ώσπερ άρτον ημερούσιον, και παραπτωμάτων φυλακτήριον.
Οι πενθούντες μακαρίζονται, Πάτερ πενθικώτατε αμαρτήματα, ων τω κλήρω με κατάταξον, ίν’ αποπισσώσω την καρδίαν μου.
Μέμνησό μου τρισόλβιε, και αοργησίαν μοι χάρισαι, όπως τύπος γνησιώτατος, Ιησού του πράου εποφθήσωμαι.
Θεοτοκίον.
Όμοιός τις καθέστηκεν, ο μνησικακών πλησίον Δέσποινα, τω δοκείν εν ύπνω τρέχοντι, ου της καταδίκης με εκλύτρωσαι.
Ωδή ε’. Ίνα τι με απώσω.
Νοεράς βδέλλης Πάτερ, της εκδαπανώσης το φιλάδελφον, ρύσαί με βοώ σοι, και της κατακρίσεως του πέλας μοι, αλλά καθοράν μου, τας ανομίας και τα πάθη, α ποιών παροργίζω τον Κτίστην μου.
Ασφαλείας το κλείθρον, σιωπή εν αισθήσει ωνόμασται, ώσπερ απωλείας, θησαυρού το πολύλογον πέφυκε, όθεν δυσωπώ σε, πανοσιώτατέ μου Πάτερ, σιωπής με ταμείον απέργασαι.
Λόγος ίσταται ψεύδους, άντικρυς Κυρίου αληθεύοντος, είρηκε γαρ ότι, απολέσω ψευδόμενον άπαντα, όθεν μέθυσόν με, της κατανύξεως τω οίνω, Ιωάννη φιλάληθες Όσιε.
Θεοτοκίον.
Η Θεού διαβλήτωρ, ως ασπλάγχνου ιδού παραγέγονε, και εκλύουσά μου, του νοός την οξύτητα Δέσποινα, ακηδία λέγω, ης με απάλλαξον εν τάχει, ότι θάνατός εστι μονάζουσι.
Ωδή στ’. Την δέησιν.
Θαυμάζεις, ως εικός τρισόλβιε, θεωρών της γαστρός την απάτην, ότι πολλούς, εις απώλειαν έλκει, προβαλλομένη της φύσεως σύνδεσμον, εξ’ ου με έκσπασον ταχύ, ίνα βρώσιν γευθώ θείου Πνεύματος.
Ηγάπησεν, ο γλυκύς μου Κύριος, την αγνείαν αρετήν υπέρ πάσαν, και σαρκωθείς, εκ Πανάγνου κοιλίας, ημίν ως κλήρον πανέραστον δέδωκε, το δύνασθαι υπερφυώς, ταις ευχαίς σου αγνεύειν αγνότατε.
Δυνάμωσον, τους ποθούντας Όσιε, ακτημόνως διελθείν βίον τόνδε, και μεριμνάν, καθ’ εκάστην κατέχειν, τον Ιησούν θησαυρόν πανασύλητον, και γεύεσθαι πνευματικών, ηδονών και τροφών άπερ μένουσι.
Θεοτοκίον.
Εκάλυψεν, την ψυχήν μου Δέσποινα, ο βαρύς αναισθησίας αυθέντης, και προς Θεόν, ατενίζειν ουδόλως, εά τι πράξω ο τάλας και δείλαιος; απόσεισον δια παντός, τυραννούντά με Κόρη πρεσβείαις Σου.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου θείε Πάτερ, ότι σε υποφήτην κεκτήμεθα, και άριστον παιδαγωγόν σωτηρίας.
Άχραντε, η δια λόγου...
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Προστασία των χριστιανών.
Ως ποιμήν λογικών προβάτων τρισόλβιε, και πείρα μαθών πως βαίνειν δει την κλίμακα, αρετών ην σοφώς ημίν καταλέλοιπας, καταξίωσον φαιδρώς, και χαρμοσύνως ευδρομείν, ώστε φθάσαι τον Κύριον, Όνπερ ευχαίς δυσώπει, δούναι πλουσίως χάριν, τοις εκ ψυχής ικετικώς, βοώσί σοι Όσιε.
Προκείμενον: Τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος του Οσίου Αυτού.
Στ.: Τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω, περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν.
Ευαγγέλιον (Ματθ. ια’, 27-30).
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς· πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου, και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν, ει μη ο Πατήρ, ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει, ει μη ο Υιός, και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω ημάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία και ευρήσητε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.
Δόξα: Ταις του Σου Οσίου...
Και νυν: Ταις της Θεοτόκου...
Προσόμοιον. Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Στ.: Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός...
Όλην ενδυσάμενος, την του Χριστού πανοπλίαν, της ερήμου γέγονας, τέκνον γνησιώτατον εμπειρότατος, μοναστών διδάσκαλος, σάλπιγξ μετανοίας, του Σινά μέγα εγκαύχημα, φιλησυχώτατε, και συναρμοστής θείας κλίμακος, τα βάθη τα του Πνεύματος, ύπερ τις και άλλος εκθέμενος, Όσιε δυσώπει, τον Κύριον τους πάντας εισελθείν, εις Βασιλείας τα δώματα, Ιωάννη πάνσοφε.
Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων.
Ίδε ασθένειαν σαρκός μου, πως αείποτε τω ύπνω καθηττάται, διο Πάτερ βοώ, ακίνητόν με στύλον, εν προσευχή ανάδειξον, και χρυσόν πεπυρωμένον.
Ξίφος οξύ ηκονημένον, κατά δαίμονος φιλοϋπνίας πέλει, αγρυπνία πολλή, εν γνώσει ψαλμωδία, α μοι ευχαίς σου δώρησαι, Πάτερ μου πεποθημένε.
Όπλον ανίκητον εδόθη, τοις χριστώνυμον βιούσι πολιτείαν, Ιησού το γλυκύ, όνομα υπέρ μέλι, δι’ ου με καταγλύκανον, Ιωάννη θεοφόρε.
Θεοτοκίον.
Νουν μοναχού απομαραίνει, το κενόδοξον δοξάριον Παρθένε, ου με Κόρη εκτός, συντήρει δια βίου, ίνα διπλήν και άσκοπον, μη ηττώμαι αδικίαν.
Ωδή η’. Τον εν όρει αγίω.
Μετά μόνης της υπερηφανίας, των δαιμόνων πληθύς Θεού απεχωρίσθη, τη ταπεινώσει δε Θεώ ημείς ηνούμεθα, ην μοι δίδου Πάτερ, ταις θείαις σου πρεσβείαις.
Επιφέρει βλασφήμων Πάτερ νέφη, ο ακάθαρτος και βορβορώδης δαίμων, άπερ ευχαίς σου πόρρρω αποδίωξον, ίνα επιλάμπη, το φως το του Κυρίου.
Πράος πέλων ο Ιησούς μου μάκαρ, αναπαύεται πραέων εν καρδίαις, διο αιτώ σε πλήρωσον πραότητος, την τεταραγμένην, ψυχήν μου Ιωάννη.
Θεοτοκίον.
Άνευ Κόρη σημείων και τεράτων, τετυχήκασι πολλοί της σωτηρίας, της ταπεινώσεως όμως ουδείς ουδέποτε, είληφε τα γέρα, ην μοι παράσχοις Μήτερ.
Ωδή θ’. Εξέστη επί τούτω.
Τοις πόνοις και τοις κόποις ο Αγαθός, εκμειλίσσεται μεν αλλά πέφυκεν, εν ταις απλαίς, και ταπεινοσκύλμοις ψυχαίς το φως, διδόναι διακρίσεως, δι’ ης τοις εν κόσμω μοναδική, γίνεται πολιτεία, τύπος ζωής ενθέου, ην μοι παράσχου Πάτερ Όσιε.
Ενώσαις με τη μνήμη του Ιησού, ω καλέ μοναζόντων διδάσκαλε, ίνα καγώ, εύρω ησυχίας τον γλυκασμόν, ως γαρ οι βασιλεύοντες, χαίρουσι τω πλούτω και τοις φθαρτοίς, ούτω εν ερημίαις, αγάλλονται ενθέως, οι προσευχήν επικτησάμενοι.
Ρημάτων ουκ αρκεί μοι πάσα πληθύς, την ατέλεστον φράσαι απάθειαν, ην ως χρυσήν, πάντες επενδύσαντο αρετήν, δι’ ης και εποφθήσονται, τω απαθεστάτω Παμβασιλεί, ανάστασις δευτέρα, ωνόμασται ης τύχω, ταις ικεσίαις σου πανόσιε.
Θεοτοκίον.
Αγάπης ουδέν ίσον αφ’ ου Θεός, της αγάπης υπάρχει το πλήρωμα, και ο σκοπός, κεκαρδιωμένης διαγωγής, της κλίμακος δε τέθειται, πέρας και σφραγίς αύτη νουνεχώς, ης με και κληρονόμον, πρεσβείαις Σου πανάγνοις, Θεοκυήτορ εναπόδειξον.
Άξιόν εστι... και τα Μεγαλυνάρια.
Κλίμακος συνθέτην της νοεράς, δεύτε Ιωάννην ευφημήσωμεν ευλαβώς, πάσι γαρ υπάρχει, διδάσκαλος και μύστης, προς αρετών την κτήσιν ο οσιώτατος.
Λύσον των παθών μου πέδας σκληράς, Πάτερ Ιωάννη και χορήγει μοι σαις ευχαίς, πίστιν ακροτάτην, όπως καγώ ανέλθω, βαθμίδας κλίμακός σου, εκκαθαιρόμενος.
Ιδού Πάτερ ίσταται ο χορός, σεπτών μοναζόντων, κλιμακόδρομος εν χαρά, σοι ευχαριστίαν, προσάγων εκ καρδίας, ότι αυτοίς εγένου ζωής ο πρόξενος.
Μένει η τριάς θεολογικών, αρετών παμμάκαρ, ας μοι δώρησαι σαις ευχαίς, ίνα πίστει τρέχω, και α ελπίζω λάβω, αγάπη του Κυρίου, Ος με ηλέησε.
Αναβαίνων Πάτερ προς τον Θεόν, δειλιώ πτωχείαν, όταν λάβω μου κατά νουν, όλος γαρ πηλώδης, ειμί ουχί πυρώδης, ως θέλει του Χριστού μου το θείον πρόσταγμα.
Ξένον με συντήρει των κοσμικών, θείε Σιναΐτα, μεριμνών των φθοροποιών, όλον δε τον πόθον, του Ιησού ενθείς μοι, ευλόγει μου πορείαν, τριακοντάβαθμον.
Θείων εννοιών την σεπτήν σκηνήν, Πάτερ προσκυνούντες, ασπαζόμεθα αισθητώς, σε τον ευεργέτην, χορείας μοναζόντων, ας δαψιλώς ποτίζεις, νάμασι κλίμακος.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί...
Τρισάγιον. Τα συνήθη. Εις την απόλυσιν, το παρόν τροπάριον. Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.
Δεύτε, αναβάντες αδελφοί, κλίμακα σεπτήν Ιωάννου, ευθύς χωρήσωμεν, άνω γαρ ο Κυρίος, ημάς προσδέχεται, και τα γέρα χαρίζεται, καμάτων τιμίων, ους περ ως μαρτύριον της συνειδήσεως, στέφων, εις νυμφώνα εισάξει, ένθα δήμος πάντων Αγίων, ευαρεστησάντων εκ προθέσεως.
Δέσποινα πρόσδεξαι...
Την πάσαν ελπίδα μου...
Εκ παντοίων κινδύνων...
Τη πρεσβεία Κύριε...
Δι’ ευχών.
Στίχοι:
Είληφε τέλος τη εικοστή και πέμπτη,
μηνός Σεπτεμβρίου, ημέρα δε Τετάρτη,
Πρώτη πρωϊνή, μνήμη δε Ευφροσύνης,
ήπερ ανελήλυθε κλίμακα προ αιώνων.
Αιτήσει φιλοσίω τε παρθενευόντων,
Και ασκουμένων εν Μονή Μετεώρων,
Κλήσει τιμωμένη του Πρωτοδιακόνου.
(Αθανασίου Ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτου)
Ευλογήσαντος του ιερέως, ψάλλομεν το· Θεός Κύριος, μεθ’ ο το παρόν. Ήχος δ’. Ο Υψωθείς.
Οι την ουράνιον βαδίζοντες τρίβον, τον ουρανόν δε πλουτούντες αλείπτην, θεόσοφον ηγούμενον του όρους του Σινά, δεύτε ικετεύσωμεν, εκ καρδίας βοώντες, Πάτερ καταξίωσον, Ιωάννη ευχαίς σου, ουρανοδρόμον κλίμακα καλώς, διεκπεράσαι, και φθάσαι προς Κύριον.
Δόξα. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε...
Ο Ν’ ψαλμός, και ο Κανών, ου η ακροστιχίς: Κλιμακοδρόμον αληθή δείξόν με Πάτερ. Α(θανάσιος)
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Αρματηλάτην Φαραώ.
Κλιμακοπήκτα Ιωάννη Όσιε τον σκοτισμόν της ψυχής, άσαι αρχομένοι, πόρρω αποδίωξον, και γαρ έχεις το δύνασθαι, ως συνών θείω γνόφω, νέε Μωσή και χαρίτωσον, την φιλόσιόν μου παράκλησιν.
Λέγει Χριστός ο σωτηρίας Κύριος ει τινες βούλεσθε, εξακολουθήσαι, τοις εμοίς διδάγμασιν, αφέντες πάντα άρατε, τον ζυγόν τον χρηστόν μου, και καθ’ ημέρα προστίθεσθε, πυρ και πόθω πόθον αυξάνετε.
Ιερωτάτην τω Κυρίω δείκνυσθαι, Πάτερ ευδόκησον, πάντοτε θυσίαν, λογικόν με σφάγιον, και γαρ ως συ διέθηκας, μοναχός εστιν όντως, ο καθ’ ημέραν τον θάνατον, τον υπέρ Χριστού προελόμενος.
Θεοτοκίον.
Μαρία Μήτερ του Θεού μου πρέσβευε, συν Σιναΐτη Πατρί, τω Υιώ και Λόγω, δούναι απροσπάθειαν, αποταγήν ολόθυμον, όπως τούτου οπίσω, ακολουθών ευφραινόμενος, φθάσω εις λιμένα τον εύδιον.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Αβραάμ ποίησόν με ταις ικεσίαις σου Όσιε, ξένον επιγείων πραγμάτων και μόνον έχεσθαι, των του Κυρίου μου, ζωοποιών ενταλμάτων, και Σιών ουράνιον, καταλαβέσθαι με.
Κοιμωμένου μου Πάτερ ο κακογράφος πειράζει με, και φανταστικαίς εμπειρίαις την μνήμην βούλεται, από καρδίας μου, του Ιησού εκδιώκειν, Ον ευχαίς τιμίαις σου αποσκοράκισον.
Ο πατρί σου τιμίω υποταγείς άγιε, ώσπερ υποτέτακται Λόγος Πατρός ευλόγησον, και καταξίωσον, ούτω καμέ υπακούειν, και Μωσή μου τέλειον, ενυποτάττεσθαι.
Θεοτοκίον.
Δωρεάν Θεοτόκε της μετανοίας χορήγησον, άμα Ιωάννη τω πάνυ καθικετεύουσα, ταύτην κατέχειν με, και καθ’ εκάστην δικάζειν, την φιλαμαρτήμονα, ψυχήν εκούσιον.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου θείε Πάτερ, ότι σε υποφήτην κεκτήμεθα, και άριστον παιδαγωγόν σωτηρίας.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε...
Κάθισμα. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Της άνω ζωής προθύμως εφίεσθαι, τιμίαις ευχαίς σου Πάτερ ημίν δώρησαι, και αφόβως διέρχεσθαι κλίμακα, προς Κύριον βεβαίως, καθοδηγών ημάς.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Ρήτωρ πέφηνας Όσιε, μνήμης του θανάτου ην και παράσχοις μοι, ώσπερ άρτον ημερούσιον, και παραπτωμάτων φυλακτήριον.
Οι πενθούντες μακαρίζονται, Πάτερ πενθικώτατε αμαρτήματα, ων τω κλήρω με κατάταξον, ίν’ αποπισσώσω την καρδίαν μου.
Μέμνησό μου τρισόλβιε, και αοργησίαν μοι χάρισαι, όπως τύπος γνησιώτατος, Ιησού του πράου εποφθήσωμαι.
Θεοτοκίον.
Όμοιός τις καθέστηκεν, ο μνησικακών πλησίον Δέσποινα, τω δοκείν εν ύπνω τρέχοντι, ου της καταδίκης με εκλύτρωσαι.
Ωδή ε’. Ίνα τι με απώσω.
Νοεράς βδέλλης Πάτερ, της εκδαπανώσης το φιλάδελφον, ρύσαί με βοώ σοι, και της κατακρίσεως του πέλας μοι, αλλά καθοράν μου, τας ανομίας και τα πάθη, α ποιών παροργίζω τον Κτίστην μου.
Ασφαλείας το κλείθρον, σιωπή εν αισθήσει ωνόμασται, ώσπερ απωλείας, θησαυρού το πολύλογον πέφυκε, όθεν δυσωπώ σε, πανοσιώτατέ μου Πάτερ, σιωπής με ταμείον απέργασαι.
Λόγος ίσταται ψεύδους, άντικρυς Κυρίου αληθεύοντος, είρηκε γαρ ότι, απολέσω ψευδόμενον άπαντα, όθεν μέθυσόν με, της κατανύξεως τω οίνω, Ιωάννη φιλάληθες Όσιε.
Θεοτοκίον.
Η Θεού διαβλήτωρ, ως ασπλάγχνου ιδού παραγέγονε, και εκλύουσά μου, του νοός την οξύτητα Δέσποινα, ακηδία λέγω, ης με απάλλαξον εν τάχει, ότι θάνατός εστι μονάζουσι.
Ωδή στ’. Την δέησιν.
Θαυμάζεις, ως εικός τρισόλβιε, θεωρών της γαστρός την απάτην, ότι πολλούς, εις απώλειαν έλκει, προβαλλομένη της φύσεως σύνδεσμον, εξ’ ου με έκσπασον ταχύ, ίνα βρώσιν γευθώ θείου Πνεύματος.
Ηγάπησεν, ο γλυκύς μου Κύριος, την αγνείαν αρετήν υπέρ πάσαν, και σαρκωθείς, εκ Πανάγνου κοιλίας, ημίν ως κλήρον πανέραστον δέδωκε, το δύνασθαι υπερφυώς, ταις ευχαίς σου αγνεύειν αγνότατε.
Δυνάμωσον, τους ποθούντας Όσιε, ακτημόνως διελθείν βίον τόνδε, και μεριμνάν, καθ’ εκάστην κατέχειν, τον Ιησούν θησαυρόν πανασύλητον, και γεύεσθαι πνευματικών, ηδονών και τροφών άπερ μένουσι.
Θεοτοκίον.
Εκάλυψεν, την ψυχήν μου Δέσποινα, ο βαρύς αναισθησίας αυθέντης, και προς Θεόν, ατενίζειν ουδόλως, εά τι πράξω ο τάλας και δείλαιος; απόσεισον δια παντός, τυραννούντά με Κόρη πρεσβείαις Σου.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου θείε Πάτερ, ότι σε υποφήτην κεκτήμεθα, και άριστον παιδαγωγόν σωτηρίας.
Άχραντε, η δια λόγου...
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Προστασία των χριστιανών.
Ως ποιμήν λογικών προβάτων τρισόλβιε, και πείρα μαθών πως βαίνειν δει την κλίμακα, αρετών ην σοφώς ημίν καταλέλοιπας, καταξίωσον φαιδρώς, και χαρμοσύνως ευδρομείν, ώστε φθάσαι τον Κύριον, Όνπερ ευχαίς δυσώπει, δούναι πλουσίως χάριν, τοις εκ ψυχής ικετικώς, βοώσί σοι Όσιε.
Προκείμενον: Τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος του Οσίου Αυτού.
Στ.: Τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω, περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν.
Ευαγγέλιον (Ματθ. ια’, 27-30).
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς· πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου, και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν, ει μη ο Πατήρ, ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει, ει μη ο Υιός, και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω ημάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία και ευρήσητε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.
Δόξα: Ταις του Σου Οσίου...
Και νυν: Ταις της Θεοτόκου...
Προσόμοιον. Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Στ.: Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός...
Όλην ενδυσάμενος, την του Χριστού πανοπλίαν, της ερήμου γέγονας, τέκνον γνησιώτατον εμπειρότατος, μοναστών διδάσκαλος, σάλπιγξ μετανοίας, του Σινά μέγα εγκαύχημα, φιλησυχώτατε, και συναρμοστής θείας κλίμακος, τα βάθη τα του Πνεύματος, ύπερ τις και άλλος εκθέμενος, Όσιε δυσώπει, τον Κύριον τους πάντας εισελθείν, εις Βασιλείας τα δώματα, Ιωάννη πάνσοφε.
Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων.
Ίδε ασθένειαν σαρκός μου, πως αείποτε τω ύπνω καθηττάται, διο Πάτερ βοώ, ακίνητόν με στύλον, εν προσευχή ανάδειξον, και χρυσόν πεπυρωμένον.
Ξίφος οξύ ηκονημένον, κατά δαίμονος φιλοϋπνίας πέλει, αγρυπνία πολλή, εν γνώσει ψαλμωδία, α μοι ευχαίς σου δώρησαι, Πάτερ μου πεποθημένε.
Όπλον ανίκητον εδόθη, τοις χριστώνυμον βιούσι πολιτείαν, Ιησού το γλυκύ, όνομα υπέρ μέλι, δι’ ου με καταγλύκανον, Ιωάννη θεοφόρε.
Θεοτοκίον.
Νουν μοναχού απομαραίνει, το κενόδοξον δοξάριον Παρθένε, ου με Κόρη εκτός, συντήρει δια βίου, ίνα διπλήν και άσκοπον, μη ηττώμαι αδικίαν.
Ωδή η’. Τον εν όρει αγίω.
Μετά μόνης της υπερηφανίας, των δαιμόνων πληθύς Θεού απεχωρίσθη, τη ταπεινώσει δε Θεώ ημείς ηνούμεθα, ην μοι δίδου Πάτερ, ταις θείαις σου πρεσβείαις.
Επιφέρει βλασφήμων Πάτερ νέφη, ο ακάθαρτος και βορβορώδης δαίμων, άπερ ευχαίς σου πόρρρω αποδίωξον, ίνα επιλάμπη, το φως το του Κυρίου.
Πράος πέλων ο Ιησούς μου μάκαρ, αναπαύεται πραέων εν καρδίαις, διο αιτώ σε πλήρωσον πραότητος, την τεταραγμένην, ψυχήν μου Ιωάννη.
Θεοτοκίον.
Άνευ Κόρη σημείων και τεράτων, τετυχήκασι πολλοί της σωτηρίας, της ταπεινώσεως όμως ουδείς ουδέποτε, είληφε τα γέρα, ην μοι παράσχοις Μήτερ.
Ωδή θ’. Εξέστη επί τούτω.
Τοις πόνοις και τοις κόποις ο Αγαθός, εκμειλίσσεται μεν αλλά πέφυκεν, εν ταις απλαίς, και ταπεινοσκύλμοις ψυχαίς το φως, διδόναι διακρίσεως, δι’ ης τοις εν κόσμω μοναδική, γίνεται πολιτεία, τύπος ζωής ενθέου, ην μοι παράσχου Πάτερ Όσιε.
Ενώσαις με τη μνήμη του Ιησού, ω καλέ μοναζόντων διδάσκαλε, ίνα καγώ, εύρω ησυχίας τον γλυκασμόν, ως γαρ οι βασιλεύοντες, χαίρουσι τω πλούτω και τοις φθαρτοίς, ούτω εν ερημίαις, αγάλλονται ενθέως, οι προσευχήν επικτησάμενοι.
Ρημάτων ουκ αρκεί μοι πάσα πληθύς, την ατέλεστον φράσαι απάθειαν, ην ως χρυσήν, πάντες επενδύσαντο αρετήν, δι’ ης και εποφθήσονται, τω απαθεστάτω Παμβασιλεί, ανάστασις δευτέρα, ωνόμασται ης τύχω, ταις ικεσίαις σου πανόσιε.
Θεοτοκίον.
Αγάπης ουδέν ίσον αφ’ ου Θεός, της αγάπης υπάρχει το πλήρωμα, και ο σκοπός, κεκαρδιωμένης διαγωγής, της κλίμακος δε τέθειται, πέρας και σφραγίς αύτη νουνεχώς, ης με και κληρονόμον, πρεσβείαις Σου πανάγνοις, Θεοκυήτορ εναπόδειξον.
Άξιόν εστι... και τα Μεγαλυνάρια.
Κλίμακος συνθέτην της νοεράς, δεύτε Ιωάννην ευφημήσωμεν ευλαβώς, πάσι γαρ υπάρχει, διδάσκαλος και μύστης, προς αρετών την κτήσιν ο οσιώτατος.
Λύσον των παθών μου πέδας σκληράς, Πάτερ Ιωάννη και χορήγει μοι σαις ευχαίς, πίστιν ακροτάτην, όπως καγώ ανέλθω, βαθμίδας κλίμακός σου, εκκαθαιρόμενος.
Ιδού Πάτερ ίσταται ο χορός, σεπτών μοναζόντων, κλιμακόδρομος εν χαρά, σοι ευχαριστίαν, προσάγων εκ καρδίας, ότι αυτοίς εγένου ζωής ο πρόξενος.
Μένει η τριάς θεολογικών, αρετών παμμάκαρ, ας μοι δώρησαι σαις ευχαίς, ίνα πίστει τρέχω, και α ελπίζω λάβω, αγάπη του Κυρίου, Ος με ηλέησε.
Αναβαίνων Πάτερ προς τον Θεόν, δειλιώ πτωχείαν, όταν λάβω μου κατά νουν, όλος γαρ πηλώδης, ειμί ουχί πυρώδης, ως θέλει του Χριστού μου το θείον πρόσταγμα.
Ξένον με συντήρει των κοσμικών, θείε Σιναΐτα, μεριμνών των φθοροποιών, όλον δε τον πόθον, του Ιησού ενθείς μοι, ευλόγει μου πορείαν, τριακοντάβαθμον.
Θείων εννοιών την σεπτήν σκηνήν, Πάτερ προσκυνούντες, ασπαζόμεθα αισθητώς, σε τον ευεργέτην, χορείας μοναζόντων, ας δαψιλώς ποτίζεις, νάμασι κλίμακος.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί...
Τρισάγιον. Τα συνήθη. Εις την απόλυσιν, το παρόν τροπάριον. Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.
Δεύτε, αναβάντες αδελφοί, κλίμακα σεπτήν Ιωάννου, ευθύς χωρήσωμεν, άνω γαρ ο Κυρίος, ημάς προσδέχεται, και τα γέρα χαρίζεται, καμάτων τιμίων, ους περ ως μαρτύριον της συνειδήσεως, στέφων, εις νυμφώνα εισάξει, ένθα δήμος πάντων Αγίων, ευαρεστησάντων εκ προθέσεως.
Δέσποινα πρόσδεξαι...
Την πάσαν ελπίδα μου...
Εκ παντοίων κινδύνων...
Τη πρεσβεία Κύριε...
Δι’ ευχών.
Στίχοι:
Είληφε τέλος τη εικοστή και πέμπτη,
μηνός Σεπτεμβρίου, ημέρα δε Τετάρτη,
Πρώτη πρωϊνή, μνήμη δε Ευφροσύνης,
ήπερ ανελήλυθε κλίμακα προ αιώνων.
Αιτήσει φιλοσίω τε παρθενευόντων,
Και ασκουμένων εν Μονή Μετεώρων,
Κλήσει τιμωμένη του Πρωτοδιακόνου.
