Παρακλητικός Κανών εις την Οσία Μητέρα ημών Θεοκτίστη την Λεσβία (εκ Μυτιλήνης)
Ψαλλόμενος την 9ην Νοεμβρίου
Ποιηθείς υπό μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου.
Ευλογήσαντος του Ιερέως το «Κύριε εισάκουσον» μεθ’ ό το «Θεός Κύριος», και το εξής:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως κεκτημένη προς Χριστόν παρρησίαν, μη διαλίπης Θεοκτίστη Οσία, υπέρ ημών πρεσβεύουσα δεόμεθα, των καταφευγόντων σου, τη θερμή προστασία, ως αν λυτρωθείημεν, πειρασμών και κινδύνων και πάσης άλλης βλάβης και πληγής, και εν ειρήνη, τον βίον διάγωμεν.
Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι εί μη γαρ συ προΐστατο πρεσβεύουσα τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τίς δε διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.
Ο Ν’. και ο Κανών ου η ακροστιχίς.
«Θεώ τω Κτίστη άγοις με Μήτερ, Γερασίμου».
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Θεόν καθικέτευε εκτενώς, Μήτερ Θεοκτίστη, επταισμένων τον ιλασμόν, και απαλλαγήν παντός κινδύνου, ημίν δοθήναι τοις σε μακαρίζουσι.
Ευφράνθη η Λέσβος η ση πατρίς, υποδεξαμένη, τα σα λείψανα τα σεπτά, εξ ών αναβλύζεις καθ’ εκάστην, αγιασμόν Θεοκτίστη και έλεος.
Ως έχουσα Μήτερ προς τον Χριστόν, πολλήν παρρησίαν εκδυσώπει δια παντός, του ρύεσθαι πάσης ημάς βλάβης, και πειρασμών πολυτρόπων και θλίψεων.
Θεοτοκίον.
Τοις πάθεσι θύραν ο ταπεινός, ηνέωξα Κόρη, και δεδούλωμαι τω εχθρώ˙ Συ με της αυτού επικρατείας, και χαλεπής τυραννίδος εκλύτρωσαι.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Ωκειώθης Κυρίω, υπερφυεί βίω σου, και υπερφυών χαρισμάτων, Μήτερ ηξίωσαι εξ ών απόσταξον, ώσπερ ουράνιον δρόσον, τας σταγόνας άνωθεν, τοις σε γεραίρουσι.
Καταφύγιον θείον, και ασφαλής έπαλξις, Μήτερ Θεοκτίστη Οσία, γενού εκάστοτε, ημίν δεόμεθα, τας καθ’ ημών επιθέσεις, εχθρού του αλάστορος, εναποκρούουσα.
Τοις σεπτοίς σου λειψάνοις, πίστει θερμή σπεύδοντας, ίασιν ψυχών και σωμάτων, αεί λαμβάνομεν˙ όθεν κηρύττομεν, την εξ αυτών προϊούσαν χάριν ανεξάντλητον, Οσία πάντοτε.
Θεοτοκίον.
Ιλαστήριον μέγα, κόσμου παντός πέφηνας, άφεσιν και λύτρωσιν Κόρη, ως Μήτηρ άχραντος Θεού παρέχουσα, αμαρτιών και κινδύνων, τοις θερμοίς προστρέχουσι, τη ση χρηστότητι.
Διάσωσον, ώ Θεοκτίστη Οσία πάσης ανάγκης, τους εκ πόθου τη αρωγή σου προστρέχοντας, και εν ειρήνη τελεία ημάς συντήρει.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Πρεσβεύειν αεί, μη παύση τω νυμφίω σου δι’ όν σεαυτήν, ασκήσει, Μήτερ έτηξας, πάσης οργής και θλίψεως, ασινή και απείραστον πάνσεμνε, την ζωήν φυλάττεσθαι ημών, ως μέτοχος των υπέρ κατάληψιν.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Σωτηρίας αξίωσον, της κατά ψυχήν και σώμα δεόμεθα, τη προς Κύριον πρεσβεία σου, Θεοκτίστη Μήτερ τους τιμώντάς σε.
Τοις τιμίοις λειψάνοις σου, γάννυται πατρίς σου η σε βλαστήσασα, όθεν ταύτην σκέπε πάντοτε, Μήτερ Θεοκτίστη πάσης θλίψεως.
Η θερμή σου αντίληψις, παντί θλιβομένω παρέχει άνεσιν, και νοσούντι Μήτερ ίασιν˙ δια τούτο πάντες σοι προστρέχομεν.
Θεοτοκίον.
Αύγασόν μοι Πανάχραντε, τω εν σκότει όντι των παραπτώσεων, μετανοίας φως γλυκύτατον, η το φώς τεκούσα το υπέρφωτον.
Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Γέγονεν η ση, βιοτή Μήτερ παράδοξος δια τούτο ανηκέστων συμφορών, ρύου πάντοτε τους ταύτην μακαρίζοντας.
Όμβρησον ημίν, τοις εν πίστει καταφεύγουσι, Θεοκτίστη τη αγία σου σορώ της ευνοίας σου την χάριν την σωτήριον.
Ίασαι ημών, τα συμβάντα αρρωστήματα δια πλήθος χαλεπών αμαρτιών, και υγείαν την κατ’ άμφω ημίν δώρησαι.
Θεοτοκίον.
Σώματος Αγνή τας ορμάς και τα σκιρτήματα, απονέκρωσον τη ση επισκοπή, και προς βίον με βελτίονα κυβέρνησον.
Ωδή στ’. Την δέησιν.
Μεγάλων σε, δωρεών ηξίωσεν, όν εδόξασας μεγάλοις σου πόνοις, ο μεγαλόδωρος Μήτερ Δεσπότης, όν εκδυσώπει μεγάλων κολάσεων, λυτρώσαί με ως αγαθός, τον μεγάλως αυτόν παροργίσαντα.
Εν Πάρω υπερφυώς ασκήσασα, καθηγίασας αυτήν τοις σοις πόνοις˙ και νυν τω Θείω λειψάνω σου Μήτερ την σε βλαστήσασαν Λέσβον εφαίδρυνας, ή δίδου πάντοτε της σης, μητρικής ευλογίας τας χάριτας.
Μη παύση, ως συμπαθής παρέχουσα, τοις προστρέχουσι τη θεία σορώ σου, και εξαιτούσι την χάριν σου Μήτερ, της προστασίας της σης τα δωρήματα, και λυτρουμένη χαλεπών, πειρασμών και δεινών περιστάσεων.
Θεοτοκίον.
Η Πάναγνος, του Θεού λοχεύτρια, Αειπάρθενε Αγνή Θεοτόκε την άναγνόν μου ψυχήν και καρδίαν, ταις παμβεβήλοις εννοίαις και πράξεσι, καθάρισον τω ρυπτικώ, του ελέους σου ρείθρω και σώσόν με.
Διάσωσον, ώ Θεοκτίστη Οσία, πάσης ανάγκης, τους εκ πόθου τη αρωγή σου προστρέχοντας, και εν ειρήνη τελεία ημάς συντήρει.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Τη υπέρ φύσιν ασκήσει σου πάνσεμνε, τας των δαιμόνων κατέπτηξας φάλαγγας˙ εξ ών της κακίας απάλλαξον, τους την σεπτήν σου αιτούντας αντίληψιν, Οσία Αγγέλων εφάμιλλε.
Προκείμενον.
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.
Στίχ. Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού.
Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον.
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην. Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών δέκα παρθένοις, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε ήσαν εξ αυτών φρόνιμοι, και αι πέντε μωραί˙ αίτινες μωραί λαβούσαι τας λαμπάδας εαυτών, ούκ έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον. Αι δε φρόνιμοι έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών, μετά των λαμπάδων αυτών. Χρονίζοντος δε του νυμφίου, ενύσταξαν πάσαι, και εκάθευδον. Μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν. Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού. Τότε ηγέρθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι, και εκόσμησαν τας λαμπάδας αυτών. Αι δε μωραί ταις φρονίμοις είπον. Δότε ημίν εκ του ελαίου υμών, ότι αι λαμπάδες ημών σβέννυνται. Απεκρίθησα αι φρόνιμοι λέγουσαι. Μήποτε ούκ αρκέσει ημίν και υμίν πορεύεσθε δε μάλλον προς τους πωλούντας, και αγοράσατε εαυταίς. Απερχομένων δε αυτών αγοράσαι, ήλθεν ο νυμφίος, και αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι˙ Κύριε, Κύριε, άνοιξον ημίν. Ο δε αποκριθείς είπεν. Αμήν λέγω υμίν, ούκ οίδα υμάς. Γρηγορείτε ούν, ότι ούκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν ή ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.
Δόξα. Ταις της σης Οσίας.
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Βίον υπερθαύμαστον, πολιτευθείσα εν Πάρω, άπαντας εξέπληξας, τοις σοις κατορθώμασι και χαρίσμασι˙ διο νυν άπαντας, Μήτερ Θεοκτίστη, τους πιστώς σε μακαρίζοντας, πάσης στενώσεως, και επιφορών και κακώσεων, των εν τω βίω λύτρωσαι, και χαράν και δύναμιν ένθεον, καθ’ εκάστην, ημίν τοις προσκυνούσιν ευλαβώς το ιερόν σου εκτύπωμα, και το θείον λείψανον.
Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Τοις σπαργάνοις σου Μήτερ, εγκαυχάται η Λέσβος και αγιάζεται˙ αγίασον ουν πάντας, αγιασμώ Οσία, των αγίων λειψάνων σου, τους ανυμνούντας πιστώς, τους ευαγείς σου πόνους.
Εν τη Πάρω Οσία, υπέρ άνθρωπον βίον στερρώς διήνυσας˙ ανύειν ουν σωφρόνως, τας τρίβους τας φερούσας, προς ζωής την κατάπαυσιν, ενίσχυσον αληθώς, τους σε υμνολογούντας.
Ρώμην θείαν καρπούται Ικαρία, Οσία, εκ του λειψάνου σου, και χάριν και υγείαν και έλεος και ρώσιν, εξ αυτού αεί δρέπεται, η ση πατρίς δαψιλώς θεόφρον Θεοκτίστη.
Θεοτοκίον.
Γεωργήσας αφρόνως, ασυνέτω καρδία παθών βλαστήματα, καρπώ της αμαρτίας, Παρθένε ενεκρώθην˙ αλλά συ με εξέγειρον, και προς ζωής τας οδούς, κατεύθυνον τον νουν μου.
Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Έχει Οσία, απολαβούσα αρτίως εκ του θείου σου λειψάνου η πατρίς σου, μέρος Θεοκτίστη ως χάριτος εστίαν.
Ρύσαι Οσία, τους ευσεβείς συμπολίτας πάσης θλίψεως και βλάβης και ανάγκης, τους την σην πρεσβείαν, θερμώς εξαιτουμένους.
Άλυπον βίον, δίδου ημάς διανύειν, πάσης θλίψεως απηλλαγμένον Μήτερ, τους υπερυψούντας, Χριστόν τον σον νυμφίον.
Θεοτοκίον.
Σώμα μολύνας, τη των παθών εργασία, πάσης πέπλησμαι ο τάλας δυσωδίας˙ κάθαρον Παρθένε, καρδίας μου το βάθος.
Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ιάσεις σου το σκήνος βλύζει Θεοκτίστη και χαλεπά θεραπεύει νοσήματα, και τας οδύνας κουφίζει των προσιόντων σοι.
Μη παύση Θεοκτίστη, νέμουσα αΰλως, τοις σε τιμώσι την άφθονον χάριν σου, και συμπτωμάτων παντοίων ημάς εξαίρουσα.
Ολόφωτον παστάδα, Μήτερ κατοικούσα, συν ταις φρονίμοις παρθένοις ικέτευε, υπέρ των πίστει ζητούντων την προστασίαν σου.
Θεοτοκίον.
Υδάτων απωλείας, ρύσαι με Παρθένε, και σωτηρίας το ύδωρ μοι πήγασον, τω αδιστάκτω καρδία σε μεγαλύνοντι.
Το Άξιόν εστι και τα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις ο της Λέσβου θείος βλαστός, και της νήσου Πάρου ο ουράνιος στολισμός˙ χαίροις Ικαρίας, προστάτις Θεοκτίστη, και των σε γεραιρόντων, θεία αντίληψις.
Βίον διανύσασα θαυμαστόν, εξέπληξας πάντας, τη ασκήσει σου στερρά συ γαρ ως αναίμων, Οσία ηγωνίσω, και φύσεως των όρων Μήτερ εκβέβηκας.
Εξ αιχμαλωσίας τυραννικής, Μήτερ λυτρωθείσα, προμηθεία τη Θεϊκή, εν τη νήσω Πάρω στερρώς εγκαθωρμίσθης, αγάπη νευρουμένη τη του νυμφίου σου.
Έφριξεν ιδών σε ο θηρευτής, Μήτερ Θεοκτίστη, ως ασώματον εν σαρκί, και της θαυμαστής σου, Οσία πολιτείας, εκήρυξεν εν κόσμω, τα κατορθώματα.
Όλβον ως ουράνιον αληθώς, εδέξατο Μήτερ, το σον λείψανον το σεπτόν, πανδημεί η Λέσβος, η ση πατρίς Οσία, ώ και πιστώς προστρέχει υμνολογούσά σε.
Πάσης ημών βλάβης και συμφοράς, τήρει ανωτέρους, τους τιμώντάς σε ευλαβώς, και πταισμάτων λύσιν, ημίν αεί εξαίτει, Οσία Θεοκτίστη αξιοθαύμαστε.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον, τα συνήθη Τροπάρια, εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.
Σκέπη και προστάτις ασφαλής, και καταφυγή εν ανάγκαις και περιστάσεσι έσο Μήτερ πάντοτε τοις προσπελάζουσι, τη θερμή αντιλήψει σου, λύουσα κινδύνων, καθ’ ημών την έφοδον, και πάσαν άλλην πληγήν, παύουσα τη ση μεσιτεία προς τον σον νυμφίον και Κτίστην, τον σε Θεοκτίστη θαυμαστώσαντα.
Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Δι’ ευχών.
Ψαλλόμενος την 9ην Νοεμβρίου
Ποιηθείς υπό μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου.
Ευλογήσαντος του Ιερέως το «Κύριε εισάκουσον» μεθ’ ό το «Θεός Κύριος», και το εξής:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως κεκτημένη προς Χριστόν παρρησίαν, μη διαλίπης Θεοκτίστη Οσία, υπέρ ημών πρεσβεύουσα δεόμεθα, των καταφευγόντων σου, τη θερμή προστασία, ως αν λυτρωθείημεν, πειρασμών και κινδύνων και πάσης άλλης βλάβης και πληγής, και εν ειρήνη, τον βίον διάγωμεν.
Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι εί μη γαρ συ προΐστατο πρεσβεύουσα τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τίς δε διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.
Ο Ν’. και ο Κανών ου η ακροστιχίς.
«Θεώ τω Κτίστη άγοις με Μήτερ, Γερασίμου».
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Θεόν καθικέτευε εκτενώς, Μήτερ Θεοκτίστη, επταισμένων τον ιλασμόν, και απαλλαγήν παντός κινδύνου, ημίν δοθήναι τοις σε μακαρίζουσι.
Ευφράνθη η Λέσβος η ση πατρίς, υποδεξαμένη, τα σα λείψανα τα σεπτά, εξ ών αναβλύζεις καθ’ εκάστην, αγιασμόν Θεοκτίστη και έλεος.
Ως έχουσα Μήτερ προς τον Χριστόν, πολλήν παρρησίαν εκδυσώπει δια παντός, του ρύεσθαι πάσης ημάς βλάβης, και πειρασμών πολυτρόπων και θλίψεων.
Θεοτοκίον.
Τοις πάθεσι θύραν ο ταπεινός, ηνέωξα Κόρη, και δεδούλωμαι τω εχθρώ˙ Συ με της αυτού επικρατείας, και χαλεπής τυραννίδος εκλύτρωσαι.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Ωκειώθης Κυρίω, υπερφυεί βίω σου, και υπερφυών χαρισμάτων, Μήτερ ηξίωσαι εξ ών απόσταξον, ώσπερ ουράνιον δρόσον, τας σταγόνας άνωθεν, τοις σε γεραίρουσι.
Καταφύγιον θείον, και ασφαλής έπαλξις, Μήτερ Θεοκτίστη Οσία, γενού εκάστοτε, ημίν δεόμεθα, τας καθ’ ημών επιθέσεις, εχθρού του αλάστορος, εναποκρούουσα.
Τοις σεπτοίς σου λειψάνοις, πίστει θερμή σπεύδοντας, ίασιν ψυχών και σωμάτων, αεί λαμβάνομεν˙ όθεν κηρύττομεν, την εξ αυτών προϊούσαν χάριν ανεξάντλητον, Οσία πάντοτε.
Θεοτοκίον.
Ιλαστήριον μέγα, κόσμου παντός πέφηνας, άφεσιν και λύτρωσιν Κόρη, ως Μήτηρ άχραντος Θεού παρέχουσα, αμαρτιών και κινδύνων, τοις θερμοίς προστρέχουσι, τη ση χρηστότητι.
Διάσωσον, ώ Θεοκτίστη Οσία πάσης ανάγκης, τους εκ πόθου τη αρωγή σου προστρέχοντας, και εν ειρήνη τελεία ημάς συντήρει.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Πρεσβεύειν αεί, μη παύση τω νυμφίω σου δι’ όν σεαυτήν, ασκήσει, Μήτερ έτηξας, πάσης οργής και θλίψεως, ασινή και απείραστον πάνσεμνε, την ζωήν φυλάττεσθαι ημών, ως μέτοχος των υπέρ κατάληψιν.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Σωτηρίας αξίωσον, της κατά ψυχήν και σώμα δεόμεθα, τη προς Κύριον πρεσβεία σου, Θεοκτίστη Μήτερ τους τιμώντάς σε.
Τοις τιμίοις λειψάνοις σου, γάννυται πατρίς σου η σε βλαστήσασα, όθεν ταύτην σκέπε πάντοτε, Μήτερ Θεοκτίστη πάσης θλίψεως.
Η θερμή σου αντίληψις, παντί θλιβομένω παρέχει άνεσιν, και νοσούντι Μήτερ ίασιν˙ δια τούτο πάντες σοι προστρέχομεν.
Θεοτοκίον.
Αύγασόν μοι Πανάχραντε, τω εν σκότει όντι των παραπτώσεων, μετανοίας φως γλυκύτατον, η το φώς τεκούσα το υπέρφωτον.
Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Γέγονεν η ση, βιοτή Μήτερ παράδοξος δια τούτο ανηκέστων συμφορών, ρύου πάντοτε τους ταύτην μακαρίζοντας.
Όμβρησον ημίν, τοις εν πίστει καταφεύγουσι, Θεοκτίστη τη αγία σου σορώ της ευνοίας σου την χάριν την σωτήριον.
Ίασαι ημών, τα συμβάντα αρρωστήματα δια πλήθος χαλεπών αμαρτιών, και υγείαν την κατ’ άμφω ημίν δώρησαι.
Θεοτοκίον.
Σώματος Αγνή τας ορμάς και τα σκιρτήματα, απονέκρωσον τη ση επισκοπή, και προς βίον με βελτίονα κυβέρνησον.
Ωδή στ’. Την δέησιν.
Μεγάλων σε, δωρεών ηξίωσεν, όν εδόξασας μεγάλοις σου πόνοις, ο μεγαλόδωρος Μήτερ Δεσπότης, όν εκδυσώπει μεγάλων κολάσεων, λυτρώσαί με ως αγαθός, τον μεγάλως αυτόν παροργίσαντα.
Εν Πάρω υπερφυώς ασκήσασα, καθηγίασας αυτήν τοις σοις πόνοις˙ και νυν τω Θείω λειψάνω σου Μήτερ την σε βλαστήσασαν Λέσβον εφαίδρυνας, ή δίδου πάντοτε της σης, μητρικής ευλογίας τας χάριτας.
Μη παύση, ως συμπαθής παρέχουσα, τοις προστρέχουσι τη θεία σορώ σου, και εξαιτούσι την χάριν σου Μήτερ, της προστασίας της σης τα δωρήματα, και λυτρουμένη χαλεπών, πειρασμών και δεινών περιστάσεων.
Θεοτοκίον.
Η Πάναγνος, του Θεού λοχεύτρια, Αειπάρθενε Αγνή Θεοτόκε την άναγνόν μου ψυχήν και καρδίαν, ταις παμβεβήλοις εννοίαις και πράξεσι, καθάρισον τω ρυπτικώ, του ελέους σου ρείθρω και σώσόν με.
Διάσωσον, ώ Θεοκτίστη Οσία, πάσης ανάγκης, τους εκ πόθου τη αρωγή σου προστρέχοντας, και εν ειρήνη τελεία ημάς συντήρει.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Τη υπέρ φύσιν ασκήσει σου πάνσεμνε, τας των δαιμόνων κατέπτηξας φάλαγγας˙ εξ ών της κακίας απάλλαξον, τους την σεπτήν σου αιτούντας αντίληψιν, Οσία Αγγέλων εφάμιλλε.
Προκείμενον.
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.
Στίχ. Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού.
Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον.
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην. Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών δέκα παρθένοις, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε ήσαν εξ αυτών φρόνιμοι, και αι πέντε μωραί˙ αίτινες μωραί λαβούσαι τας λαμπάδας εαυτών, ούκ έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον. Αι δε φρόνιμοι έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών, μετά των λαμπάδων αυτών. Χρονίζοντος δε του νυμφίου, ενύσταξαν πάσαι, και εκάθευδον. Μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν. Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού. Τότε ηγέρθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι, και εκόσμησαν τας λαμπάδας αυτών. Αι δε μωραί ταις φρονίμοις είπον. Δότε ημίν εκ του ελαίου υμών, ότι αι λαμπάδες ημών σβέννυνται. Απεκρίθησα αι φρόνιμοι λέγουσαι. Μήποτε ούκ αρκέσει ημίν και υμίν πορεύεσθε δε μάλλον προς τους πωλούντας, και αγοράσατε εαυταίς. Απερχομένων δε αυτών αγοράσαι, ήλθεν ο νυμφίος, και αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι˙ Κύριε, Κύριε, άνοιξον ημίν. Ο δε αποκριθείς είπεν. Αμήν λέγω υμίν, ούκ οίδα υμάς. Γρηγορείτε ούν, ότι ούκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν ή ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.
Δόξα. Ταις της σης Οσίας.
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Βίον υπερθαύμαστον, πολιτευθείσα εν Πάρω, άπαντας εξέπληξας, τοις σοις κατορθώμασι και χαρίσμασι˙ διο νυν άπαντας, Μήτερ Θεοκτίστη, τους πιστώς σε μακαρίζοντας, πάσης στενώσεως, και επιφορών και κακώσεων, των εν τω βίω λύτρωσαι, και χαράν και δύναμιν ένθεον, καθ’ εκάστην, ημίν τοις προσκυνούσιν ευλαβώς το ιερόν σου εκτύπωμα, και το θείον λείψανον.
Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Τοις σπαργάνοις σου Μήτερ, εγκαυχάται η Λέσβος και αγιάζεται˙ αγίασον ουν πάντας, αγιασμώ Οσία, των αγίων λειψάνων σου, τους ανυμνούντας πιστώς, τους ευαγείς σου πόνους.
Εν τη Πάρω Οσία, υπέρ άνθρωπον βίον στερρώς διήνυσας˙ ανύειν ουν σωφρόνως, τας τρίβους τας φερούσας, προς ζωής την κατάπαυσιν, ενίσχυσον αληθώς, τους σε υμνολογούντας.
Ρώμην θείαν καρπούται Ικαρία, Οσία, εκ του λειψάνου σου, και χάριν και υγείαν και έλεος και ρώσιν, εξ αυτού αεί δρέπεται, η ση πατρίς δαψιλώς θεόφρον Θεοκτίστη.
Θεοτοκίον.
Γεωργήσας αφρόνως, ασυνέτω καρδία παθών βλαστήματα, καρπώ της αμαρτίας, Παρθένε ενεκρώθην˙ αλλά συ με εξέγειρον, και προς ζωής τας οδούς, κατεύθυνον τον νουν μου.
Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Έχει Οσία, απολαβούσα αρτίως εκ του θείου σου λειψάνου η πατρίς σου, μέρος Θεοκτίστη ως χάριτος εστίαν.
Ρύσαι Οσία, τους ευσεβείς συμπολίτας πάσης θλίψεως και βλάβης και ανάγκης, τους την σην πρεσβείαν, θερμώς εξαιτουμένους.
Άλυπον βίον, δίδου ημάς διανύειν, πάσης θλίψεως απηλλαγμένον Μήτερ, τους υπερυψούντας, Χριστόν τον σον νυμφίον.
Θεοτοκίον.
Σώμα μολύνας, τη των παθών εργασία, πάσης πέπλησμαι ο τάλας δυσωδίας˙ κάθαρον Παρθένε, καρδίας μου το βάθος.
Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ιάσεις σου το σκήνος βλύζει Θεοκτίστη και χαλεπά θεραπεύει νοσήματα, και τας οδύνας κουφίζει των προσιόντων σοι.
Μη παύση Θεοκτίστη, νέμουσα αΰλως, τοις σε τιμώσι την άφθονον χάριν σου, και συμπτωμάτων παντοίων ημάς εξαίρουσα.
Ολόφωτον παστάδα, Μήτερ κατοικούσα, συν ταις φρονίμοις παρθένοις ικέτευε, υπέρ των πίστει ζητούντων την προστασίαν σου.
Θεοτοκίον.
Υδάτων απωλείας, ρύσαι με Παρθένε, και σωτηρίας το ύδωρ μοι πήγασον, τω αδιστάκτω καρδία σε μεγαλύνοντι.
Το Άξιόν εστι και τα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις ο της Λέσβου θείος βλαστός, και της νήσου Πάρου ο ουράνιος στολισμός˙ χαίροις Ικαρίας, προστάτις Θεοκτίστη, και των σε γεραιρόντων, θεία αντίληψις.
Βίον διανύσασα θαυμαστόν, εξέπληξας πάντας, τη ασκήσει σου στερρά συ γαρ ως αναίμων, Οσία ηγωνίσω, και φύσεως των όρων Μήτερ εκβέβηκας.
Εξ αιχμαλωσίας τυραννικής, Μήτερ λυτρωθείσα, προμηθεία τη Θεϊκή, εν τη νήσω Πάρω στερρώς εγκαθωρμίσθης, αγάπη νευρουμένη τη του νυμφίου σου.
Έφριξεν ιδών σε ο θηρευτής, Μήτερ Θεοκτίστη, ως ασώματον εν σαρκί, και της θαυμαστής σου, Οσία πολιτείας, εκήρυξεν εν κόσμω, τα κατορθώματα.
Όλβον ως ουράνιον αληθώς, εδέξατο Μήτερ, το σον λείψανον το σεπτόν, πανδημεί η Λέσβος, η ση πατρίς Οσία, ώ και πιστώς προστρέχει υμνολογούσά σε.
Πάσης ημών βλάβης και συμφοράς, τήρει ανωτέρους, τους τιμώντάς σε ευλαβώς, και πταισμάτων λύσιν, ημίν αεί εξαίτει, Οσία Θεοκτίστη αξιοθαύμαστε.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον, τα συνήθη Τροπάρια, εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.
Σκέπη και προστάτις ασφαλής, και καταφυγή εν ανάγκαις και περιστάσεσι έσο Μήτερ πάντοτε τοις προσπελάζουσι, τη θερμή αντιλήψει σου, λύουσα κινδύνων, καθ’ ημών την έφοδον, και πάσαν άλλην πληγήν, παύουσα τη ση μεσιτεία προς τον σον νυμφίον και Κτίστην, τον σε Θεοκτίστη θαυμαστώσαντα.
Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Δι’ ευχών.
Πηγή από: http://xristianos.gr/
