Παρακλητικός Κανών Οσίου Ξενοφώντος
(Υπό Χαραλάμπους Μπούσια)
Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον.
Τροπάριον. Ήχος δ΄ . Ο υψωθείς.
Τους μονοτρόπων υφηγήτορας δεύτε, εν ψαλτηρίω και ευήχω σαμβύκη, πιστώς ανευφημήσωμεν βοώντες αυτοίς·Ξενοφών Αρκάδιε Ιωάννη Μαρία, δένδρα ευθαλέστατα της ερήμου απαύστως, εκδυσωπείτε ρύσασθαι ημάς, εξ ανηκέστου φθοράς τον Φιλάνθρωπον.
Δόξα. Το αυτό.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε...
Ψαλμός Ν΄ (50).
Και ο κανών, ου η ακροστιχίς: ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΟΙΚΟΝ ΛΙΤΕΤΑΙ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄ . Υγράν διοδεύσας.
Ξενίαν παράσχου μοι Ιησού, εν τη σωτηρίω, Εκκλησίας σου κιβωτώ, και δέξαι με άχρι τελευτής μου, εν τοις χωρίοις αυτής εργαζόμενον.
Ενώτισαι ταύτην την πενιχράν, παράκλησιν κλήμα, ευθαλέστατον Ξενοφών, και βότρυν αξίωσόν με φέρειν, έργων χρηστότητος όπως σωθήσομαι.
Νεκρώσαντες άπαν το γεηρόν, Αρκάδιε θείε, Ιωάννη και Ξενοφών, ομού συν Μαρία ισαγγέλως, εν απροσίτοις οπαίς εβιώσατε.
Θεοτοκίον.
Ο τρίστηνος δέομαι Μαριάμ, θεόγραπτε τόμε, σωτηρίας των χοϊκών, εν βίβλω ζωής κατάγραψόν με, τον εκζητούντα την θείαν πρεσβείαν σου.
Ωδή γ΄ . Ουρανίας αψίδος.
Φωτοφόρον τετράδα, των αρετών έγνωμεν, Ξενοφώντα και Ίωάννην, άμα Αρκάδιον, συν τη Μαρία πιστοί, τους εν ερήμω φανέντας, ως πλειάδα πάμφωτον, κόσμον αυγάζουσαν.
Ω Αρκάδιε θείε, Σαββαϊτών καύχημα, και των μοναστών Ιωάννη, το ακροθίνιον, πανευκλεές ξυνωρίς, Χριστόν δυσώπει ρυσθήναι, εκ δεινών κολάσεων, σε τους γεραίροντας.
Νικηφόρως τον βίον, ω Ξενοφών Όσιε, και Μαρία σύμβιε τούτου, επερατώσατε, εν ουρανοίς δε τανύν, υπέρ ημών δυσωπείτε, τον Χριστόν λυτρώσασθαι, πάντας εκ θλίψεων.
Θεοτοκίον.
Τρισμακάριστε Κόρη, παρθενικόν καύχημα, εν ταις σαις ωλέναις τον κόσμον, Κτίστην εβάστασας, διο εκ βάθους ψυχής, δοξολογών σε κραυγάζω· εξ αμπλακημάτων μου, ρύσαι και σώσόν με.
Διάσωσον, ω συνοδεία ολβία του Ξενοφώντος, σους ικέτας εκ συμφορών κινδύνων και θλίψεων, ως χάριν ευρούσα παρά Κυρίου.
Επιβλέψον εν ευμενεία...
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄ . Πρεσβεία θερμή.
Προστάται θερμοί, και πύργοι αδιάσειστοι, ελέους πηγαί, και όρμοι γαληνότατοι, Ξενοφών Μαρία τε, Ιωάννη σεπτέ και Αρκάδιε, εκδυσωπείτε τον Δημιουργόν, υμάς τους τιμώντας πόνων ρύσασθαι.
Ωδή δ΄ . Εισακήκοα Κύριε.
Οδυνών με απάλλαξον, Ξενοφών θεόφρον ψυχής και σώματος, ο εκών οικήσας έρημον, δια την αγάπην του Παντάνακτος.
Σαρκικών ω Αρκάδιε, φρονημάτων ώφθης σαφώς ανώτερος, όθεν δείξόν με τον μέλποντα, σε δεινών συγχύσεων υπέρτερον.
Ουρανίου φρονήματος, εμπλησθείσα έλιπες πλούτον βρότειον, όθεν κράζω σοι· ουράνωσον, και τον νουν ημών Μαρία πάνσεμνε.
Θεοτοκίον.
Ιλασμός γενηθήτω μοι, η ση μεσιτεία Θεογεννήτρια, και δεινών κακών εκλύτρωσις, γένους των μερόπων παραμύθιον.
Ωδή ε΄ . Φώτισον ημάς.
Κόσμου χαμερπή, συνοδεία εγκατέλιπες, του πανσόφου Ξενοφώντος όθεν νυν, καταξίωσον καμέ φρονεί τα κρείττονα.
Όμβρησον καμοί, της σης χάριτος Αρκάδιε, υετόν και αμαρτίας μου κλεινέ, αποξήρανον ομβρήματα πρεσβείαις σου.
Νεύσον ταις ημών, Ιωάννη παρακλήσεσι, και εκ νόσου κατωδύνου ζοφεράς, απολύτρωσαι ημάς ταις σαις εντεύξεσι.
Θεοτοκίον.
Λάμψον μοι το φως, μετανοίας το γλυκύτατον, Θεοτόκε η το άστεκτον το φως, οικουμένης ανατείλασα τοις πέρασιν.
Ωδή ς΄ . Την δέησιν.
Ισχύϊ, του Παναγίου Πνεύματος, ακηδίας πυρ κατάσβεσον πάτερ, σοφέ Αρκάδιε το κατακαίον, των ικετών σου ψυχών τα ενδότερα, ο κατασβέσας τοις κρουνοίς, των δακρύων σου πυρ άπαν βρότειον.
Τη χάριτι, Ξενοφών θεσπέσιε, του Χριστού ατμίδα πάντα ηγήσω, και εις Αυτόν τον σον νουν περιφέρων, τας του βεβήλου διώλεσας φάλαγγας. Διο και πάντας βοηθείς, μηχανάς τας του όφεως λύσασθαι.
Εν κρίσως, τη ημέρα Άγιε, αρωγός ημίν γενού Ιωάννη, και εκ δικαίας ημάς καταδίκης, ταις σαις θερμαίς ικεσίαις εκλύτρωσαι, ο δι’ αγάπην του Χριστού, εκουσίως πολίσας την έρημον.
Θεοτοκίον.
Τρυχόμενοι, υπό νόσων Δέσποινα, ανιάτων και παθών ακαθάρτων, τη αντιλήψει σου πάντες θαρρούμεν, και εκλαμβάνομεν ίασιν τάχιστα, ω κολυμβήθρα Σιλωάμ, της Καινής Διαθήκης της χάριτος.
Διάσωσον, ω συνοδεία ολβία του Ξενοφώντος, σους ικέτας εκ συμφορών κινδύνων και θλίψεων, ως χάριν ευρούσα παρά Κυρίου.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον...
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β΄ . Ταχύ προκατάλαβε..
Ευμάρειαν ρέουσαν, και τας προσκαίρους τιμάς, ηρνήθητε χαίροντες, και μοναζόντων χοροίς, σοφοί ηριθμήθητε. Κύριον δυσωπείτε, Ξενοφών Ιωάννη, συν θείω Αρκαδίω, και Μαρία απαύστως, δοθήναι τοις ευσεβέσιν άμετρον έλεος.
Προκείμενον: Τοις Αγίοις τοις εν τη γη...
Στιχ.: Ακούσατε ταύτα πάντα τα έθνη...
Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον (Κεφ. ια΄ , 27-30): Είπεν ο Κύριος· Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου...
Δόξα: Ταις της σης Οσίας...
Και νυν: Ταις της Θεοτόκου...
Ήχος πλ. β΄ . Όλην αποθέμενοι.
Στιχ.: Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός...
Ξενοφών Μαρία τε, θεοφιλές Ιωάννη, και κλεινέ Αρκάδιε, βότρυες γλυκύτατοι, θείας χάριτος, ασκητών πρότυπα, ρόδα μυρίπνοα, εν σπηλαίοις εξανθήσαντες, μη με εάσητε, τον υμών ικέτην συνέχεσθαι, τω κλύδωνι των θλίψεων, και των ζοφερών περιστάσεων, αλλά δυσωπείτε, Χριστόν τον Ζωοδότην και Θεόν, εκ χαμαιζήλου λυτρώσασθαι, πόθου με τον δείλαιον.
Ωδή ζ΄ . Παίδες Εβραίων.
Αίροντες τον σταυρόν επ’ ώμων, της ασκήσεως Πατέρες εν ερήμω, προς νομάς θεϊκάς ανήλθετε βοώντες· Ευλογητός ει Κύριε, ο Θεός εις τους αιώνας.
Ίλεως Ξενοφών γενού μοι, και καθάρισον ψυχής μου σηπεδόνας, ο ασκήσει στερρά και ισαγγέλω βίω, καθάρας το ιμάτιον, της ψυχής σου εν σπηλαίω.
Χάριν παρά Κυρίου εύρες, θεραπεύειν τα επώδυνα τα έλκη, των σωμάτων ημών και των ψυχών θεόφρον, του Ξενοφώντος σύμβιρ, υπερένδοξε Μαρία.
θεοτοκίον.
Άχραντε Μήτερ του Υψίστου, εκ βυθού εξάγαγέ με απωλείας, και προς άκλυστον συ οδήγησόν με όρμον, της μετανοίας ίνα σε, ανυμνώ εις τους αιώνας.
Ωδή η΄ . Τον Βασιλέα.
Ρανίδας στάξον, υπακοής τη ψυχή μου, Ιωάννη και ανύψωσον τον νουν μου, προς τα θεία άπερ, επόθησας εν βίω.
Αμέμπτου βίου, θεοειδής συνοδεία, αναβάσεις τας σεπτάς υπόδειξόν μοι, ίνα της μερίδος, των σωζομένων τύχω.
Λύτρωσιν δος μοι, εκ ψυχοφθόρων σφαλμάτων, Ξενοφών τω προσιόντι σοι εκ πόθου, και γεραίρόντί σε, ως καύχημα αζύγων.
Θεοτοκίον.
Απεγνωσμένω, εκ των πολλών μου σφαλμάτων, Αειπάρθενε γενού μοι οδηγία, και προς ευηθεία, τας τρίβους ίθυνόν με.
Ωδή θ΄ . Κυρίως Θεοτόκον.
Μνημόνευε απαύστως, Ξενοφών φωσφόρε, τους ολοτρόπω σπουδή σοι προστρέχοντας, και οία γνήσιον φίλον Θεού δοξάζοντας.
Περισπασμοίς ποικίλοις, βλαβεροίς ο τάλας, περιπεσών ω Αρκάδιε δέομαι, σαις ικεσίαις ειρήνην ψυχής μοι δώρησαι.
Ηλίου λαμπροτέρα, η ση πολιτεία, ω Ιωάννη τω κόσμω εξέλαμψε, φωταγωγούσα τας τρίβους των ευφημούντων σε.
Θεοτοκίον.
Στεφάνοις αφθαρσίας, στέψον τους σους δούλους, τους σε γεραίροντας Κόρη πανύμνητε, και τον Υιόν και Θεόν σου αεί δοξάζοντας.
Άξιόν εστι και τα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις αυταδέλφων δυάς κλυτή, θείε Ιωάννη, και Αρκάδιε θαυμαστέ, χαίροι τε Μαρία, και Ξενοφών συνάμα, σεπτή εκείνων ρίζα, η αγλοαόκαρπος.
Δεύτε ανυμνήσωμεν εν χορώ, την σεπτήν δυάδα, Ξενοφώντα τον ευκλεή, συν τη θεοφόρω, Μαρία τη συμβίω, αυτού ώσπερ κανόνας, αυταπαρνήσεως.
Χαίροις πανσεβάσμιε ξυνωρίς, μάκαρ Ιωάννη, και Αρκάδιε γεραρέ, αυταδέλφων κλέος, ωράϊσμα ερήμου, και πολισταί σπηλαίων, θεοειδέστατοι.
Πάσαι των Αγγέλων...
Το τρισάγιον.
Απολυτίκιον.
Ήχος πλ. α΄ . Τον συνάναρχον Λόγον.
Ξενοφώντα τον δίκαιον ευφημήσωμεν, συν τη συμβίω Μαρία τη ταπεινή και σεμνή, και υιών αυτού δυάδα την θεόσδοτον, τον Ιωάννην τον κλεινόν, και Αρκάδιον ομού, τους στύλους της ευσεβείας, ους κατέχομεν νυν ικέτας, και πρεσβευτάς ημών θερμούς προς Θεόν.
Εκτενής και απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β΄ . Ότε εκ του ξύλου.
Πάντας, τους προστρέχοντας πιστώς, τη υμών στερρά μεσιτεία, ελευθερώσατε, Ξενοφών Αρκάδιε πανοσιώτατοι, Ιωάννη Μαρία τε της χάριτος ρόδα, εκ της του αλάστορος δολίας επιβουλής, ίνα εν αμώμω καρδία, τα υμών λαμπρά ανυμνούμεν, εν ερήμω Όσιοι παλαίσματα.
Δέσποινα πρόσδεξαι...
Την πάσαν ελπίδα μου...
Διευχών
Πηγή από: http://xristianos.gr/
(Υπό Χαραλάμπους Μπούσια)
Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον.
Τροπάριον. Ήχος δ΄ . Ο υψωθείς.
Τους μονοτρόπων υφηγήτορας δεύτε, εν ψαλτηρίω και ευήχω σαμβύκη, πιστώς ανευφημήσωμεν βοώντες αυτοίς·Ξενοφών Αρκάδιε Ιωάννη Μαρία, δένδρα ευθαλέστατα της ερήμου απαύστως, εκδυσωπείτε ρύσασθαι ημάς, εξ ανηκέστου φθοράς τον Φιλάνθρωπον.
Δόξα. Το αυτό.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε...
Ψαλμός Ν΄ (50).
Και ο κανών, ου η ακροστιχίς: ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΟΙΚΟΝ ΛΙΤΕΤΑΙ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄ . Υγράν διοδεύσας.
Ξενίαν παράσχου μοι Ιησού, εν τη σωτηρίω, Εκκλησίας σου κιβωτώ, και δέξαι με άχρι τελευτής μου, εν τοις χωρίοις αυτής εργαζόμενον.
Ενώτισαι ταύτην την πενιχράν, παράκλησιν κλήμα, ευθαλέστατον Ξενοφών, και βότρυν αξίωσόν με φέρειν, έργων χρηστότητος όπως σωθήσομαι.
Νεκρώσαντες άπαν το γεηρόν, Αρκάδιε θείε, Ιωάννη και Ξενοφών, ομού συν Μαρία ισαγγέλως, εν απροσίτοις οπαίς εβιώσατε.
Θεοτοκίον.
Ο τρίστηνος δέομαι Μαριάμ, θεόγραπτε τόμε, σωτηρίας των χοϊκών, εν βίβλω ζωής κατάγραψόν με, τον εκζητούντα την θείαν πρεσβείαν σου.
Ωδή γ΄ . Ουρανίας αψίδος.
Φωτοφόρον τετράδα, των αρετών έγνωμεν, Ξενοφώντα και Ίωάννην, άμα Αρκάδιον, συν τη Μαρία πιστοί, τους εν ερήμω φανέντας, ως πλειάδα πάμφωτον, κόσμον αυγάζουσαν.
Ω Αρκάδιε θείε, Σαββαϊτών καύχημα, και των μοναστών Ιωάννη, το ακροθίνιον, πανευκλεές ξυνωρίς, Χριστόν δυσώπει ρυσθήναι, εκ δεινών κολάσεων, σε τους γεραίροντας.
Νικηφόρως τον βίον, ω Ξενοφών Όσιε, και Μαρία σύμβιε τούτου, επερατώσατε, εν ουρανοίς δε τανύν, υπέρ ημών δυσωπείτε, τον Χριστόν λυτρώσασθαι, πάντας εκ θλίψεων.
Θεοτοκίον.
Τρισμακάριστε Κόρη, παρθενικόν καύχημα, εν ταις σαις ωλέναις τον κόσμον, Κτίστην εβάστασας, διο εκ βάθους ψυχής, δοξολογών σε κραυγάζω· εξ αμπλακημάτων μου, ρύσαι και σώσόν με.
Διάσωσον, ω συνοδεία ολβία του Ξενοφώντος, σους ικέτας εκ συμφορών κινδύνων και θλίψεων, ως χάριν ευρούσα παρά Κυρίου.
Επιβλέψον εν ευμενεία...
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄ . Πρεσβεία θερμή.
Προστάται θερμοί, και πύργοι αδιάσειστοι, ελέους πηγαί, και όρμοι γαληνότατοι, Ξενοφών Μαρία τε, Ιωάννη σεπτέ και Αρκάδιε, εκδυσωπείτε τον Δημιουργόν, υμάς τους τιμώντας πόνων ρύσασθαι.
Ωδή δ΄ . Εισακήκοα Κύριε.
Οδυνών με απάλλαξον, Ξενοφών θεόφρον ψυχής και σώματος, ο εκών οικήσας έρημον, δια την αγάπην του Παντάνακτος.
Σαρκικών ω Αρκάδιε, φρονημάτων ώφθης σαφώς ανώτερος, όθεν δείξόν με τον μέλποντα, σε δεινών συγχύσεων υπέρτερον.
Ουρανίου φρονήματος, εμπλησθείσα έλιπες πλούτον βρότειον, όθεν κράζω σοι· ουράνωσον, και τον νουν ημών Μαρία πάνσεμνε.
Θεοτοκίον.
Ιλασμός γενηθήτω μοι, η ση μεσιτεία Θεογεννήτρια, και δεινών κακών εκλύτρωσις, γένους των μερόπων παραμύθιον.
Ωδή ε΄ . Φώτισον ημάς.
Κόσμου χαμερπή, συνοδεία εγκατέλιπες, του πανσόφου Ξενοφώντος όθεν νυν, καταξίωσον καμέ φρονεί τα κρείττονα.
Όμβρησον καμοί, της σης χάριτος Αρκάδιε, υετόν και αμαρτίας μου κλεινέ, αποξήρανον ομβρήματα πρεσβείαις σου.
Νεύσον ταις ημών, Ιωάννη παρακλήσεσι, και εκ νόσου κατωδύνου ζοφεράς, απολύτρωσαι ημάς ταις σαις εντεύξεσι.
Θεοτοκίον.
Λάμψον μοι το φως, μετανοίας το γλυκύτατον, Θεοτόκε η το άστεκτον το φως, οικουμένης ανατείλασα τοις πέρασιν.
Ωδή ς΄ . Την δέησιν.
Ισχύϊ, του Παναγίου Πνεύματος, ακηδίας πυρ κατάσβεσον πάτερ, σοφέ Αρκάδιε το κατακαίον, των ικετών σου ψυχών τα ενδότερα, ο κατασβέσας τοις κρουνοίς, των δακρύων σου πυρ άπαν βρότειον.
Τη χάριτι, Ξενοφών θεσπέσιε, του Χριστού ατμίδα πάντα ηγήσω, και εις Αυτόν τον σον νουν περιφέρων, τας του βεβήλου διώλεσας φάλαγγας. Διο και πάντας βοηθείς, μηχανάς τας του όφεως λύσασθαι.
Εν κρίσως, τη ημέρα Άγιε, αρωγός ημίν γενού Ιωάννη, και εκ δικαίας ημάς καταδίκης, ταις σαις θερμαίς ικεσίαις εκλύτρωσαι, ο δι’ αγάπην του Χριστού, εκουσίως πολίσας την έρημον.
Θεοτοκίον.
Τρυχόμενοι, υπό νόσων Δέσποινα, ανιάτων και παθών ακαθάρτων, τη αντιλήψει σου πάντες θαρρούμεν, και εκλαμβάνομεν ίασιν τάχιστα, ω κολυμβήθρα Σιλωάμ, της Καινής Διαθήκης της χάριτος.
Διάσωσον, ω συνοδεία ολβία του Ξενοφώντος, σους ικέτας εκ συμφορών κινδύνων και θλίψεων, ως χάριν ευρούσα παρά Κυρίου.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον...
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β΄ . Ταχύ προκατάλαβε..
Ευμάρειαν ρέουσαν, και τας προσκαίρους τιμάς, ηρνήθητε χαίροντες, και μοναζόντων χοροίς, σοφοί ηριθμήθητε. Κύριον δυσωπείτε, Ξενοφών Ιωάννη, συν θείω Αρκαδίω, και Μαρία απαύστως, δοθήναι τοις ευσεβέσιν άμετρον έλεος.
Προκείμενον: Τοις Αγίοις τοις εν τη γη...
Στιχ.: Ακούσατε ταύτα πάντα τα έθνη...
Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον (Κεφ. ια΄ , 27-30): Είπεν ο Κύριος· Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου...
Δόξα: Ταις της σης Οσίας...
Και νυν: Ταις της Θεοτόκου...
Ήχος πλ. β΄ . Όλην αποθέμενοι.
Στιχ.: Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός...
Ξενοφών Μαρία τε, θεοφιλές Ιωάννη, και κλεινέ Αρκάδιε, βότρυες γλυκύτατοι, θείας χάριτος, ασκητών πρότυπα, ρόδα μυρίπνοα, εν σπηλαίοις εξανθήσαντες, μη με εάσητε, τον υμών ικέτην συνέχεσθαι, τω κλύδωνι των θλίψεων, και των ζοφερών περιστάσεων, αλλά δυσωπείτε, Χριστόν τον Ζωοδότην και Θεόν, εκ χαμαιζήλου λυτρώσασθαι, πόθου με τον δείλαιον.
Ωδή ζ΄ . Παίδες Εβραίων.
Αίροντες τον σταυρόν επ’ ώμων, της ασκήσεως Πατέρες εν ερήμω, προς νομάς θεϊκάς ανήλθετε βοώντες· Ευλογητός ει Κύριε, ο Θεός εις τους αιώνας.
Ίλεως Ξενοφών γενού μοι, και καθάρισον ψυχής μου σηπεδόνας, ο ασκήσει στερρά και ισαγγέλω βίω, καθάρας το ιμάτιον, της ψυχής σου εν σπηλαίω.
Χάριν παρά Κυρίου εύρες, θεραπεύειν τα επώδυνα τα έλκη, των σωμάτων ημών και των ψυχών θεόφρον, του Ξενοφώντος σύμβιρ, υπερένδοξε Μαρία.
θεοτοκίον.
Άχραντε Μήτερ του Υψίστου, εκ βυθού εξάγαγέ με απωλείας, και προς άκλυστον συ οδήγησόν με όρμον, της μετανοίας ίνα σε, ανυμνώ εις τους αιώνας.
Ωδή η΄ . Τον Βασιλέα.
Ρανίδας στάξον, υπακοής τη ψυχή μου, Ιωάννη και ανύψωσον τον νουν μου, προς τα θεία άπερ, επόθησας εν βίω.
Αμέμπτου βίου, θεοειδής συνοδεία, αναβάσεις τας σεπτάς υπόδειξόν μοι, ίνα της μερίδος, των σωζομένων τύχω.
Λύτρωσιν δος μοι, εκ ψυχοφθόρων σφαλμάτων, Ξενοφών τω προσιόντι σοι εκ πόθου, και γεραίρόντί σε, ως καύχημα αζύγων.
Θεοτοκίον.
Απεγνωσμένω, εκ των πολλών μου σφαλμάτων, Αειπάρθενε γενού μοι οδηγία, και προς ευηθεία, τας τρίβους ίθυνόν με.
Ωδή θ΄ . Κυρίως Θεοτόκον.
Μνημόνευε απαύστως, Ξενοφών φωσφόρε, τους ολοτρόπω σπουδή σοι προστρέχοντας, και οία γνήσιον φίλον Θεού δοξάζοντας.
Περισπασμοίς ποικίλοις, βλαβεροίς ο τάλας, περιπεσών ω Αρκάδιε δέομαι, σαις ικεσίαις ειρήνην ψυχής μοι δώρησαι.
Ηλίου λαμπροτέρα, η ση πολιτεία, ω Ιωάννη τω κόσμω εξέλαμψε, φωταγωγούσα τας τρίβους των ευφημούντων σε.
Θεοτοκίον.
Στεφάνοις αφθαρσίας, στέψον τους σους δούλους, τους σε γεραίροντας Κόρη πανύμνητε, και τον Υιόν και Θεόν σου αεί δοξάζοντας.
Άξιόν εστι και τα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις αυταδέλφων δυάς κλυτή, θείε Ιωάννη, και Αρκάδιε θαυμαστέ, χαίροι τε Μαρία, και Ξενοφών συνάμα, σεπτή εκείνων ρίζα, η αγλοαόκαρπος.
Δεύτε ανυμνήσωμεν εν χορώ, την σεπτήν δυάδα, Ξενοφώντα τον ευκλεή, συν τη θεοφόρω, Μαρία τη συμβίω, αυτού ώσπερ κανόνας, αυταπαρνήσεως.
Χαίροις πανσεβάσμιε ξυνωρίς, μάκαρ Ιωάννη, και Αρκάδιε γεραρέ, αυταδέλφων κλέος, ωράϊσμα ερήμου, και πολισταί σπηλαίων, θεοειδέστατοι.
Πάσαι των Αγγέλων...
Το τρισάγιον.
Απολυτίκιον.
Ήχος πλ. α΄ . Τον συνάναρχον Λόγον.
Ξενοφώντα τον δίκαιον ευφημήσωμεν, συν τη συμβίω Μαρία τη ταπεινή και σεμνή, και υιών αυτού δυάδα την θεόσδοτον, τον Ιωάννην τον κλεινόν, και Αρκάδιον ομού, τους στύλους της ευσεβείας, ους κατέχομεν νυν ικέτας, και πρεσβευτάς ημών θερμούς προς Θεόν.
Εκτενής και απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β΄ . Ότε εκ του ξύλου.
Πάντας, τους προστρέχοντας πιστώς, τη υμών στερρά μεσιτεία, ελευθερώσατε, Ξενοφών Αρκάδιε πανοσιώτατοι, Ιωάννη Μαρία τε της χάριτος ρόδα, εκ της του αλάστορος δολίας επιβουλής, ίνα εν αμώμω καρδία, τα υμών λαμπρά ανυμνούμεν, εν ερήμω Όσιοι παλαίσματα.
Δέσποινα πρόσδεξαι...
Την πάσαν ελπίδα μου...
Διευχών
Πηγή από: http://xristianos.gr/
